3 jaar geleden
THE GUILT.
Waarom bij hem wel en bij haar niet?
Mei-2018: “Bye hunny, have fun in nursery!” Het is mijn eerste werkdag sinds bijna een jaar. Ik heb vanaf juni 2017 verlof gehad. In augustus werd ons eerste kindje geboren. Een dochter: Zoë. Ik vond het heerlijk om zo lang met haar thuis te zijn. En toen ze 9 maanden oud was bracht ik haar zonder tegenzin naar de opvang. Ik had zin om weer aan het werk te gaan. Ik heb er geen traan om gelaten dat ze naar de opvang ging.
In September 2020 zijn we opnieuw ouders geworden. Een zoon: Jay. Deze keer geen lang verlof. Nederland heeft dat toch iets minder goed voor elkaar dan Engeland. Omdat ik het echt niet over mijn hart kan verkrijgen om een baby van 3 maanden naar de opvang te brengen, besloot ik 3 maanden extra ouderschapsverlof op te nemen. Zo kon ik een half jaar thuis zijn. En jeetje, wat ben ik hier blij mee! De eerste 3 maanden gingen mij veel te snel voorbij. Mijn hoofd was echt nog een gigantische zeef. In no way in staat om weer aan het werk te gaan. Maar ook die 3 extra maanden komen bijna tot zijn einde. En oh, wat kijk ik er tegen op. Ik krijg al buikpijn als ik eraan denk dat ik Jay naar de opvang moet brengen. Dat ik hem niet in bed kan leggen als hij gaat slapen. Dat ik hem niet hoor lachen of hoor huilen. I. Just. Can’t… Misselijk word ik ervan. Maar ik denk ook dat als ik nog een extra 3 maanden verlof zou aanvragen, dat gevoel er nogsteeds is. Er zit gewoon niks anders op dan binnenkort weer aan het werk te gaan. Niet dat ik daar geen zin in heb maar ik voel me gewoon schuldig dat ik mijn kleine baby naar de opvang breng.
De hele situatie geeft me een rot gevoel. Waarom voel ik dit nu zo sterk en had ik dat bij Zoë niet? Vind ik Jay soms leuker dan Zoë? Klinkklare onzin, ik voel evenveel liefde voor beide kinderen. Maar het brengt me ontzettend in de war. Zoë was al vroeg ‘zelfstandig’. Jay heeft heel veel behoefte aan geborgenheid. Houd altijd mijn hand vast als ik hem voed en wil je het liefst de hele dag kunnen ruiken en zien. Ik denk dat het hierdoor een stuk moeilijker is om de spreekwoordelijke navelstreng door te knippen. Hij heeft veel meer behoefte aan mij dan zij ooit had als baby. Of denk ik dat maar? Mijn hoofd draait overuren en mijn maag zit in een knoop.
Waarom had ik dit niet bij haar maar wel bij hem?
Volg je mij al op Instagram? Een hoop no-nonsense stories en te lange verhalen! Zie ik je daar? @TheLetherFamily
