3 jaar geleden
Steunkousen op je twintigste, is dat een grapje?
Studeren, uitgaan, werken en opeens lijkt dat allemaal voorbij.
Het was november 2009 en ik flierefluit als 20-jarige door het leven. Ik studeerde Social Work aan de Hogeschool van Leeuwarden en had meerdere bijbaantjes in de schoonmaak. Zo ook die dag, ik was aan het stofzuigen en ik maakte een gekke beweging met mijn been.
Ik wist direct, dit is foute boel. Ik voelde aan mijn knie en voelde dat mijn knieschijf niet meer op zijn plek zat. In een reflex balde ik mijn vuist, gaf een stomp tegen mijn knie en mijn knieschijf schoot weer plop op zijn plek. De pijn was hels, maar ik dacht mijn werktijd zit er nog niet op, dus ik ging door met de poets. Mijn knie voelde zeer fragiel aan, dus ik dacht zo slim te zijn om een sjaal er omheen te binden, zodat die de boel op zijn plek hield. Na een uurtje stuntelen kwam ik mijn leidinggevende tegen. Die zei dat dit zo niet kon en stuurde mij naar de huisarts. De huisarts hoorde vol ongeloof mijn verhaal aan en stuurde mij door naar het ziekenhuis. Er werden foto’s gemaakt. De kniebanden hadden een beste scheur opgelopen, waardoor ik in het gips moest. Van mijn lies tot mijn enkel, zeven weken lang…
Na de vijfde week kreeg ik last van mijn lies. Ik dacht misschien is het overbelast. Ik was die avond naar een vriendin geweest, wat een stukje lopen was, en die middag had ik vrijwilligerswerk gedaan in het zorgcentrum bij ons in de buurt. De pijn werd de dagen erna heftiger en heftiger. Een paar nachten later werd ik opnieuw wakker van de pijn. Ik voelde dat het gips super strak om mijn been zat. Ik deed het licht aan en zag dat mijn tenen verkleurd waren, donkerblauw. Ik slaakte een gil en twee tellen later stonden mijn ouders in mijn kamer. Nog een paar tellen later zaten wij in de auto richting het ziekenhuis. Het gips werd er natuurlijk direct afgehaald. Dat gevoel was magisch, alsof ik bevrijd werd. Er werd bloed afgenomen en het was vrijwel direct zeker dat ik trombose had opgelopen. "Trombose?!" dacht ik. "Dat hebben toch alleen oudere mensen? Hoe kan ik dat nu krijgen? Ik had dan wel gips, maar ik was toch altijd in de weer?!" De arts vroeg of ik mijn antistolling wel juist had gebruikt. "Antistolling dokter, wat is dat?" Toen begon er iets te dagen bij de arts. Ze waren vergeten die aan mij te geven. Ik had deze al vijf weken moeten gebruiken, juist om trombose te voorkomen. Tijd om daarbij stil te staan, was er niet. Gips kon natuurlijk niet meer om het been heen, dus ik kreeg een brace aangemeten en werd nu wel met antistolling naar huis gestuurd.
Thuis werd de pijn erger en erger. Meerdere malen kwam de huisarts, ik ging een paar keer naar het ziekenhuis, maar de pijn hoorde erbij. Na een week hield ik het echt niet meer en mijn zus, die verpleegkundige is, ging met mij naar de eerste hulp. Er werden allerlei dingen onderzocht in het bloed. De arts kwam met de uitslag dat alles goed was, dat ik thuis rustig aan moest gaan doen en dat het vanzelf beter moest gaan. Mijn zus zag het scherm openstaan met de bloedresultaten en zag daar een andere naam en geboortedatum bij staan. Mijn zus zei dit en toen ging het heel snel. Binnen no time lag ik op een kamer met allerlei infusen en monitoren, zoveel ontstekingswaarden. Er waren allerlei infecties in het been. Van die tijd weet ik niet heel erg veel meer, alleen dat er geen plek meer was op de afdeling, waardoor ik als jongste werd verplaatst, juist naar de kinderafdeling. Wat ik mij nog wel herinner, is dat ik daar alleen in een kamer lag en dat de zusters alleen langskwamen om het infuus te wisselen. Nooit voor een praatje. Ik heb mijn hele leven last van heimwee en toen ik weer een beetje op krachten kwam, miste ik thuis natuurlijk vreselijk. Gelukkig kreeg ik veel bezoek van mijn lieve familie en vrienden.
Achteraf kun je natuurlijk boos worden dat het zo verlopen is. Wat als… Maar wat als? Aan die vraag heb je niet veel als je er verder niets aan kunt doen, toch? Wat ik toen niet wist, is dat de trombose mij zou blijven achtervolgen tot aan de dag van vandaag. Daarover later meer. Maar die knie waar het mee begon? Nooit meer een centje pijn aan gehad =)