"Summer bodies are made in the winter"

Maar echt even serieus hè... heeft diegene die deze quote heeft bedacht zich een winter lang opgesloten in de kelder van een fruitboer? 

Verjaardagen, Sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Tegen de tijd dat je alles eraf hebt gewerkt wat je er in december bij aanvreet, liggen de paaseieren alweer in de schappen.

Nou moet ik één ding eerlijk bekennen; op dit moment gaat het mij goed af. Van de 32,5 jaren die ik hier op aarde mag doorbrengen, heb ik er ongeveer al 22,5 ruzie met mijn gewicht en de weegschaal. 

Na twee zwangerschappen, twee keizersnedes en een hele hoop mentale struggles (emotie eter.. je kent het vast wel) was ik dus danig zwaar dat het toch wel een beetje richting het figuur van een dobbelsteen ging. 
Na de geboorte van Sofie was ik er helemaal klaar mee. 

Maar ja, hoe ga je dat aanpakken als je zo ongeveer alle diëten die er ooit bedacht zijn, al hebt gehad. Niet volgehouden of niet vol - te - houden. Jo-jo to the max.  
Ik heb altijd een duwtje, of zeg gerust een dreun of 3, nodig in de goeie richting voordat mijn motivatie ook eens bedenkt wakker te worden. 

Als die dan eindelijk tevoorschijn komt, dan moet ik vooral zorgen dat de motivatie ook blijft en dan lukt het me wel. En tuurlijk, ook ik weet wel dat afvallen 'gewoon' een kwestie is van minder in je snavel stoppen dan dat je verbrand maar moeders, wat is dat toch soms onwijs moeilijk hè! 

Ik merkte ook dat ik ongemerkt veel at, misschien wel omdat wij ervoor gekozen hebben dat ik overdag voor de kinderen zorg en 's avonds werk. Dit is best pittig en vermoeiend waardoor je toch je energie uit snelle suikers gaat halen. Daarnaast, als je een groot deel van de dag thuis bent, dan ligt de verleiding méga op de loer. 
En het is ook wel gewoon even lekker makkelijk dat als je trek hebt, je even snel een koekje pakt en weer door kan. 

Met al deze struggles, heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en ben ik in juni naar de huisarts gegaan. Het kon écht niet meer. 
Ik heb het geluk dat wij een mega lieve en meedenkende huisarts hebben en zo ben ik onder onwijs strenge begeleiding en controle in juni begonnen met Saxenda. Een medicijn wat o.a. gebruikt wordt in de strijd tegen obesitas. Het is zéker geen wondermiddel, het is een hulp middel. Maar wel een hulpmiddel met hele pittige bijwerkingen en een middel wat je never nooit alleen mag gebruiken zonder controle en begeleiding. 

Met behulp van dit medicijn, het aanpassen van mijn voeding (want ja, als je blijft vreten ondanks het medicijn dan schiet het natuurlijk nog niet op) én behoorlijk pittige trainingen met een personal trainer, ben ik inmiddels zo ver dat ik bijna het gewicht van voor mijn eerste zwangerschap heb bereikt. Concreet? Dat betekend dat ik richting de -20 kg ga nu. 

Maar die december maand, wat een pokke-maand zeg als het om je leefstijl gaat, niet te doen. En het is ook gewoon allemaal zo lekker. 
Het valt mij trouwens ook op als je ergens op visite bent voor een verjaardag of sinterklaasviering bijvoorbeeld, en je wijst een stuk gebak of hapjes af - dat ze nog net niet beledigd dat stuk taart in je mond proppen. Schijnbaar is het inmiddels ook een soort van 'niet gezellig' als je niet mee eet. Gelukkig weet ik mijn poot tot nu toe stijf te houden. 

Over 2 weken gaan we op wintersport. Naar oostenrijk. Schnitzels, braadworsten, drank, gezelligheid, chocolade, germknödel, apfelstrudel mit vanillesosse, schnaps.... en dan komen we thuis in de wereld van de oliebollen..  

Help. Is het al bijna 2 januari? Dan gaat iedereen weer ineens gezond doen toch? Dan ben ik niet meer 'ongezellig' omdat ik niet mee eet, maar dan ben ik weer gewoon 'goed bezig'.