Te mooi om waar te zijn (herplaatsing)

Ik sla dit dagboek dicht en pak het dagboek met een witte kaft. Degene waar een verliefd stel op afgebeeld staat. Liefdevol, vertederend en innig omarmd.“ Dit is een mooie” zeg ik hardop tegen mezelf met mijn hand op de kaft. Ook al staat er verdriet in, het positieve gevoel overheerst want toen ik dit dagboek kocht en hierin begon te schrijven was mijn wereld mooi. Prachtig zelfs en was ik gelukkig. Ontzettend gelukkig….

De binnenkant van dit dagboek, direct achterop de kaft is mooi versiert met foto's en hartjes. Een warm gevoel bekruipt mij. Ik begin te lezen.

De eerste dag die hier beschreven staat is de dag van mijn diploma uitreiking. 30 juni. Tezamen met een heleboel enthousiaste en opgewekte (oud) leerlingen van de HAVO & VWO kom ik 's avond om 19:00 aan op school. De laatste dag dat ik dit gebouw betreden zal.

Ik voel me heerlijk. Heb een mooie blouse aan en een nette broek. Het is een prachtige zomeravond. Na de diploma uitreiking loop ik met mijn ouders richting de uitgang van de school.

Want, ja ze zijn er allebei. Ze praten niet met elkaar maar maken ook geen ruzie. Ondanks dat ik bang ben dat het daar ter plekke mis zal gaan tussen die twee, verloopt de avond rustig. Ze erkennen beide hierbij aanwezig te willen zijn voor mij en gedragen zich als ouders, als volwassenen die hier niet zijn om hun eigen vete uit te vechten.

In de gang hoor ik een groep jongens praten die net geslaagd zijn voor het VWO. Ik ken ze. Niet echt goed, maar ik weet wie het zijn. Ze kennen mij ook. 1 van de jongens kijkt mij aan en zegt vervolgens; “Hé als je zin hebt, ik geef overmorgen een feest voor een aantal geslaagde van de HAVO & VWO dus bij deze ben je uitgenodigd! “lijkt me leuk” antwoord ik vrij direct. Op het moment dat ik dat zeg, twijfel ik nog. Of ik wel echt zal gaan... Die dag heb ik namelijk een druk programma.

Ik ga met mijn moeder naar Groningen. De buurt verkennen, mijn kamer en school bekijken, de stad in en een hapje eten samen. De relatie met mijn moeder werd eigenlijk beter vanaf dit moment bedenk ik me terwijl ik dit nu lees. Het moment dat ik mijn vleugels uit sloeg.Na de zomer ben ik een student in Groningen. En mijn moeder. Die is op dit moment gelukkig met een andere man. Een goede man. Dat is ook bevorderlijk geweest

voor onze relatie.

Ondanks de drukke en, wonderbaarlijk genoeg, gezellig dag in Groningen, besluit ik naar het feest te gaan. Mijn moeder zet mij om 21:00 uur af bij een groot herenhuis in een mooie wijk niet ver van waar ik woon. Zodra ik binnenkom zie ik hem. Hij zit op de bank. Naast hem zit niemand. Ik begroet iedereen die ik zie en overhandig de fles Smirnof die ik onderweg had gekocht daarna neem ik plaats op de bank met een drankje in mijn hand.

We beginnen te praten. Ik en de jongen naast me. Hij stelt zich voor als “Ronald”. We praten en praten en de uren lijken voorbij te vliegen. Ik lach. Hij lacht. Ik voel iets. Een kriebeltje in mijn buik. Iets wat ik nooit eerder gevoeld had. Ik weet het op dat moment nog niet, maar toen ervoer ik liefde in zijn meest pure vorm voor het eerst. Ik was compleet in de wolken. Wederom vormen tranen zich in mijn ogen maar ditmaal zijn het tranen van geluk.

Bij het afscheid kijken we elkaar aan. Hij pakt mijn hand en kuste mij. Het leek of ik vloog. De dagen en weken erna zagen we elkaar vaak, vrijwel elke dag. We sms'te constant en belden elkaar op de momenten dat we niet samen konden zijn. "Ik wil het hem niet vertellen" schrijf ik."Dat ik ga verhuizen. 3 uur reizen van waar ik nu woon, van waar hij woont. Van de plek waar ik nu helemaal niet van weg vluchten wil"

Maar dat is niet alles. Er is nog iets… wat dat is ontdek ik later pas. Iets minder enthousiast lees ik verder wetende wat komen gaat...