The most wonderful time...

Hey, pssst. Ja, jij. Jij daar, die alles perfect wil doen.

Je bent moeder. Misschien heb je een partner. Of ben je single, zoals ik. Misschien heb je één kind, misschien vijf, of anders iets daartussen in. Je wordt misschien wel een triljoen keer geroepen of bevraagd.

Per dag. Of per uur.

Mama?Mamaaa?Waar ben je?

Wat doe je?

Mamaaaa!

Wie bel je?Wie is dat?

MA-MAAAAAH!Wat ga je doen?Aaarghhhh!

Misschien zijn jouw ochtenden altijd sereen omdat je om vier uur ’s nachts opstaat en dus alle tijd van de wereld hebt, misschien struikel je steevast te laat je nest uit en eindig je standaard met klots-oksels. Of presteert jouw kind het elke dag opnieuw om twee minuten vóór vertrek te moeten poepen of jou te dwingen haar uit elkaar gevallen kralenkettinkje ‘even’ opnieuw te rijgen en dan heb je die oksels dus ook.

Misschien werk je wel, run je eigenhandig het huishouden, doe je aan sport of yoga, (bak)fiets je je dagelijks helemaal een slag in de rondte en heb je daarnaast nog allerhande sociale netwerken te onderhouden. Misschien heb je het jezelf ten doel gesteld om Elke Dag Verantwoord en Uitgebalanceerd te Koken. Of misschien leef je vooral op koffie en zelfspot, zoals ik.

Hoe dan ook heb je het normaalgesproken waarschijnlijk al best wel druk.

En dan wordt het november.

Schoencadeautjes hier, een lampionstokje daar, oh fak, daar moet wel nog een naam op, verdomme-de-pen-doet-het-niet en hebben we eigenlijk nog ergens batterijen en zo ja, waar? Elke dag het sinterklaasjournaal, bijblijven met alle ontwikkelingen, oh en beste ouders, komt u helpen, de school versiert immers zichzelf niet! Dat stond in een mail.

Er moet geknutseld worden. Lampions natuurlijk, hoewel dat bloedige werk altijd in no-time als de Titanic ten onder gaat omdat het nu eenmaal áltijd regent en waait op 11 november. Zelf in te kleuren, uit te knippen en in elkaar te plakken schoentjes van onwillig karton en dat alles doorspekt van veel ‘Mamaaa wil je me helpen?!-‘momentjes omdat die veilige kinderschaartjes, laten we eerlijk zijn, gewoon zuigen.

Er moet worden gezongen. Sint komt naar school, naar de stad, naar werk, naar het andere werk én bij opa en oma. Mag je nog zwarte piet zeggen of is dat nou juist not done? Tussendoor is je schoonzus bevallen. En je vader is binnenkort jarig, net als een van je kinderen. De juf van de peuterspeelzaal neemt afscheid. Wanneer was ook alweer haar laatste dag op de groep..? Dat stond in een mail.

Je jongste, voor wie het allemaal best wel veel is, zeg maar, vlecht de dagen aan elkaar met mental breakdowns.

Oh ja, dinsdag moet je oudste een extra schoen mee naar school, zodat de Sint er iets in kan stoppen. Dat stond in een mail. Hey en wat doen we met Kerst? Zullen we voor iedereen cadeautjes doen onder de boom? En wil jullie dan allemaal een gerecht verzorgen? Niet vergeten hoor, je neefje is tegenwoordig veganist. En glutenintolerant.

Natuurlijk! Doen we! Leuk! Hartstikke leuk!

Je vraagt je af van wie die hysterische stem is, maar die is dus gewoon van jou.

De dingen om te onthouden en zaken om aan te denken stapelen zich op aan de binnenkant van je al overvolle schedel. Nog even en de stapels gaan glijden. Dan ligt alles door elkaar en neem je dat lampionstokje mee naar je werk en die extra schoen mee naar yoga en schrijf je je naam op je kind.

Op maandagavond ga je slapen met de mantra ‘Extra schoen! Extra schoen! Denk aan een extra schoen!’ in je hoofd maar het ís dat je dinsdagochtend bijna je nek breekt over de schoentjes op de deurmat, waarvoor je maandagavond-laat nog je bed uit moest omdat je bijna vergeten was ze te vullen, anders was het alsnog niet gelukt. Pfew. Dank, kosmos.

Sint maarten, vink.

Sinterklaas, check.Hijg.

De stoomboot is nog niet weg of je moet zorgen dat je er als de kippen bij bent wanneer de intekenlijst voor het kerstdiner op de deur van het klaslokaal wordt geplakt om over de hoofden van de andere ouders heen snel het vakje met ‘pakjes drinken’ of ‘voorgesneden stokbrood’ aan te kruisen. Wanneer die lijst er hangt, staat in een mail.

Jaah, want voor je het weet ben jij de sjaak en sta je met je goeie gedrag komkommerkerstbomen te bouwen, worstjes-in-bladerdeeg te cremeren, fruitspiesen te rijgen of zit je tot ver na middernacht verantwoorde rendieren te kleien van kiwi’s en rozijnen omdat er altijd wel een kind is met een lactose-, gluten- of geraffineerde suiker intolerantie. Je zou er bijna zélf intolerant van worden.

Familiedingen, data afstemmen. Plannen plannen plannen, en nog meer plannen. Helemaal als je gescheiden bent en er dus allerlei extra agenda’s bijkomen.

Je staat er niet altijd bij stil, maar in de maanden november en december komt er gewoon een dagtaak bij. Naast je megadrukke weken stromen ook je weekends als vanzelf vol.

En je mag dus niet zomaar ad random je handen ten hemel heffen en op wanhopige toon ‘Jézus Chrístus!’ roepen, kwam ik achter, want dan krijg je op je flikker van je zevenjarige die op een Christelijke school zit.

Even lekker je gevoel volgen en het Wassen van de Maan voelen is er niet bij. Nee, jij zit in een strak stramien en dat heb je jezelf opgelegd.

Huilbuien, emo-uitbarstingen, de bijna onbedwingbare neiging om zomaar een vijver vol eenden of een bejaarde met een rollator uit te schelden.

Er is sprake van overprikkeling. Ernstige overprikkeling.En de kinderen, die trekken het ook bijna niet meer.

Pas als ik een stap naar achter doe, weg van mezelf en mijn zelfgeschapen verwachtingen, en de situatie probeer te overzien, krijg ik weer wat adem. Want, hoe hectisch ook, deze tijd is ook zó leuk.

Ik moet een boodschap doen in de stad en ik neem mijn kleuter mee op sleeptouw. De verwondering over wat hij allemaal ziet: etalages vol kerstbomen, stápels ingepakte cadeautjes (nep, maar weet hij veel), lichtjes, lampjes, zwaaiende Sinterklazen en Pieten, dat smoelwerk van hem, dat wijzende vingertje in dat handschoentje waarvan de duim altijd ongebruikt heen en weer flappert omdat het zo’n gedoe is om die knuistjes erin te frotten, het is onbetaalbaar.

Onbewust wijst hij me op de verwondering waar ik zomaar aan voorbij kan gaan, omdat mijn hoofd zo vol zit. Zo vol met planningen en werk, zo vol met aan dingen denken, onthouden, ervoor zorgen dat ik alles maar onder controle heb.

Ik haal hem van mijn fiets af, mijn kleine gappie. Ik laat hem rondlopen en volg alles wat zijn vingertje aanwijst. En verrek, wat is het eigenlijk mooi om ons heen. En dat op een doodgewone grijze maandagmorgen, die dus helemaal niet zo doodgewoon en grijs is maar vol van kleur, licht en cadeautjes.

En het allergrootste cadeau, dat loopt naast me.

De momenten díe ik kan pakken, die zijn van mij. Daar zet ik zowel mijn tanden als mijn klauwen in. Dat betekent soms gewoon mid-morning in bad. Of een wandeling door de duinen. Een uurtje slaan en schoppen in de krav maga-training. Wijn in de stad en dan onbedaarlijk lachen. Of een knuffel van iemand die het snapt, die het begrijpt, bij wie er geen woorden nodig zijn.

En het betekent ook een lekker strakke kinderbedtijd. Een ‘moet je kijken! Het is al helemaal dónker buiten! Het is al héul laat hoor!’ heb je zó verkocht in deze tijd van het jaar.

Een lekker strakke kinderbedtijd staat, althans in mijn woordenboek, gelijk aan lekker veel me-time.

En daar word ik blij van. Dat is goed nieuws voor de kinderen, want aan een blije mama hebben ze het meest.

In bad, netflixen, languit met een lekker tijdschrift. Ik doe dat dus eigenlijk allemaal voor hen.

Er wordt niet voor niets gezongen dat dit ‘the most wonderful time of the year’ is. Het zou dus best zonde zijn als jij alles zo aan je voorbij zou laten gaan, alleen maar vanwege je eigen stress.

Hoofd veel te vol en meltdown onderweg? Maak lijstjes en vink af.

In de ochtend de traktatie voor de peuterjuf vergeten? Neem je toch gewoon bij het ophalen iets lekkers mee.Krijgt je hippe neefje toch een gluut binnen? Ik denk niet dat ‘ie omvalt.

Lijken je komkommerkerstbomen onbedoeld op iets dat in een grote-mensen-nachtkastje thuishoort? Lach erom.

En laat los.

Heb je een draak van een dag, creëer zoveel mogelijk happy places. En ga daar vervolgens zo vaak mogelijk naar toe.

En denk maar zo, deze dagen moeten er ook zijn. Al was het alleen maar als contrast. Als tegenhanger voor de dagen dat je enige zorg is dat de ceintuur van je lievelingsvest niet in de plee hangt bij het plassen.

Dus: Supermama’s. Die zich zo druk maken. Die alles maar perfect moeten doen van zichzelf.

Happy SinterKerstenNieuw.

Adem in, adem uit. En alles komt goed.

PS Hoeraaaa! 'Supermama's, the true story' is eindelijk verkrijgbaar! ‘Supermama’s, the true story’ is een goudeerlijk boek over moederschap en alles wat daarbij komt kijken.

Het behandelt de druk die we onszelf en elkaar opleggen om alles maar zo perfect mogelijk te doen – met alle gevolgen van dien.

Het is geschreven met humor maar het gaat ook de kwetsbare kant van onze drukke hectische levens zeker niet uit de weg.

In het boek staan relativerende verhalen en ook de nodige (opvoedkundige) tips en tricks. Het biedt daarmee een warm bad vol (h)erkenning.

‘Supermama’s, the true story’ is een hart onder de riem van elke Supermama, voorál degenen die nog niet helemaal doorhebben dat ze die Supermama allang zijn.

Je vindt het op www.cooleboeken.nl en mij vind je verder nog op insta: charlotteschrijftdingen <3