STT: Adriënne (deel 1)

Het is 5 uur, ik sta een uitgebreid diner te koken omdat Marco en ik vandaag de tweede verjaardag van ons samenzijn vieren. We wonen nu in ons prachtig zelf opgeknapte huis, en dat is genieten.

Bzzz bzzzz. Hoor ik achter mij als ik sta te roeren in de pan met soep dat dient als voorgerecht. Het is het geluid van mijn telefoon die op de eettafel ligt te trillen. "Sorry Adriënne, ik moet overwerken. Ik kan geen nee zeggen, dan weet je dat alvast." Ik zucht en leg mijn telefoon weg zonder een bericht terug te sturen. Ik loop weer terug naar mijn pan verse soep. Het liefst wil ik hem nu van het vuur af halen en door de gootsteen spoelen, maar dat zou zonde zijn. Ik pak weer mijn telefoon, niet om Marco een bericht terug te sturen, maar om mijn vriendin Linda te bellen om haar uit te nodigen. Linda is een goede vriendin van mij, en waar ik heel blij om ben is dat het tussen haar en Marco ook klikt.

"Hey Lin, waar ben je?" Vraag ik zodra ze opneemt. "Uhm, thuis. Waarom?" Ik hoor een twijfel in haar stem, alsof ze zenuwachtig is maar die gedachte laat ik varen. "Heb je zin in verse mosterdsoep?" Vraag ik als volgt. "Klinkt heerlijk, maar uhm, ik heb buikgriep." "Ah daarom klink je zo afwezig. Ik kan wel een beetje soep langs brengen?" Zeg ik. Snel reageert ze. "Nee, nee. Ik houd toch niets binnen meid. Ik duik zo weer mijn bed in en ik wil het niet op mijn geweten hebben dat jij weer buikgriep krijgt van mij. Als ik beter ben, zullen we dan iets leuks gaan doen?" Ik frons, Linda slaat nooit mijn soep af, zelfs niet als ze ziek is. "Oh, oké. Bel maar als je zover bent." Zeg ik lichtelijk teleurgesteld. "Ik moet nu ophangen, m'n darmen. Sorry." Ik zucht zachtjes en wens haar beterschap toe. Vrijwel direct, zonder antwoord te geven hangt ze op. Ik leg mijn telefoon weer op de tafel en kijk naar de pan. Ik roer nog een keer een achtje en pak een kom. "Weggooien is zonde." Zeg ik tegen mezelf en ik vul de kom. Als ik aan de tafel ga zitten gaan mijn gedachten naar Marco. Hij werkt zo ontzettend hard voor ons bestaan samen. Al vanaf de verbouwing werkt hij zich in het zweet. Automatisch denk ik aan Linda en dat ze de laatste maanden toch best vaak iets onder de leden heeft. Plotseling bedenk ik me dat het overwerken van Marco en het niet kunnen van Linda vaak samenvalt. De schrik slaat mij om het hart en ik voel mijn maag omdraaien. Ik laat mijn lepel zakken in de kom en schuif deze naar voren. Zouden zij? Even denk ik er over na en dan schud ik mijn hoofd. Het zou als een slechte film zijn, maar onmogelijk is het niet. Een naar onderbuikgevoel besluipt me als een dief in de nacht en ik besluit om mijn nieuwsgierigheid te laten winnen. Mijn nieuwsgierigheid dat hoopt dat Linda echt ziek is, hoe sneu ook. Maar wat als het de slechte film is die ik zonet in mijn hoofd afspeelde? Ik sta op om een afsluitbaar diepvriesbakje uit de kast te pakken en deze te vullen met soep. Ik trek mijn jas aan en met de soep in mijn handen vertrek ik het donker in, op weg naar het huis van Linda. Bij iedere stap twijfel ik meer en meer of mijn verdenkingen wel reëel zijn, of ik wel het recht heb om dit te denken, maar mijn gut feeling wint het. Als ik de straat van Linda in loop springen de tranen in mijn ogen. Op de hoek staat Marco zijn auto. Ik sta stil en spreek mezelf toe. "Kom op Adriënne, misschien zijn ze wel een verrassing aan het plannen, of..." Ik probeer me te vermannen, voor zover een vrouw dat kan. Ik probeer alle negatieve gedachten om te zetten in positieve en stap dapper door tot het huis waar Linda woont. Ik zie van een afstandje dat het licht brand, de gordijnen zijn gedeeltelijk gesloten met in het midden een kier van zo'n 10 cm. Zachtjes sluip ik naar het raam, mijn hart bonkt zo hard dat het lijkt alsof het ieder moment uit mijn borstkas kan springen. Hoe dichter ik bij het raam kom, hoe sneller mijn ademhaling gaat. Ik hoor muziek dat daarbinnen wordt afgespeeld. Het is nu of nooit, en ik kijk. Ik zie een topfitte Linda tegen mijn Marco aangeleund, en Marco die haar arm streelt. Zo zachtjes als ik naar het raam sloop, zo snel ren ik nu weg met nog steeds het bakje soep in mijn handen. Ik blijf rennen en buiten adem stop ik weer bij mijn voordeur. Ik ga naar binnen en doe de deur achter mij dicht. Hijgend sta ik er tegenaan en laat ik mij zakken alsof de grond letterlijk onder mijn voeten weggeslagen is. Ik wil huilen maar het lukt niet, ik ben overdonderd en ga twijfelen of ik het goed gezien heb. Het kan toch niet waar zijn? Ik probeer mezelf bij elkaar te rapen als ik mijn telefoon weer hoor trillen. Ik loop direct naar de keuken waar deze nog lag en pak hem op om te kijken of het Marco is. "Lieverd, niet boos worden maar het wordt nachtwerk. Het spijt me." Is wat hij stuurt. "Het spijt me ammehoela!" En ik smijt mijn telefoon door de kamer. Er zit maar één ding op. Ik wacht hem op, en confronteer hem;