Telefoon: verwaarlozing of niet?

Vandaag zag ik een plaatje voorbij komen van een moeder die bijna onzichtbaar was afgebeeld, met een telefoon in haar handen en naast haar kindje zat. Met andere woorden: door de telefoon is ze niet volledig aanwezig en in contact met haar kindje op dat moment. Er stond een tekst bij in de trant van ‘In contact met de wereld, maar jouw wereld niet in contact met jou’. Zoiets.

Ik merkte dat ik me enorm frustreerde over wéér zo’n zeur-plaatje van een jonge moeder die teveel op haar telefoon zou zitten en haar kind dus verwaarloost.

De telefoon is bij ons nou eenmaal onderdeel van het (gezins)leven! We kijken er filmpjes op, soms samen, soms lekker alleen. We lezen er interessante artikelen op, die te maken hebben met de aandoeningen van onze kinderen. We kalmeren hen tijdens een eng onderzoek door ze een spelletje op de telefoon te laten spelen. Waar ze ook nog eens wat van leren, want: educatief verantwoord. We bellen, mailen, appen er de specialisten mee zodra we een nieuwe afspraak moeten plannen, of nieuws hebben over een uitslag. 

Ik heb niet het idee dat ik meer of minder aanwezig ben voor mijn kinderen mét telefoon, dan dat een ouder vroeger zou zijn, zonder telefoon. Dan kwam buurvrouw Bets toch ook gewoon weleens spontaan langs voor een bakkie koffie? Of werd je moeder gebeld door een vriendin die ze lang niet had gesproken? Moest er genoeg in het huishouden gedaan worden, waardoor ze ook niet ‘aanwezig’ was. En dan ging je als kind toch ook gewoon even lekker zelf spelen zonder je verwaarloosd te voelen?

Volgens mij gaat het erom dat je - naast de aanwezigheid van je telefoon - ook genoeg momenten inbouwt dat je even volledig in Verbinding met je kind bent. Een half uur even lekker spelen zonder tussenkomst van wat dan ook. Dat lijkt me meer dan logisch. En dat je dan op andere momenten je telefoon er even bij pakt als je kindje toch zelf lekker speelt, dat moet kunnen toch?

Wat vindt jij? Yay of nee voor de telefoon?