“THE EASIEST WAY TO SHOP WITH KIDS, IS NOT TO..”

Ik dacht, we doen nog “ff snel” een boodschapje op weg naar huis vanaf het consultatiebureau.

Het begon bij het kleine winkelkarretje, de voorste was niet helemaal “schoon” volgens James, dus hij wilde persé degene erachter..zucht ;) Ik had geen extra muntje dus moest hem overtuigen dat de voorste echt niet zooo vies was dat hij werkelijk onbruikbaar was.. Gelukkig trapte hij erin..

In de supermarkt zelf loopt James altijd de eerste 10 minuten netjes met me mee, hij neemt alles van me aan om in het wagentje te gooien en gooit er zelf enthousiast nog weleens wat bij waarvan hij denkt dat we het nodig hebben. Wat ik er vervolgens weer uit haal omdat ik weet dat we het zeker niet nodig hebben.. lol

Na die tien minuten ziet hij het kinder teeveetje en wilt daar nog even spelen. Ik ben de moeilijkste niet, dus laat hem dat ook altijd even doen. Ik wacht er wel bij, want de winkel is zo groot dat ik bang ben dat hij aan de wandel gaat en we elkaar kwijt raken..

Aangekomen bij de zelfscan moest James plassen.. James is nog niet volledig zindelijk, maar al heel goed op weg. Hij gaat overal zonder pampie naartoe, alleen s’nachts heeft hij hem nog om. Trots dat ik was dat hij aangaf te moeten plassen, gingen we voor het eerst naar de wc in een supermarkt ! (Ha Ha ik was stiekem meer enthousiast dan hij omdat ook ík voor het eerst mee mocht naar het toilet in een supermarkt !! (Ik hoor je denken, wees vooral niet te blij, straks willen ze bij elke winkel plassen..)

Terug naar de zelfscan met de boodschappen, James scant alles en ik betaal snel. Ondertussen erg trek gekregen dus ik had ons een broodje knakworst als lunch beloofd bij thuiskomst! Zinann!

Ik scan de afgerekende bon, het poortje gaat open en toen begon het....

Daar stonden ze, de suprise eieren van Kinder Chocolate.. Die eieren van melkchocolade met een klein plastic troepje erin. Welke al een eeuwigheid verkocht worden, en ik snap nu waarom..

James vroeg om zo’n ei, en ik zei nee. Omdat ik niet wil dat hij teveel snoept, het nog geeneens middag was en ik ook al pepernoten had gekocht.. Ik vond het wel best.

Maar James liet er geen gras over groeien en liet zichzelf op de grond zakken als een zak aardappelen en zet het op een keihard huilen en schreeuwen. “Ik vind jou niet meer lief!” “Nu ga ik nooit meer met je spelennn!”

I mean Wauww, heel de Appie weet dat nu ook, en de eerste bezorgde gezichten komen me al tegemoet.. “haha sterkte..” wensen ze me toe..

Ik denk, ik laat hem even uitrazen en breng alvast het karretje terug.

Ik loop terug om James op te halen maar hij laat me hem met geen mogelijkheid meenemen, hij is boos en huilt dikke krokodillentranen. Pakt dan zo’n ei en eist hem van me.

Maar weetje, ik blijf erbij dat ik het geen goed idee vind. Ongeacht de drama hij maakt, of de afkeurende blikken die me werden toegeworpen.

Ik houd voet bij stuk, drapeer hem over me schouder en neem hem aan mijn haren trekkend mee naar buiten.

Ik verzoek James nog even vriendelijk om mijn haar los te laten..

-langs ons lopen twee medewerkers van de supermarkt me tegemoet met een rij karretjes, ze lachen me vriendelijk toe, uit begrip, I can tell..-

Helaas moet ik echt nog even langs de groenteboer, ik kan wel de moed opgeven maar de boodschappen moeten nou eenmaal worden gedaan, dus loop tóch naar binnen. James is nog steeds overstuur en voelt onbegrip voor zijn situatie. (Als hij met een andere ouder of verzorger was geweest, had hij het ei allang gekregen natuurlijk..)

Hij wiebelt en schopt zich los en ik zet hem weer op de grond om hem het even lekker zelf uit te laten zoeken.

Ik doe zo snel als ik kan een kleine boodschap en raap James weer, nog steeds huilend, op van de grond om onze weg te vervolgen naar helaas nog één laatste stop, de drogist.

James heb ik wederom, nog steeds huilend, weer op de grond gezet en ik pak wat ik nodig heb en reken af. De caissière geeft aan dat het product bij een tweede voor de helft kost, waarop ik aangeef dat ik geen interesse heb want ik wil zo snel mogelijk de winkel uit.. Zoekend naar begrip voor míjn situatie in haar ogen..

Eindelijk kunnen we naar de fiets, die zich gelukkig direct tegenover de opening van de drogist bevind. James is nog steeds heel boos en verdrietig en laat zich nu met geen mogelijkheid in zijn stoel zakken.. Lees: een plank die je niet dubbel kan vouwen idee, en het zweet staat nu letterlijk in mijn bilnaad ! (1,2,3,4,..)

Ik zet James op de ondertussen natgeregende grond en laat hem weer verder uitrazen. De man die zijn fiets naast me pakt verteld vriendelijk tegen James dat alles goed komt. Dat hij zich vast ook weleens zo heeft gevoeld in zijn kinderjaren.

Wat hij ook zei en wat me echt goed deed was, “ik bewonder je geduld” ..

In dit hele stuk aan tieren huilen krijsen schreeuwen, wat sommige toeschouwers van het begin tot eind hebben meegekregen, heb ik constant mijn rust weten te bewaren. Ik heb mezelf (in mijn hoofd) toegesproken rustig te blijven omdat ik het anders erger maak dan nodig. Dat is voor niemand goed. James is net 3, en op zo’n leeftijd is het soms moeilijk om met bepaalde emoties om te gaan. En daar heb ik begrip voor ! Fijn dat sommige toeschouwers dat ook hebben en ook laten weten :)

Ik kniel uiteindelijk naast James op de grond en aai hem voorzichtig over zijn hoofd. Ik vraag hem grappenderwijs of zijn broek nu niet kletsnat is en hij reageert er verbaasd op en gaat kijken. Ik kus hem snel en hij laat me hem optillen en knuffelen. Ik probeer hem te sussen en hij is bijna uitgeraasd. Hij snikt nog wel, maar ik weet dat hij vrede heeft met het feit we nu echt richting huis gaan. Ik zet hem in zijn stoel en we maken aanstalten weg te gaan. Een dame welke hem ziet snikken zegt ‘Ahh nog steeds verdrietig?’ (Zij had hem een eeuw geleden al gehoord in de supermarkt..)

Ik zei, met tevredenheid en trots, ja nog steeds maar het is nu in de aflopende fase ;)

Thuisgekomen gaf James aan dat hij echt wel heel verdrietig was omdat hij het ei niet kreeg, maar bood ook zijn excuses aan voor zijn gedrag. ‘Sorry mama’ ♡

Als je alleen bent, kan je niet even zeggen tegen een partner, let jij ff op ik doe de boodschap wel ff alleen oid.. Je kan ook niet besluiten geen boodschappen te doen want dan heb je niks in huis ha ha

Natuurlijk probeer ik zoveel mogelijk de boodschappen en verplichtingen te doen wanneer James op de opvang is, bij zijn pa of elders logeert. Maar soms is het onvermijdelijk en moet hij gewoon mee.

Ik ben in ieder geval blij dat we er beiden doorheen zijn gekomen en ik ben trots op hoe ik het heb aangepakt ! ??

Hoe pakken jullie het aan in emotionele situaties? Hebben jullie Tips of Tricks? Laat het achter in een comment ;)