Stresshormonen

Continue aan staan

Vorig jaar december, had ik het gevoel dat er met Julan iets niet goed was. Na wat onderzoeken in het ziekenhuis, kreeg ik mijn gelijk. Er was inderdaad iets mis met zijn nieren, en hij moest geopereerd worden. Zo'n bevestiging zet mijn stresshormonen in werking. Vanaf zo'n moment sta ik continue aan.

Je kent het vast wel, zo'n adrenaline kick die je fight and flight modus activeert. En mijn fight modus is nou eenmaal goed getraind. Ik ga daar ook lekker op. Ik start met alles regelen, ben alart op elk dingetje, ik onderzoek alles tot ik er het fijne van weet. Dit gevoel houd ook langdurig aan, zonder dat ik het zelf echt merk. Niet alleen in het moederschap, maar met alles. In zie alles, ik hoor alles, ik voel alles van de mensen om mij heen. Ik pik alles op, en ben continue in de startblokken om ergens direct op te anticiperen. Ik zet mezelf daar ongemerkt voor aan de kant, maar zo voelt dat niet. Ik slaap niet meer zo diep, maar red het dan toch om de volgende dag weer net zo hard aan de slag te gaan. Ongemerkt sta ik heel de dag aan. Een standaard staat van waakzaamheid. 

Een stapje terug zetten

We zijn nu zo'n 4 maanden verder, sinds de diagnose. Julan is inmiddels geopereerd, en de eerstvolgende controle is over 3 maanden pas. 

Ik merk aan mezelf dat ik in een gat val. Ik hoef niet meer continue aan te staan, ik hoef niet meer alles te regelen en verzorgen. Het normale leven kan zijn sleur weer oppakken. En ik heb daar moeite mee. Het uitzetten van het waaksysteem gaat minder soepel, dan hem aanzetten. Ik ben in staat om elk moment van de bank te springen, om iets te regelen. Maar het hoeft niet. Ik merk dat ik veel spierpijn heb, verminderde eetlust, duizelingen en dagenlange hoofdpijn. De impact van het stresshormoon wat is ingezet, is nu voelbaar. Nu alles een plekje moet krijgen. Nu ik weer een stapje terug mag zetten.

Het is nu tijd om weer even balans te vinden hierin, en ik merk dat me dat zwaar valt. 

Lente

Maar wat wel helpt, is dat de lente is begonnen! In mijn hoofd begint deze nog altijd op 21 maart, maar schijnbaar ben ik dit jaar dan dus een dag te laat. De lente begon gisteren, op 20 maart. En de zon heeft die boodschap ook begrepen! De dagen zijn langer en lichter, en we kunnen buiten weer vitamine D tanken. Tijd om me weer een beetje op te laden!!