Tegenstrijdige emoties en uitdagingen als moeder

Een positieve instelling heeft mij altijd overeind gehouden. Waar de ene deur sluit opent er een nieuwe. Ik ben niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten. Er is altijd van elke situatie iets te maken. Maar sinds de geboorte van Roan ben ik compleet de weg kwijt. Er is zero balans en ik raak compleet in de war van alle tegenstrijdige emoties. 

Ik voel ultiem geluk wanneer ik naar Roan kijk en verdriet als ik naar mijzelf kijk in de spiegel. Mijn gezicht vol eczeem, wallen tot aan mijn knieën, een uitgezakte lichaam vol putten. Ik ben moe, doodmoe. Vroeger moest ik rusten tussen het schoonmaken, nu moet ik schoonmaken als ik even rust heb. De 24uurs dienst eet mij op. Voor mijn gevoel is er niks meer over van mij, iets wat mij mij maakt. Daar heb ik geen tijd en energie voor. De trap oplopen is mijn uitputtende cardio. Ik stotter, kom niet meer op woorden en laat dingen uit mijn handen vallen. Gelukkig doe ik dat niet met Roan, maar soms ben ik daar wel bang voor. 

Dingen zijn niet meer zoals vroeger. Mijn oude ik-rol was vertrouwd, die wist te reageren op situaties. Mijn nieuwe rol als mama en ik zitten nog niet op één lijn. Maar dat gaat ook niet gebeuren als ik handel vanuit mijn oude ik. Ik moet zoeken naar een manier hoe ik meer rust kan pakken (al zal het schelen als meneer eens door gaat slapen in de nacht, mag ook wel na 8 maanden) en iets vinden wat mij ook mij maakt en niet alleen mama. Een rol die ik overigens met liefde vervul. Maar het is wel nog zwaarder dan ik verwacht had. En dan vooral geestelijk. 

Ik wist dat een baby in combinatie met mijn niet aangeboren hersenletsel een hele uitdaging zou worden. Ik wil ook niet klagen, dit is ook een van de redenen waarom ik niet blog. Ik hou niet van zeuren en ik schrijf graag positieve verhalen. Maar dit is zoals het nu is. Het wordt tijd om in die spiegel niet meer opzoek te gaan naar de versie van mijzelf die ik ooit was. Het is tijd om een weg te vinden in de versie van mijzelf in mijn nieuwe rol als mama. Ik heb geen flauw idee hoe ik dat moet gaan doen, maar misschien is deze blog de eerste stap in de goede richting. Acceptatie. En nu ik dit schrijf realiseer ik mij dat een nieuwe rol altijd lastig is, voor iedereen. Dus als je net mama bent en je hebt (soms) twijfels. Weet dat je niet de enige bent. Het is allemaal zo nieuw, je moet zoveel dingen ontdekken en onthouden, dat vreet energie. Als ik het even zwaar krijg sluit ik mijn ogen, haal diep adem in en uit. Zeg tegen mijzelf dat ik het kan. En ik ga weer verder, ga jij met mij mee? Samen gaan we het gewoon rocken, het mij-ma zijn!