Sterilisatie *update*

Na 2 gezonde kindjes op de wereld te hebben gezet ben ik eens gaan denken.... mijn gezin is compleet, ik ben 2 keer door het oog van de naald gegaan tijdens de zwangerschap en bevalling (HELLP syndroom en keizersnede) en ik kan niet goed tegen de hormonen uit de anti-conceptie. Ik denk serieus aan sterilisatie op mijn 30ste!

Naast het gevoel van compleet te zijn en het gevaar voor mijzelf en de baby tijdens een eventuele volgende zwangerschap wil ik ook gewoon niet teveel mensen op deze toch al zo uitgeputte aarde zetten. Wij waren thuis met 3 kinderen, en dan valt er eigenlijk altijd wel eentje buiten de boot. Een nakomertje zou ik zeker niet snel voor kiezen,voor mij is het nu echt wel gedaan met de gebroken nachten, de zorgen en de luiers. Waarom zou ik dan nog tot en met de overgang die hormonen in mijn lijf moeten verdragen?

Aanstaande vrijdag heb ik een intake gesprek bij de gynaecoloog. Ik ben erg benieuwd wat mijn opties zullen zijn.

Aan de ene kant is het heel spannend omdat het definitief is, aan de andere kant ben ik echt overtuigd dat ik echt geen kindjes meer wil, niet nu en niet in de toekomst.Mijn man heeft ook nagedacht over sterilisatie, maar hij is a) een watje en b) jonger dan ik. Mocht hij in de toekomst nog een andere relatie krijgen zal hij wellicht nog meer kinderen willen krijgen. Als ik een andere partner zou krijgen zou ik daar absoluut geen kinderen meer mee willen, dat boek is voor mij echt dicht nu.

Zijn er hier nog meer dames die (op jonge leeftijd) hebben besloten tot sterilisatie? Welke methode is gebruikt en hoe voel je je nu? Zijn er misschien nog dames geweest die spijt hebben gekregen en wat was daar de oorzaak van? Ik ben erg benieuwd.

***UPDATE***

Het is achter de rug! Afgelopen donderdag mocht ik me om 10.00 melden in het ziekenhuis. De dagen ervoor was ik echt afscheid gaan nemen  van het idee om ooit nog zwanger te zijn en een nieuwgeboren babietje in mijn armen te mogen dragen. Toch ben ik niet gaan twijfelen gelukkig, voor mij is het goed zo. Om half 12 werd ik de OK ingereden en kreeg ik een infuus, wat gelukkig geen pijn deed. Voor ik het wist was ik al heerlijk aan het slapen. Toen gebeurde er iets heel bijzonders....

Ik kreeg in mijn hoofd een soort van 'gesprekje' met de kindjes die nog graag bij mij hadden willen komen. Ik legde ze uit dat ik heel veel van hen allemaal houd, maar dat het voor mij niet meer te doen is om zwanger te worden en te bevallen. Dat het bovendien op de wereld zo best niet gaat. Ze hebben mij toen gerustgesteld en hebben gezegd dat ze op mij zouden wachten... Krijg nog een brok in mijn keel als ik het zo teruglees. Hoe mooi is dat!

Ik werd wakker in de uitslaapkamer en had nogal pijn in mijn buik, rug en benen. Vooral in mijn rug, het gevoel van rugweeen. Aangezien het dan bijna niet uit te houden is op je rug begon ik posities te zoeken om van die druk af te komen, maar helaas lukte dat niet. Toen kreeg ik wat morfine in mijn infuus en toen zakte dat gelukkig weer. Ik was om 16.00 alweer thuis, ik kreeg mijn beschuitje en kopje thee prima weg. Nu, 3 dagen later, heb ik nog steeds wel pijn in mijn buik, maar met een paracetamolletje erbij is het prima uit te houden. Het is voorbij :) De littekentjes zijn bijna onzichtbaar en ook al vrijwel genezen, dus ik ben erg tevreden met hoe dit is verlopen.

Bedankt voor het meeleven de afgelopen tijd!