Therapie...nu omzetten in actie

Mijn gezin was echt een ideaalplaatje. Mijn ouders passen goed bij elkaar en 2 kinderen. wij waren beleefd, slim en leken onze weg wel te vinden in de wereld. Dat dacht ik ook...tot de gesprekken.

Ik was (lees: ben) bang voor mijn vader, maar waarom? Vroeger als mijn vader thuis kwam, stopte ons eigen leven en draaide alles om hem. Zoals mijn moeder zei: hij had hard gewerkt en wilde rust. Dit betekende dat wij niet meer in de woonkamer mochten spelen, naar alleen boven of buiten. Dit vergrootte mijn angst.

Mijn moeder was thuis en voedde ons op. Van mijn vader kan ik niet herinneren dat hij zich met ons bemoeide tenzij hij boos was. Ook niet echt lekker als kind.

Ook vond hij dat hij alles eerlijk mocht zeggen. Ik speelde toneel en hij kwam (onder protest) kijken. Na afloop vertelde hij me dat hij er niks aan had gevonden en nu last van zijn rug had omdat de stoelen zo hard waren. Ook heeft hij me rond mijn 13e verteld dat hij, als hij het over mocht doen, nooit meer kinderen zou nemen. Ik heb daaruit begrepen dat ik zo'n belasting/teleurstelling ben, dat hij liever had gehad dat ik nooit was geboren. En mijn moeder liet dat gebeuren. Zo is hij nou eenmaal, is haar relativering. Hij heeft vroeger veel meegemaakt, daardoor kan hij wel eens bot reageren...was ook zo'n uitleg. Mijn moeder kan dat....maar mij kost het heel veel energie/emotie.

Daarbij komt dat mijn zusje ernstig ziek is geweest en dat zij ook nog wat anders reageerde op situaties dan het gemiddelde kind. En daar hielden we met zijn allen ook rekening mee (jawel, ook mijn vader...met haar wel). Jaren later zou blijken dat autisme heeft. Dat was toen niet zo bekend, zeker niet bij meisjes.

En dan ben ik nog jarenlang gepest (kom ik later op terug), wat ook niet echt lekker is voor je zelfbeeld.

Kortom, ik ben nu de hele dag (onbewust) bezig om te kijken wat andere mensen nodig hebben/willen en of ze me wel aardig vinden. En volgens mijn therapeut heb ik een te groot kwetsbaar kind in me, waardoor ik snel persoonlijk geraakt word door iets waar een ander weinig last van heeft.

Om eerlijk te zijn vind ik zelf dat ik me niet zo moet aanstellen. Zo erg is het niet wat er is gebeurd. Er zijn zoveel mensen die echt iets ergs hebben meegemaakt. (lekker negatief.)

***

Nu wil mijn therapeut dat ik een gesprek ga organiseren met mijn gezin en vooral mijn vader. En ik durf niet! Ik ben zo bang dat hij niet wil...mij afwijst.

Mijn moeder, man en zusje denken dat hij het toch niet gaat doen. Mijn vader gelooft niet zo in therapie...zo'n geitenwollen sok.

Mijn vriendin en collega denken dat het wel eens mee kan vallen. Wat heb ik te verliezen. Als hij wel nee zegt, weet ik zeker waar ik sta in plaats van het alleen in mijn hoofd in te vullen.

Oh!! Ik weet echt niet of ik het aan mijn vader ga vragen...