stuck between a rock and a hard place

Tja, uit elkaar zijn is natuulijk nooit makkelijk. Vooral voor de kinderen..maar als 1 ouder elke keer probeert alles bij elkaar te houden terwijl de ander een cursus 'snelheids messenwerpen in ruggen' heeft gedaan is het erg lastig.

Een paar maanden terug kregen we een uitnodiging. Mijn ex gaat trouwen.  ik was hier wel blij mee. Zij heeft een goede invloed op hem en dat is dan ook de rede dat ik hem meer vertrouw met mijn dochter.

Ik nog speciaal gevraagt een aantal keer: wat wil je dat er gebeurt, waar moeten wij zijn? etc. Hij zegt 'zie maar'

nu, een maand voor het huwlijk, meld hij dat ik niet welkom ben. Zijn aankomende vrouw wil mij daar niet zien.  Dat mijn dochter die nacht daarvoor wel bij hun kan slapen.

Tja, dat ze me niet op de bruiloft wil, dat vind ik ok.. Het is haar bruiloft, en ik ben de ex. Maar mijn kind dan? hun hebben geen tijd om op haar te letten, die zijn bezig met de gasten en de bruiloft. Mijn kind kent niemand daar. Ze is te jong om zelf te reizen (9).... 

En dan meld hij dit op een niet zo vriendelijk toon waar mijn kind bij zit... Ik probeer alle problemen zo ver mogelijk bij haar vandaan te houden..hij niet.

Het gevolg: toen hij haar mee nam (elke zaterdag)..kwamen alle emoties los.

Afentoe gebeurd dat. het laat me weten dat ik na al die jaren alles nog steeds niet heb verwerkt.

Eigenlijk zou ik hulp moeten zoeken, maar dat zou betekenen dat ik mijn omgeving moet vertellen wat hij heeft gedaan..

 

Ik was 18 dat ik hem leerde kennen. super naief. 'Alle mensen waren goed' was mijn motto.

Hij was mijn eerste. 

Al snel werd mijn lijf zijn eigendom. om mee te doen wat hij wilde. daarna zei hij altijd sorry, en dat hij het nooit meer zou doen..elke keer geloofde ik hem.  Je ziet pas hoe erg het is als je eruit bent.

Zo vaak vertelde hij mij hoe zijn ouders mij vonden. Hoe erg ze mij haatte..

Ik besloot weg te gaan.. tot ik ontdekte dat ik zwanger was.  we wisten allebij hoe het kwam. Ik had hem gesmeekt om me toen met rust te laten, aangezien ik  2 weken extra moest wachten op mijn hormoon staafje.

Hij vroeg wie de vader was, of ik vreemd was gegaan..Ik liet het allemaal over mij heen komen. Ik wilde dat mijn kind een gelukkig gezinnetje had.

Ik beviel in het ziekenhuis, mijn moeder naast me. Mijn (toen nog) vriend lag thuis in bed..hij had geen zin.

we gingen samen wonen. daar, geisoleerd van iedereen had ik pas door wat ik aan het doen was.. Ik ben toen terug gegaan naar huis..naar de veiligheid.

Hij zei dat hij mijn uit het koop contract zou halen, ik geloofde hem toen hij zei dat het gedaan was.

Mijn kind en ik waren blij, gelukkig. Hij kwam op zaterdag om mijn kind te zien. Hij kreeg haar niet mee, aangezien hij nog geen luier kon verschonen.

Het ging goed.. niemand wist wat hij allemaal had gedaan en iedereen vond het zo leuk dat hij nog altijd contact had met zijn kind en zo'n goede vader was..

Alimentatie kwam soms.. 50 euro per maand, dan 4maanden niks.. maar ik maakte daar geen punt van. Ik kon er geen punt van maken, want mijn kind was altijd bij me als hij kwam.

Zijn nieuwe vriendin kwam in beeld, zoals ik al zei, ik vertrouwde haar.  Ze wilde dat mijn kind daar een keer sliep. Ik vond het goed. savonds wilde mijn kind naar huis.. ze had heimwee. ze hadden belooft haar thuis te brengen als het niet ging. gebeurde niet.  de volgende dag kreeg ik een oververmoeid kind thuis die niet had geslapen.

Hij verteld haar dingen en zegt dan 'niet tegen mama vertellen'  of 'niet tegen *nieuwe vriendin* vertellen' . Mijn kind wil er niet meer slapen.

Ik ga haar niet dwingen.

 

al die dingen zorgen afentoe voor zoveel emoties.. zoveel tranen.. en niks daarvan mag mijn kind zien. Ik zal nooit een slecht woord uiten over hem tegenover haar.

dus nu zit ik klem..

zo zo klem..