Taboe doorbrekend of ...

De titel van het blog voor mijn neus vertelt het eigenlijk al: De moeder in kwestie heeft spijt. Ze heeft er daadwerkelijk spijt van dat ze ooit moeder is geworden, ja ze houdt van haar kinderen, maar over het algemeen weegt die liefde blijkbaar niet op tegen de lasten, tegen de nadelen, tegen wat ze zichzelf moet ontzeggen. En tot mijn grote schok moet ik constateren dat velen het met haar eens lijken te zijn. 

Ik kan alleen maar verwonderd lezen, en wat uitzonderlijk is, ik kan er op dat moment niet eens op reageren, want ik heb gewoon geen woorden, ik moet het laten bezinken, en probeer me in te leven. Want tja ... poepluiers, braaksel, slapeloze nachten, ... ehm ... veranderde agenda? ... ehm ... ehm ... ohja driftbuien ... is die jongste van mij momenteel ook erg sterk in ... en dan de puberteit, daar zit mijn oudste momenteel in ... ehm ... ehm ... kusjes, knuffeltjes, lachjes, gekke dansjes, tekeningen, zandkasteeltjes, eerste woordjes, bewonderende blikken van andere mensen, ondeugende blikken, kinderstemmetjes die roepen: "Jij bent de mooiste/liefste/beste/leukste mama ooit!!!!", plotseling opgeruimde keukens onverwachts gedraaide wassen, dat warme gevoel dat trots heet als je kind iets goeds presteert ... Nee ik ben het niet met die moeder eens, sterker nog: (En ik weet dat ik nu commentaar ga krijgen ...) Ik durf zelfs te beweren dat die moeder liegt als ze zegt dat ze wel van haar kind houdt. 
Want als je daadwerkelijk spijt hebt van het krijgen van je kind, en dat dan ook nog publiekelijk uitspreekt dan heb je schijnbaar lak aan de gevoelens van je kind als die ooit leest dat zijn/haar moeder spijt heeft van hem/haar.
Als je niet vind dat de voordelen opwegen tegen de nadelen, dan ben je of te egoïstisch om genoeg van een ander te houden om te accepteren dat diegene afhankelijk is van jou, of je bent te pessimistisch waardoor liefde uiteindelijk ook geen kans meer krijgt (Want je ziet niets waardoor je die liefde gaat voelen.)

Ik ben verre van perfect, ik ben een flapuit en vergeet soms mijn woorden te kuisen bij kleine oortjes, enkele dagen per maand verander ik echt in een feeks van het ergste soort en mopper om ieder wissewasje (stel je voor hoeveel verkeerde uitdrukkingen en woorden mijn dochters gedurende die dagen horen.), ik vergeet vaak dat als ik wil dat mijn meiden zelfvertrouwen krijgen ik ook minder kritisch naar mezelf moet kijken, en ja zowaar ik kan soms zelfs een beetje egoïstisch zijn.

Ik zat laatst in het zonnetje rustig te lezen toen mijn jongste zo'n beetje eiste dat ik in haar badje ging staan ... uiteindelijk omdat mama erin ging durfde ook zij in het badje, en na een tijdje zaten we beiden in het badje ... tot zij in haar zwemluier poepte ... zwemluiers houden wel het merendeel tegen, maar toch liep er bruin water haar luier uit het badje in .... IEUW ... douchen noodzakelijk voor beiden, dus een krijsende peuter-dochter, een flink geworstel, en dan ook zelf nog gauw douchen om snel manlief af te lossen die blijkbaar niet goed genoeg was volgens de kleine diva met mama-plak. met mijn haren nog druipend nat, pak ik mijn kleine meid op, krijg een knuffel, ik kijk mijn man aan en lach hartelijk om het feit dat ik dus zojuist in poep-water heb gezeten. 
Plezier in het badje, knuffel en humor wegen dan op tegen het wegleggen van mijn boek, de poep, het gekrijs, de worsteling, en het haastig moeten douchen hoor. 

Er zijn dagen dat de dames de hele dag ruziën, dat de oudste schopt tegen alles wat ik zeg of doe, dat de jongste een driftbui krijgt bij iedere scheet die dwars zit, en dan kijk ik 's avonds naar mijn slapende prinsesje en ben ik alleen maar intens gelukkig, kom ik beneden en zie een groot glas spa&fruit dat de oudste die toch nog even door bromt, voor me heeft neergezet, en dan ben ik echt de hemel te rijk. Want dat rustig slapende gezichtje, en dat glas drinken wegen dan voor mij op tegen die uren van geruzie, gekrijs, kabaal, gevloek, eigenwijze buien en gegrom.

Een werkende moeder ben ik niet, en de studie die ik zo graag wil doen en waarvoor ik een grote sectie van de boekenkast heb uitgeruimd (en gevuld met de boeken.schriften en ander studie-materiaal dat nodig is voor die studie.) heb ik nauwelijks tijd voor naast een peuter met mama-plak, en een licht verstandelijk beperkte puber. Maar hey die meiden zijn maar 1x jong, ik heb maar 1 kans ze goed op te voeden en ze te tonen dat mama altijd voor ze klaar staat. Die studie komt dan wel als de peuter-/kleuterschool ons dagelijks leven weer binnen komt. 

Mopper maar als je wilt, val maar over me heen, maar ik moest dit even kwijt.