Sterilisatie wens

Al heel lang wil ik deze blog schrijven maar het is zo'n gevoelig onderwerp. Ik wil met deze blog ook niemand tegen hun schenen trappen of een rot gevoel geven. Maar het is de afgelopen tijd een belangrijk onderwerp voor mij geworden. Een belangrijke WENS zelfs. 

Ik werd jong moeder, geheel besproken en "gepland" met mijn vriend. Voor zover je een zwangerschap kan plannen. Het ging ongeveer zo: 'Wil jij kinderen?' 'Euhm, ja. Jij?' 'Ja man!!' 'Nu?' 'Oké!' en daar ging de pil. Voor zover ik de pil gebruikte.. 

Ik ben altijd al een drama geweest in dat stomme pilletje elke dag nemen. Ik kon het gewoon niet! Dan vraag je je af: 'Hoezo niet dan? Je bent toch niet debiel?'. Ja, ik weet niet man. Ik vergat het gewoon ALTIJD! Wekker zetten, hielp niet. Die strip op een bepaalde plek leggen, hielp niet. Die stip meenemen, nee. Rituelen maken, noop, hielp niet. Niks hielp! Als ik me er echt kei hard voor inzette ging het maximaal twee maanden vlekkeloos maar daarna, je voelt hem al aankomen, vergat ik het gewoon wéér. Ik kon er niks aan doen!! Ik én mijn hele leven was nogal goatisch. Natuurlijk voel je als lezer de buil ook al hangen.. 

Ik was 17 jaar, pil gaot, condoom hater en sexueel actief. Optel sommetje of niet? Zwanger. Dat was een hele zware tijd als ik er zo achteraf op terug kijk. Ik was heel ziek van de zwangerschap en ik dacht, hoe sneller dit "ding" uit mij is hoe beter!! Niet nadenkent over de consequenties die het zou gaan hebben, stomme puber.. Ik ben zo gebroken geweest. Heel erg lang. Echt heel erg lang. Tot depressief aan toe. Mocht je het uitgebreide verhaal hier over interessant vinden om te lezen, klik dan hier.  Ik heb me vreselijk gevoelt. Ik had letterlijk het gevoel dat ik mijn eigen, mijn éérste kindje had vermoord. Voor mijn gevoel was ik na mijn abortus al moeder, maar dan zonder kindje.. 

Om zeker te zijn dat dit me nooit, maar dan ook NOOIT meer zou gebeuren, ben ik opzoek gegaan naar een andere vorm van anti conseptie. Eentje waaraan ik niet elke dag zou hoeven denken. De prikpil was voor mij een geweldige uitkomst! Ik had er alle vertrouwen in! Eén keer in 12 weken hoefde ik hier maar aan te denken. Dat moest te doen zijn, zelfs voor mij, de eindeloze gaot! Braaf ben ik jaar lang om de 12 weken naar de dokter geweest om me te laten prikken. Echter word je van deze anti conseptie dus niet ongesteld.. Ik voelde me daar door heel vies. Want waar blijft al dat bloed dan? Vroeg ik mezelf vaak af.. Als ik deze vraag gewoon even aan de dokter had gesteld destijds, had ik geweten dat mijn lichaam "dat bloed" niet eens had aangemaakt. Dus ik had me helemaal niet zo vies hoeven voelen. Ik koos er echter voor om weer op de normale pil over te gaan.. Godzijdank is dat allemaal goed gegaan tot in mijn huidige vriend ontmoette!! 

Toen mijn vriend en ik besloten om voor een kindje te gaan, hoefde we daar (thank god) niet lang op te wachten. Zo'n drie maanden na "the talk" was het raak!! 

Iedereen mag vinden wat hij zelf wil over zwanger zijn. Vind je het geweldig? Prachtig voor jou! Een geweldig mooie zwangerschap wens ik iedereen! Ik daarin tegen, vond het allemaal een grote nachtmerrie! Bij beide zwangerschappen was ik de eerste drie maanden kots misselijk. Eten kiezen op hoe het smaakt als het eruit komt in plaats van erin gaat. Heb je wel is ijs gekotst? Ik wel. Gadverdamme! Buiten het misselijk zijn vind ik het dik zijn vreselijk. Ja echt. Dat vond ik echt! Na week 20 kan je je niet meer scheren, schoenen aan doen is k*'t, alles wat in je kast hangt pas niet meer en dan word het ook nog zomer! Lekker zweten! Nee, niks voor mij. Alles deed altijd pijn. Stomme, rot bekkeninstabiliteit. Ontslagen. Striaeen. En dan bevallen.. 

Bevallen is voor niemand een pretje! Maar ik met mijn stoere kop besloot tot twee keer toe géén drugs te willen tijden mijn bevalling. God, wat heb ik een spijt gehad van die keuze toen ik daar lag! Baby nummer 1 gaf mij een bevalling van zo'n 13 uur cadeau. Uiteindelijk moest ik toch nog worden ingeleid tijdens die bevalling omdat de ontsluiting niet wilde vorderen. Nou.. Als ik dan toch al troep mijn lichaam in krijg, doe er dan ook maar zo'n morfine pompje bij! Toen het tijd was om te gaan persen was ik zó bang. 'Snij hem er maar gewoon uit!!' heb ik gegilt. Na alle drama was daar gelukkig mijn mama die me bijstond en opeens werd die krijsende, glibber baby op mijn borst gelegt! Baby nummer 2 was iets "milder" voor me en liet de bevalling maar een uur of 3 duren. Echter toen het weer tijd was om te persen was ik weer zó bang!! Nog banger dan de eerste keer, omdat ik nu dus wist wat me te wachten stond. Zo bang! Dit kind moest er zo snel mogelijk uit, schreeuwde mijn gedachten. Ik perste zo vreselijk hard, dat ze er binnen twee keer al uit was! Wat een opluchting! De placenta was daar echter minder blij mee en bleef nog even lekker zitten. Die vond het nog te gezellig daarbinnen ofzo.. Bijna twee liter bloed kostte me dat. Een koppige placenta. Bedankt hé!! Ik moest in het ziekenhuis blijven en kreeg donorbloed. Iedereen die om me heen stond was zichbaar aangeslagen van de hoeveelheid bloed. Ik heb expres niet gekeken en denk dat ik daarom ook niet bang was geworden. Gelukkig waren er daarna geen complicaties meer, maar MOCHT ik nog een kinderwens hebben, werd deze meteen medisch door dit voorval. 

Kinderwens? Nou nee. Ik heb totaal GEEN kinderwens meer. Ja, dit komt mede door al deze gebeurtenissen maar natuurlijk het meest doordat ik me heel compleet voel met ons gezin. Een knappe zoon, een prachtige dochter! COMPLEET! 

Nu gebruik ik na bevalling nummer twee de hele tijd gewoon de prikpil weer. Ik weet nu dat het niet vies is om daar van niet ongesteld te worden. Toch kan dat spul wat in die spuit zit nooit echt goed voor je zijn.. Zo'n bulk aan hormonen in één keer zodat je wel even 12 weken vooruit kan. Hmm.. Maar een ander anti conseptie durf ik gewoon niet aan. 

Behalve sterilisatie. 

Ja, ik ben echt heel zeker van mezelf! Ik besef me ook maar al te goed dat er heel veel vrouwen zijn met een kinderwens maar waarbij het niet lukt. En ik "gooi" mijn vruchtbaarheid dan zomaar weg. Dat steekt me wel een beetje. Maar ik kan hier in echt alleen maar aan mezelf denken! Als ik nu perongeluk door de anti conseptie heen toch zwanger word. Zal ik niet weten wat ik zou moeten doen. Abortus en weer heel lang depressief worden? Of houden, weer door die hell gaan, en zeg eerlijk, de derde zal altijd 's ongelukje worden gezien en dat gun ik geen enkel kind! Toch moet ik in deze bloed eerlijke blog ook hier over eerlijk zijn, ookal doet het pijn. Het zal voor mij voelen als een ongeluk. Ik wil gewoon echt NOOIT meer zwanger worden!!! 

Dus vandaag heb ik bij de huisarts gevraagd hoe zoiets in zijn werk gaat. Mijn eerste stap is om een afspraak te maken bij de huisarts om hier over te praten. Ga ik dit echt doen? 

JA, ik ga dit echt doen.