The moment i wake up from anesthesia, I AM A MOTHER!

In mijn eerste blog heb je kunnen lezen, hoe mijn eerste bevalling verliep. Als ik het zelf zo terug lees denk ik: makkelijk, snel en voornamelijk dat ik er niet veel meer van weet.

Maar toen werd ik wakker uit mijn narcose. Het eerste wat ik zag, was de klok. 15.00u!!! Mijn vriend was ook snel aanwezig op de uitslaapkamer. Ik vroeg me af wat er allemaal gebeurd was in tussen tijd. Voor mijn gevoel miste ik heel veel uren. Ik wist nog wel dat het lang duurde, voordat ik onder narcose ging. Maar zo lang. Wow! Toen kwam het binnen. IK BEN MAMA GEWORDEN! Waar is ze? Ik had een gevoel in mijn lichaam wat ik nog nooit eerder had gevoelt. Een gevoel van de meest grootste zorg die er maar bestaat. Die van een moeder, naar haar kind!

Ik werd naar het moeder en kind centrum gereden. Onder tussen werd ik op de hoogte gebracht van wat er allemaal gebeurd was tijdens mijn “afwezigheid”. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven, samen met Sofie. Ongeacht of het wel of niet goed zou gaan. Sofie lag in een warmte bedje, ze kon zichzelf nog niet goed warm houden. Ze zou daarom nog niet bij mij op de kamer verblijven. Het duurde voor mijn gevoel uren, totdat ik naar haar toe kon. Maar ik denk dat het hooguit een kwartier is geweest. Ik dwong mezelf er toe om gewoon meteen te gaan lopen. Dit deed wel veel pijn. Maar ik dacht dat in de rolstoel gaan zitten pijnlijker zou zijn. Daar was ze dan eindelijk. Ze was zo klein! Ik was haar gezichtje gewoon helemaal kwijt, na onze eerste ontmoeting. Ik brak meteen! Niet mijn kleine meisje! Ze had al een sondevoeding. Ze lag aan allerlei monitoren. Het zag er zo heftig uit! Ik mocht haar even vast houden, huid op huid contact. Wat was dit fijn! Mijn hart liep over van liefde, maar tegelijkertijd hakte de bezorgdheid er ook flink in. Het beste was om haar zo veel mogelijk, in het warmte bedje te laten liggen. Ik was ook erg moe, dus terug naar mijn kamer. Mijn vriend sliep bij mij op de kamer. Samen sliepen we die nacht goed door. Sofie kreeg sondevoeding, dus de voeding in de nacht heeft de verpleging gedaan.

De volgende morgen wilde ik meteen naar Sofie natuurlijk, maar ze was niet in haar kamertje! Meteen komt er een verpleger binnen gelopen. Hij vertelde dat Sofie een pittig nachtje heeft gehad. Vanwege haar longetjes die nog niet helemaal rijp waren. Het gaat nu goed, maar ze heeft wel even ondersteuning gehad doormiddel van beademing. Ze was nu alleen even ter controle weg. Weer tranen, er mag echt niks aan je kind komen! Maar onverwacht mocht ze die middag wel bij mij op mijn kamer liggen. Eerst in een gewoon bedje. Maar al snel bleek ze geel te gaan zien. Dus moest ze in een couveuse, onder een blauwe lamp. Hier moest ze ook zo vaak als mogelijk in liggen op een dag. Dus echt knuffelen zat er de eerste dagen niet in. Iedere dag werd er bloed geprikt. Wat een ellende was dat! Sofie huilen, ik nog harder. Het ging gelukkig steeds beter met Sofie. Halverwege de week mocht haar sonde eraf. En begon het eindelijk erop te lijken, hoe het hoort te zijn. Uiteindelijk hebben we 8 dagen in het ziekenhuis gelegen. Mijn herstel ging vrij snel. Ik vergat ook een beetje de pijn. Na een week voelde ik me prima! De dag dat we naar huis mochten, was zo fijn! We gingen als gezin naar huis!

 

Sofie viel met haar vroeggeboorte onder de premature. Hieraan heeft ze ook wat lichamelijke dingen over gehouden. Een jaar vol ziekenhuis bezoeken. Hierover lees je meer in mijn volgende blog.

Liefs, Cheryl