Stemmetjes

Maar hier sta ik dan met een of ander raar hoog stemmetje tegen mijn kleine baby te praten. Hele teksten alsof ik een heel boek aan het voorlezen ben. Enkel en alleen om haar te zien lachen, een kleine lach. Of meerder lachen want als ik de gekke stem blijf gebruiken, blijft ze lachen. En zo gaat het dus meerdere keren per dag dat ik mezelf erop betrap dat ik niet mijn eigen stem gebruik. Maar deze geke stem. Die mijn dochter blijkbaar veel leuker vind. En in gebruik deze dus te vaak, op allerlei plekken. En dan besef ik ineens dat we in het openbaar zijn. Dat sommige mensen even omkijken. En dan besef ik, dat ik een klein beetje de “gekke” mama ben.. waarvan ik dacht dat ik het niet ging zijn.. maar hè? Loopt er ooit iets zoals we verwacht hadden? En die lach.. die lach op haar gezicht maakt dat ik weer even vergeet dat we niet alleen zijn en mijn stem weer verander