Terug in de bergen

Lieve Jort, 

We zijn alweer even terug, maar nu de herfst hier echt lijkt te zijn begonnen is het zo fijn even terug te kijken op de mooie foto's, de herinneringen aan Oostenrijk.. Het was intensief in bepaalde opzichten, maar heerlijk om weer terug te zijn in de bergen. Die hebben iets, wat zorgt dat ik altijd een traantje van geluk, herkenning, moet wegknipperen als we het dal inrijden, en een brok in m'n keel moet wegslikken als we weer afscheid nemen. Het is er puur; schoon, fris, onvoorspelbaar en nooit hetzelfde. En ik ben er dichter bij jou en mama. Althans, zo voelt het. Het weer was dit jaar een beetje zoals ons leven er sinds de afgelopen jaren uitziet: onvoorspelbaar, verrassend en uiteindelijk, als je het niet meer verwacht, piepte de zon weer in al zijn kracht tevoorschijn. En net zoals het leven na jouw overlijden en dat van oma, waren de wandelingen soms zwaar en afzien. Als ik dan denk aan wat jij en oma hebben doorstaan, bijt ik even op m'n tanden en zet ik door. Puf ik die spierpijn weg, en zet ik weer een stap. Want als jullie zo sterk kunnen zijn, moet ik minstens zo hard doorzetten. Ik kan tenminste nog wandelen door die prachtige bergen... 

Zo kostbaar, de tijd met z'n vieren. Maar ook weer confronterend, als ik zie hoe jouw broers steeds meer naar elkaar toetrekken, steeds meer samen spelen. Als ik zie hoe zorgzaam Fedde is voor Nathan. Wat me herinnert aan het zorgzame wat hij al had toen jij na het ziekenhuis weer bij ons thuis was. Hoe hij jou liefdevol en zonder schroom kuste op je koude hoofdje, hoe hij jou heel voorzichtig, teder, aaide. Hoe hij na je afscheidsdienst als heel vanzelfsprekend nog een kusje gaf op het mandje waarin we je moesten begraven.

Maar ook als ik Nathan in z'n brabbeltaal voorbij zie hobbelen, met z'n pretoogjes op standje kattenkwaad. Wat een kattenkwaad zouden jullie hebben bekokstoofd, mijn drie boefjes. Wat hadden jullie goed bij elkaar gepast, mijn drie lieve jongens. Wat hadden we prachtige vakanties in de bergen in het vooruitzicht. Papa die met jullie zou gaan klimmen, met z'n allen een huttentocht maken...

Die dromen zullen we nu met z'n vieren moeten gaan waarmaken. Zonder ons broertje, zonder je lieve oma. En wat is dat soms ontzettend moeilijk. Pijnlijk, dat oma na thuiskomst niet meteen met een smoesje langskomt, om de kinderen weer een knuffel te kunnen geven. Maar we gaan door, ik wil ook door. Ik wil weer zorgeloos, vol energie kunnen genieten. Maar dat valt soms nog zwaar. En dat is moeilijk te accepteren.

Maar zo'n tijdje in de bergen geeft me wel weer vertrouwen, voel ik jullie weer dichterbij. Het geeft me de kracht om door te gaan, met jullie nooit ver weg... ?❤️