Stoppen met werken?

In een van mijn eerste blogs heb je kunnen lezen dat mijn contract niet werd verlengd toen ik nog zwanger was van Quinn. Op dat moment vond ik dat niet zo heel erg, omdat ik toen al zeker wist dat ik geen 40 uur meer wilde gaan werken als er een baby in ons leven was. Rustig aan ben ik op zoek gegaan naar een parttimebaan, wat dichter in de buurt. Die vond ik al snel, en ik ben toen 2 dagen in de week begonnen als e-learning developer. Quinn was toen 4 maanden.

Ik kreeg de kriebels van de gedachte dat ik Quinn bij een kinderdagverblijf moest brengen, of bij een vreemde. Ik was enorm blij dat mijn mama en oma op hem konden passen. De eerste paar maanden gingen eigenlijk wel fijn zo. Een paar dagen met Quinn en een paar dagen ‘rust/voor mezelf’ op mijn werk. Het ging eigenlijk zo goed dat ik aan het overwegen was om er nog een halve dag bij te doen.

Toen kregen we ineens slecht nieuws. Mama had een knobbel in haar oksel ontdekt en die was niet goed. Het viel mij erg zwaar. Ik ben soms best een doemdenker, dus het slechtste scenario spookte steeds door mijn hoofd. Ik wilde niet dat Quinn zonder oma opgroeide en ik kon echt nog niet zonder mijn mama.

Ik trok mezelf steeds meer terug, ik genoot van de dagen dat ik lekker thuis was samen met Quinn en ik kon me op mijn werk steeds slechter concentreren. De situatie kostte me enorm veel energie.

Na een paar dagen kregen we de uitslag van mama’s scan. Het was eigenlijk het beste wat we in die situatie hadden kunnen hopen. Als het goed is, kon het opgelost worden met een operatie. Die operatie is best wel heftig, maar daarna is het als het goed is wel weer helemaal schoon.

Op mijn werk kreeg ik steeds meer taken die helemaal niks met e-learning te maken hadden en ik merkte dat onze interesses verder uit elkaar dreven. Ik merkte dat mijn motivatie ook een beetje wegviel hierdoor. Ik begon Quinn te missen als ik op mijn werk was, en wat ik helemaal vreselijk vond is dat ik er niet bij was als hij iets nieuws deed. Dat gebeurde ook nogal vaak, want een kind leert ontzettend veel dingen in zijn eerste levensjaar. Of misschien deed hij het gewoon expres voor het eerst als hij bij oma was. 

Tijdens een week vakantie heb ik de situatie met mama een plekje kunnen geven. De operatie was geslaagd en in principe was ze dus weer helemaal schoon. Ze mocht even niet tillen, dus oppassen ging eigenlijk niet. Ook mijn oma had aangegeven dat ze het te zwaar vond worden (Ze was destijds 71, dus sowieso al geweldig dat ze nog op haar achterkleinkind heeft kunnen passen).

Ook kreeg Thijs rond die periode een nieuwe baan, die een stuk meer verdiende dan de vorige. Dit zorgde ervoor dat ik eigenlijk niet perse meer hoefde te werken. Als ik zou stoppen dan hadden we het helemaal niet ruim, maar als we ons aan een goed budget zouden houden, kon het precies!

Na een akkefietje met mijn baas en het feit dat de oppassituatie eigenlijk onhoudbaar was geworden, heb ik dan ook besloten om ontslag te nemen. Ik zou op mijn gemakje op zoek gaan naar iets anders, was toen het idee. Dat werd dus wel heel erg op mijn gemak, van uitstel komt afstel zeggen ze he ;)  

In het 1e jaar met Quinn ben ik echt gegroeid in mijn rol als moeder. In de eerste paar maanden werd ik bijna gek van alles wat ik ‘moest’ doen. Ik was een gigantische controlfreak en alles voelde als een ‘moetje’. Ik was niet aan het genieten. Langzaam liet ik dat steeds meer los en merkte ik dat dingen ook gewoon lukten als ik me niet aan schema’s hield. Dat zorgde bij mij voor veel meer energie. Natuurlijk werd ik ook gewoon zekerder doordat ik al die dagen alleen met Quinn was. Een luier verschonen was zo eng niet meer als in het begin, dat deed ik bijna met mijn ogen dicht.

Toen ik eenmaal de keuze had gemaakt om thuis te zijn voor Quinn, voelde ik mezelf meer ontspannen. Bijna alsof het zo hoort, dat een moeder en een kind niet gescheiden zijn. De natuur weet wel wat ze doet en inmiddels durf ik daar heel goed op te vertrouwen. Het voelde goed, en dat doet het nog steeds.