“Sterkte”? Liever “Fijne vakantie!”

Ja, wij willen wel dat je ons, met name de kinderen die hun papa (of mama) verloren zijn, een fijne vakantie wenst!

Ik denk dat dit er eentje is waar voor mijn gevoel de plank volledig misgeslagen is. De blog waarin geopperd werd om een kindje dat zijn ouder verloren is juist geen fijne vakantie te wensen, want het is al zo’n moeilijk tijd. NEE! Doe het vooral wél!

Het is nu ruim een jaar geleden dat E.J. plotseling overleden is. Waar ik alleen achter bleef met M. (Inmiddels 9 jaar) en N. (Inmiddels 3 jaar) Onze fundering die compleet weggeslagen was en ja, nog geen 8 weken daarna begon die zomervakantie, de eerste zonder papa. Als ik terug kijk op die zomervakantie en hoe vooral mijn oudste daar doorheen gekomen is waren er uiteraard vragen waarin ze haar zorgen deelde met mij. “Gaan we wel op vakantie?” “Ik zou zo graag ook willen zwemmen bij dat ene zwembad waar we ook altijd met papa naartoe gingen.” “Kun jij dat lange stuk wel rijden mama? Want papa deed dat altijd.” En dat zijn normale vragen. Net zoals dat ik mezelf continu dingen afvroeg of ik het wel zou kunnen of durven, en net zoals mijn oudste wetende dat dit ons ‘nieuwe’ leven zal zijn. De hele dynamiek van ons gezin was veranderd, we moesten ons leven en alles opnieuw uitvinden, en waar ze wel wist dat alles wat papa altijd deed ik nu ook deed in plaats van hem, was het vooral zoeken naar de bevestiging van leuke dingen blijven doen.

We zijn op vakantie gegaan, vlakbij mijn familie, op een kneuterige boerencamping waar we in een Pipowagen gingen overnachten. “Dit deden we nooit met papa, maar het is hier zo leuk mama!” En we gingen zwemmen met een vriendin en haar dochtertje op een prachtige locatie in Brabant. De glimlach van beide hun gezicht was niet weg te krijgen. We maakten plezier, ontzettend veel plezier, maar er was zeker ook ruimte voor verdriet en het praten en vragen over papa. Een moment in onze vakantie die mij nog zo op het netvlies staat is haar ontmoeting met het buurjongetje op de camping. Dit was op de trampoline en ik zat in de zandbak met N. op een steenworp afstand. Het jongetje opende het gesprek: “Hoi! Ik ben H. ik ben met opa en oma met die camper naast jullie. Mijn vader en moeder moeten allebei werken en papa zien we niet zo vaak.” Ze knikte, glimlachte en zei: “Ik ben M.! Waar kom je vandaan? Wij wonen in de provincie Groningen, dat is vet ver rijden maar ben ik wel gewend want mijn oma woont hier vlakbij. Wat jammer dat je vader en moeder moeten werken. Mijn vader is dood.” De jongen keek op, legde zijn hand even op haar schouder en zei: “Dat is écht niet leuk. Zullen we op de skelters?” En daar gingen ze. En zo speelde ze buiten die week weg om met vriendinnetjes in het dorp en logeerde bij kennissen, deden we af en toe een uitje en brachten we heerlijk veel luie tijden door in onze tuin. Het was een goede zomer waarin ons telkens een fijne vakantie gewenst werd door een ieder die we tegen kwamen, die met ons durfde te praten zonder ons sterkte te wensen. Want sterk, dat zijn we. Niet alleen wij maar álle gezinnen die in hetzelfde schuitje zitten, sterk zonder keus met de schouders er onder en het hoofd omhoog. En hoe jouw situatie en die van je kinderen ook is, ik wens je met heel mijn hart een fijne vakantie!