Mama & Therapie

Dit is alweer mijn 4e blog. Nooit verwacht dat ik zoveel zou schrijven. Ik had besloten dat het na mijn eerste blog wel genoeg zou zijn. Ik merk dat het mij nog steeds helpt, om herkenbare verhalen te lezen maar ook om mijn verhaal te mogen doen. Wat mensen er van vinden, probeer ik naast mij neer te leggen. Hier ben ik uiteraard nog mee aan het oefenen 😉 Ik probeer me vooral te focussen op het feit dat mijn verhaal helpend kan zijn voor anderen.

In mijn vorige blog was te lezend dat ik me in de therapieën zou storten, en bewust ‘’koos werkeloos’’ ben. Wat heeft mij dit ondertussen gebracht? Phoe best een lastige, want het voelt vooral als juist heel hard werken. Ik verwachte wel dat het niet makkelijk zou zijn, maar dat ik het zo moeilijk zou vinden zag ik niet aankomen. Het voelt als een noodzaak en geen keuze dus ik loop er gelukkig nu niet van weg, ook al is het lastig.

Eerst moest ik vooral wennen aan het ‘’niet werken’’ Niet nuttig zijn voor een ander, niet iets kunnen betekenen in de maatschappij, niet een bijdrage leveren aan onze financiële situatie en vooral niet ergens in kunnen vluchten. Hier worstelde ik mee, maar ik merk ondertussen dat ik ook echt niet had geweten hoe ik naast de therapieën ook nog zou moeten werken. Ik probeer het gevoel van niet werken, en niet nuttig voelen, te compenseren met een thuis studie, en ik help vrijwillig mee met een dansgroep voor mensen met een beperking. Hier leg ik me voor nu bij neer, en ik hoop dat in de toekomst weer vol goede moed kan gaan voor een nieuwe baan.

Ik volg momenteel elke week cognitieve gedragstherapie gemixt met schematherapie en daarnaast psychomotorische therapie. Samen met mijn partner volgen we ook regelmatig nog relatietherapie. Daarnaast heb ik weer enorm veel last van mijn bekken gekregen, en was ik wekelijks te vinden bij bekkenfysiotherapeut, en inmiddels 2 keer in de week bij de chiropractor. En ik moet zeggen, het voelt als reuze veel en hard werken. Fysiotherapie klinkt onschuldig en dat is het ook. Maar het is wel weer iemand die iets van je wil en aan je lijf moet zitten. Daarnaast heb je continu het besef, dat dus naast je mentale gezondheid, je lichamelijke gezondheid ook totaal tegenwerkt. Maar he' ik kan in ieder geval zeggen dat ik er nu niet van wegloop, maar alles probeer aan te gaan. Althans dat is de bedoeling. Ik heb een enorm goede therapeut. Hij is recht door zee, en hij doet enorm zijn best om alle rake punten te triggeren. Er wordt erg hard getrokken aan de deur die zou graag dicht blijft. Ik besef achteraf dat in de vorige therapieën, ik alsnog zo hard mijn best heb gedaan om niet te voelen, dat het niet het gewenste resultaat heeft geleverd. Deze therapeut prikt daar compleet doorheen. Gelukkig! Maar ik vind het erg moeilijk. 

Het niet voelen is wel echt het gene waar ik zoveel last van ervaar en tegenaan loop. Hierdoor ben ik denk ik dan ook nog steeds zo met mezelf aan het worstelen. Ik probeer dit nu een soort van te doorbreken en mijn ‘’beschermers’’ aan de kant te schuiven. Maar deze patronen zitten zo diep, dat dit erg veel werk en tijd vergt. Dit benoemd mijn therapeut ook duidelijk, en geeft aan dat ik hier zelf verantwoordelijk voor ben, dat het veel tijd kost en dat hij enkel kan helpen. Dan pas kan hij tot de kern komen. Daar heeft hij gelijk in. En als ik iets wil… is dat het leven niet meer zo zwaar op me drukt. Dus ik probeer het aan te gaan. Maar dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. 

Ondertussen is minimeisje bijna 3 jaar en is het redelijk confronterend dat ik al zo lang in gevecht ben met mezelf, maar ik ben ook blij dat ik het al 3 jaar volhoud en het echt wel beter gaat dan 2 jaar geleden. Overcompenseren is iets waar ik enorm goed in ben, weet ik nu. Door dat ik probeer niet te voelen, voel ik ook niet de onvoorwaardelijke liefde voor minimeisje, voel ik niet een diepe connectie die ik dacht dat ik hoorde te voelen, voel ik geen oprechte blijdschap, en dit maakt me verdrietig. Maar dit maakt ook dat ik het moederschap voor 1000% wil doen. Dit zal ook bij het moederschap horen. Maar als ik in een artikel lees dat een moeder, het moederschap heel zwaar vind maar tegelijkertijd ook het mooiste wat er is.. denk ik alleen maar ‘’Ik heb dat niet’’ Ik vind het zwaar maar niks moois aan. Dus ik ga nog harder werken als moeder, en doe nog meer mijn best. Deze gedachten zijn slopend, ik voel het moeder zijn dan ook als een taak. Elke dag weer. Alle huilbuien komen door mij, alle slechte nachten komen door mij en ga zo maar verder. Ik kan mezelf enorm de grond in praten. Dit maakt me elke dag dan ook weer verdrietig. Gelukkig kan ik dit inmiddels ook bespreken in therapie en krijg ik daar enigszins het vertrouwen dat dit niet voor altijd zo hoeft te blijven. Dit kleine beetje vertrouwen, is al helpend. Daarom wil ik hierin graag nogmaals laten weten, dat het zo belangrijk is om met iemand te praten als je je niet goed voelt. Al is het alleen al om weer een beetje hoop en vertrouwen te krijgen.

De therapeut verteld me keer op keer, dat het helpend zou zijn, als ik compassie voor mezelf kan hebben. In plaats van mezelf alleen maar overal de schuld van te geven, zou het goed zijn om ook eens te kunnen voelen dat het inderdaad erg verdrietig is dat ik me zo voel. En dat ik me zelf zo mag voelen. Dat ik niet hoef te denken dat anderen het veel zwaarder hebben door bepaalde verdrietige gebeurtenissen. Maar dat ook ik mezelf verdrietig mag voelen. Ook al kan ik hier nog niet veel mee, het helpt al dat hij dit benoemd, en wie weet kan ik mezelf dat toestaan over een tijdje 😊

In mijn vorige blog schreef ik over een voornemen. Het voornemen om wat meer open te zijn naar mijn omgeving. Dit is nog niet helemaal gelukt, en heb ik ook maar zo gelaten. Het is natuurlijk ook gewoon zo, dat niet iedereen je begrijpt, en ik nou eenmaal iemand ben die liever luistert naar de ander, dan zelf verteld. Ik hoef ook niet van mezelf te verlangen om alles aan mezelf te veranderen. Dus verlang ik ook niet zoveel meer van mezelf op dit gebied. De valkuil hierin is natuurlijk wel, dat het eenzame gevoel wat ik heb, hierdoor ook niet veranderd. Als je niks deelt, is er ook minder verbinding. Dit is nou eenmaal zo. Dit hoeft niet verkeerd te zijn. Je kunt alsnog dierbare vriendschappen hebben maar ergens blijf ik gereserveerd, en bang om de ander tot last te zijn. Natuurlijk geld dit niet voor mijn partner. Hoe moeilijk ik het ook vind, ik doe mijn best om wel te delen met hem, en met hem te verbinden. Gelukkig krijgen we hier hulp bij vanuit de relatietherapie. (Ook iedereen aan te raden, vooral als er bij 1 of beide mentale problemen spelen)

Uiteindelijk hoop ik door te werken aan mezelf, dat ik  geluk mag ervaren en meer blijdschap kan voelen. Maar ook is stiekem de hoop, om minimeisje te upgraden naar grote zus. Dit idee is nog steeds veel te eng, en de kans bestaat dat dit nooit gaat gebeuren. Maar ik wil er alles aan doen, om dat hele ‘’enge’’ er vanaf te halen en er met een vraagteken naar te kijken samen met mijn partner.

Minimeisje is hele dagen in de weer met poppen, baby’s, ze verzorgen, de woorden broertjes en zusjes, en alles wat daarbij hoort. Stiekem wil ik haar dan ooit kunnen vertellen dat ze een broertje of zusje krijgt, maar aan een ongelukkige moeder heeft niemand iets. Daarom… mezelf (een soort van😊) op de eerste plaats!

LEES OOK: 30 maanden verder