Stille wateren hebben diepe gronden...

Sociale vaardigheidstraining, rots & water, een vertrouwensdecaan en uiteindelijk een psycholoog. Terwijl ik het slachtoffer was van pesten.

Ik voelde me gestraft, terwijl er met de pestkoppen enkel een gesprekje kwam dat ze het niet meer mochten doen, moest ik zogenaamd werken aan mezelf. Het leek de omgekeerde wereld.

KindertijdAls kind was ik altijd een extravert meisje. Ik had op school vaak ruzie en absoluut geen vrienden want iedereen was bang voor mij. Ik werd gediagnosticeerd met ADHD. Totdat ik 8 jaar was en wij emigreerden naar Italië. Ik sprak toen nog geen woord Italiaans, maar het was de bedoeling dat we daar voor altijd zouden wonen en mijn ouders hun happy ever after zouden vinden. Ik ging ook daar dus naar school.

Ik kwam in een klas waar ik niemand begreep, ik kon de taal immers nog niet. Ik werd een stil meisje en veranderde van extravert naar introvert. Omdat er veel werkloosheid bestaat in het zuiden van Italië, switchte mijn vader vaak van baan. We verhuisden dus ook vaak na ongeveer 2 jaar. Ik maakte daarom bewust geen vrienden op school, want ik zag het nut daar niet van in, ik wist dat geen enkel huis of school permanent was. Na 5 jaar in Italië te hebben geleefd en vaak overleefd, besloten mijn ouders dat we een beter toekomst tegemoet gingen in Nederland.

Ik kwam terecht in de eerste klas omdat ik al 14 was, maar mijn taalvaardigheid was blijven hangen op die van een kind van 8 jaar. In Italië leerde ik op school namelijk geen Nederlands meer, maar Italiaans.

Ondertussen was ik nog steeds dat stille meisje, want ook op deze school zou ik niet voor altijd blijven, we woonden namelijk tijdelijk bij mijn opa en oma in, we zouden dus zeker nog een keer verhuizen.

Permanente schoolEindelijk kregen mijn ouders een huisje, in Sneek! Opnieuw veranderde ik van school, want dit huisje stond 100km verderop. Ik kwam op een school waar ik uiteindelijk mijn diploma zou gaan halen, ik moest wennen aan het idee dat ik hier voorlopig niet meer weg zou gaan en bleef daarom nog steeds dat stille meisje. Ik kwam midden in een schooljaar, dus alle aandacht was uiteraard gevestigd op mij. Ik werd het zogenaamde pispaaltje van de klas.

Ik was altijd al wat voller, met gymles deed ik vaak niet mee omdat ik mezelf niet dorst om te kleden in de gezamenlijke kleedkamer. Tegelijkertijd zat ik in de knoop met mijn gevoelens, ik voelde me ongemakkelijk in mijn blootje met andere meiden. Als ik meedeed met de gymles kleedde ik me om in het toilet, of ik kwam al op school in gymkleding. Het was verschrikkelijk! Ik werd nog onzekerder dan ik al was, nog stiller dan ik al was en zag het leven niet meer zitten. Toen ik eindelijk een docent in vertrouwen nam werd er besloten: ik moest op sociale vaardigheidstraining en kreeg een vertrouwensdecaan.

Ik was nog altijd stil, ik praatte liever niet over mijn gevoelens. Ik besloot samen met mijn vertrouwensdecaan dat ik erover moest schrijven, dat ging mij namelijk veel makkelijker af. Dan zat ik daar wel een uur lang een beetje voor me uit te staren, terwijl hij mijn brieven las.Ik zat zo diep in mezelf dat ik begon te snijden in mezelf. Op zo’n moment voelde ik eventjes niets anders dan de fysieke pijn. Ik vond het heerlijk. Helaas was dat maar voor een aantal minuten, want uiteraard kreeg ik daar elke keer weer opnieuw spijt van.

Ik besloot samen met mijn vertrouwensdecaan om een brief te schrijven naar mijn ouders.

Vanaf dat moment veranderde er heel veel. We besloten samen dat ik naar een psycholoog moest, mijn moeder ging op hoge poten met mij naar school en er werden stappen ondernomen. Dat hele week introduceerde de school een themaweek over pesten. De desbetreffende meiden werden op het matje geroepen en letterlijk geconfronteerd met mijn polsen. Hun ogen gingen open, ze hadden geen idee wat het met mij had gedaan.

Alles sloeg om, opeens was ik wel interessant en kreeg ik vrienden. Ik werd niet meer gepest, ondertussen bleef ik de vertrouwensdecaan en de psycholoog zien. Want er was ondertussen meer met mij aan de hand.

Ik ging over naar de derde klas, deze zat in een ander gebouw van dezelfde school. Naast dat dit geen reguliere lessen meer waren, zaten hier “grotere” pubers. Opnieuw werd ik gepest en niet alleen door pubers maar ook door sommige docenten. Hier kon ik mijn draai niet vinden.

LeerplichtambtenaarIk ging toen naar een nieuwe school waar ik wel reguliere lessen kreeg. Echter was dit een agrarische school, waar zelfs de docenten mee gingen in het pestgedrag. Uiteindelijk wilde ik hier niet meer naar toe, mijn moeder meldde mij “ziek”. Ziek van het pesten.

Deze school wilde geen oplossing bedenken en meldde mijn verzuim bij de leerplichtambtenaar.Op een dag kregen we een brief thuis, we moesten op gesprek komen. Gelukkig was deze leerplichtambtenaar heel begripvol en besloot zij dat ik op dat moment niet meer naar school hoefde, mits ik een training ging volgen: Rots & Water. Net zoiets als een sociale vaardigheidstraining maar dan meer fysiek.

Deze training werd gegeven op een zogenaamde ‘spijbelschool’ en nadat ik deze training had afgerond moest ik daar ook naar school. Hier werd ik een jaar lang klaargestoomd voor het MBO, maar eerst was het vooral “bijkomen” en deden we verschillende leuke dingen zoals koken, fietsen opknappen, knutselen en leuke uitstapjes met elkaar. Ik zat hier met allemaal pubers in een soortgelijk schuitje, die door bepaalde omstandigheden niet meer naar hun eigen school konden. We hadden veel aan elkaar en ik begon weer uit te bloeien tot het extraverte kind die ik vroeger was.

MoederMet het afronden van de rots & water training heb ik het hoofdstuk ‘pesten’ afgesloten en laten rusten, ik heb er nooit eerder over geschreven of gesproken. Het was namelijk ook niet meer nodig, ik ben inmiddels uitgegroeid tot de persoon die ik nu ben: een moeder van 3 kinderen. Misschien ben ik meer alert op pestgedrag dan een andere moeder, maar het beïnvloedt zeker niet mijn leven en het doet me ook helemaal niets meer wat iemand anders van mij vindt. Wat ik toentertijd verschrikkelijk vond was dat ik mezelf moest aanpassen en voor mijn gevoel gestraft werd terwijl de pesters gestraft moesten worden. Nu ik erop terugkijk denk ik dat het ook zeker mee heeft gespeeld dat ik mijzelf en mijn gevoelens niet dorst te accepteren, het werd mij immers aangeleerd dat ik mezelf moest aanpassen om in het 'normale beeld' te passen.. Toch ben ik blij dat ik met al deze trainingen de kans heb gekregen om mezelf weer te worden, opnieuw heb geleerd om dat extraverte meisje te zijn, maar dan wel in balans met wat wel en niet kan. 

Wat zou het fijn zijn als alle scholen pestgedrag meer aan zouden pakken en niet alleen het slachtoffer het gevoel geven dat ze zich moeten aanpassen.