Suïcidale gedachten; niemand weet, niemand weet..

In mijn aller eerste blog op mamaplaats vertelde ik over mijn miskraam. Waarin niemand mij hoorde en niemand mij zag. De mini bevalling, die ik nog steeds ondanks mijn 2 normale bevallingen als zeer heftig heb ervaren. Het begin van mijn donkere wolk. Mijn roze wolk, mijn enthousiasme en mijn optimisme in 1 ruk weggevaagd. Mee weg gebloed met de ellende van mijn miskraam. 

Snel daarna mocht ik weer een kleintje ontvangen. Ik was ener zijds heel blij want dit wilde ik graag en hierdoor zou ik weer ontzettend blij mogen worden. Anderzijds ging alles gepaard met extreem veel onzekerheid, stress en hg.... Droge hg.. ik kon niets eten, ik bleef kokhalzen, kokhalzen, kokhalzen, misselijkheid 250% ik kreeg niets, maar dan ook niets in mijn mond. 

Ik voelde me slecht, heel slecht. Ik dacht constant, dit kind gaat ook dood. 

Bij de vk gaf ik aan dat ik echt heel misselijk was en niets kon eten. Zij zeiden net als iedereen, dit is normaal. Iedereen heeft dit, dit hoort erbij. Ik vond het verschrikkelijk, ik had me nog nooit fysiek zo slecht gevoeld in mijn leven. Oke, misschien 1x net zo slecht, toen ze in het ziekenhuis 12x mis hadden geprikt voor het plaatsen van een ruggenprik voor een operatie. Hierdoor lekte ik hersenvocht en bleef ik overgeven. Ja toen voelde ik me net zo slecht.. 

Langzaam ging het mentaal ook steeds slechter met mij. Ik gaf halverwege de zwangerschap aan bij de vk dat ik echt heel misselijk was en mij mentaal niet oke voelde. Ik voelde me down. Maar dit hoorde erbij zeiden ze. Ze gaven aan dat ik iets moest zoeken wat ik wel kon eten. Dit bleken frikandellen. Ik kwam erachter dat zolang ik bleef eten, de misselijkheid er wel was, maar ik niet constant hoefde te kokhalzen. Om 7:00 uur sochtends begon mijn dag dan ook met frikandellen. 

Ondertussen had ik dus 

- stress, angst, onzekerheid (gedachten; mijn kind is zo ie zo dood) 

- hg (24/7 misselijk +- 700x per dag kokhalzen, en dit is geen grapje maar letterlijk)

- +15 kg omdat ik frikandellen bleef eten om maar minder te hoeven kokhalzen en eten binnen te krijgen. 

Ondertussen probeerde ik mooi weer te blijven spelen ookal dat niet ging. En ik niet begrijp waarom niemand, maar dan ook niemand iets tegen mij erover heeft gezegd.. ik heb namelijk met 36 weken mijn schoonouders met een kinderwagen de deur uit gezet want dat had ik toch niet nodig. Het kraamcadeau van mijn oma box zette ik buiten op de stoep want dat wilde ik niet in huis en de babykamer heeft mijn oma aan het einde van de zwangerschap maar gereed gemaakt omdat ze het niet vond kunnen dat ik niets had.. en toch, heeft niemand aan de bel getrokken. Zelfs toen ik tijdens het bevallen riep, ik ga niet persen want mijn kind is toch al dood vond niemand dit raar.. 

Na de bevalling ging het alleen maar slechter en slechter.. de hg was als sneeuw voor de zon vertrokken zodra de baby eruit was. Maar ik had geen persweeën en door het verkeerde persen brak ik mijn stuit (die stond scheef na de bevalling) had ik extreme bekkeninstabiliteit en kon ik mijn eigen kind niet tillen. Alles deed zo pijn! 

Ondertussen moest en zou de borstvoeding lukken, wat niet kwam ook met weken kolven niet is gekomen. 

Zat ik met een huilend kind omdat ze honger had! Duhu en maar blijven aanleggen en kolven... 

Was mijn man niet thuis omdat zijn bedrijf in storten en door corona zat ik 24/7 alleen. 

Ondertussen;

- huilend hongerig kind

- man van huis vanaf dag 1 na de bevalling

- gebroken stuit

- falende borstvoeding

- kraamhulp die de hele week beneden heeft gezeten, terwijl ik mijn bed niet uit kon komen. Laat staan de trap af. 

Eindstand: depressie ten top, niemand die het opmerkte. 

Ik ben doorgelopen en doorgelopen. Snel weer zwanger mogen worden (want het moet nu, want straks is dat kind ook weer dood en ben ik ineens 40, jaja... Ik was 23 op dat moment...) 

En toen, weer zwanger. Een roze wolk, ik voelde me eigenlijk heel blij, goed en sterk. Ik had vertrouwen. Het zou goed komen. Tot... 

16 weken zwanger, extra echo in het ziekenhuis wegens een mogelijke hazenlip. De arts zei, u heeft flink overgewicht en moet rekening houden met een ziekenhuis bevalling en keizersnee. Ook is er meer kans op kinder sterfte, complicaties bij de bevalling en aangeboren afwijkingen. En als klap op de vuurpijl moest ik gelijk een afspraak inplannen voor een zwangerschapsafbraak mocht het kind toch een hazenlip hebben. Want dat is de beste optie bij een hazenlip omdat de kans zeer groot is op een open rug en schedel. BAM 💥 dat kwam als een klap. 

Ik voelde me slecht.. ik woog 80kg, ja te veel. Nog steeds van mijn eerste zwangerschap. En nu zou ik de reden zijn dat dit kind dood zou gaan (zo voelde het!) 

Het ging slecht... Heel slecht vanaf dat moment. Zo min mogelijk eten. Niet aankomen tijdens de zwangerschap en alleen maar gezonde voeding nuttigen. Dat was mijn doel. Alles om dit kind zo goed mogelijk te ondersteunen en ter wereld te mogen brengen. Op week 41 van de zwangerschap woog ik 75 kg. Heel netjes vond ik want er was zelfs 5 kg vanaf gegaan in de zwangerschap (Mama's dit is echt slecht voor je baby! Don't do it echt)

In week 24 van de zwangerschap ging het zo slecht dat ik snachts de auto pakte om mezelf overhoop te rijden. Ik wilde niet meer. Ik wilde dit niet meer. Na een hoop telefoontjes de moed bij elkaar gepakt en huilend tegen de verloskundige gezegd, ik moet hulp. Maar dat is niet zo makkelijk.. 

Inmiddels is de kleine uk bijna 1 jaar! En klim ik langzaam aan met een hoop hulp uit een diep zwart gat. Er is een hoop gebeurd. Van mezelf aan kant willen maken tot mijn kind bijna uit het raam gooien (huilbaby) 

En 1 ding heb ik geleerd. Probeer eerlijk te zijn. Zoek hulp. Er is altijd een uitweg! Loop niet door. Neem even pauze. Ga desnoods een weekend alleen op vakantie, als daar je behoefte ligt (en je oppas kunt regelen voor je kind(eren) 

Inmiddels begin ik mijn draai te vinden en heb ik een nieuwe hobby gevonden die ik leuk vind, waarin ik mijn hoofd even leeg kan maken en wat zorgt voor een beetje lichaamsbeweging. En het belangrijkste voor mij (omdat ik niet altijd mijn kinderen naar oma kan brengen) het kan met mijn kinderen! Skeeleren. Ik neem de hond mee. Kinderen in de duo wagen en ik op de skeelers erachteraan. Ik merk dat dit mij echt helpt. 

Zit jij nu misschien midden in het donkeren dal waar ik net uit klim. Weet dat er altijd weer licht aan het eind van de tunnel is. Dat er hulp is en dat er mensen zijn die naar je kunnen luisteren. En ookal wil je het misschien niet. Schreeuw het van de daken! Wees eerlijk en open hoe moeilijk dat ook is (ook ik heb hier nog moeite mee) 

Geef aan waar je behoefte aan hebt en als je dit niet weet, neem de tijd het geeft niet. Het komt wel. 

Wat mij eenorm heeft geholpen de afgelopen 3 maanden is het boek de huishoudcoach want een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd en als je hoofd niet mee werkt is je huis een rommel. Dus voor mij was het tijd orde op zaken te stellen en dit helpt mij enorm. Ik hoef er niet over na te denken alleen op te volgen. Op dit moment perfect. 

Weet jij dat je altijd contact op kan nemen met 0800-0113 dit kan 24/7. Ben je het overzicht kwijt, weet je het echt even niet meer, wil je eruit stappen, bel dit nummer en maak het bespreekbaar. Want jij mag er ook zijn! 

Wees niet te streng voor jezelf en probeer elke dag een mooi moment te hebben. Al is het maar ik ben blij met de beker water die ik opgedronken heb of mijn kind die heel blij is met zijn knuffel. Al is het nog zo klein moment.