Spiraal

Sinds mijn 11e ben ik aan “de pil”. Niet omdat ik toen al seksueel actief was, oh god nee, ik speelde nog met barbies. Deze keuze werd gemaakt omdat ik zulke ontzettende menstruatieklachten had. Buikpijn, heftige bloedingen, hoofdpijn, misselijk, dat soort dingen.

En in de loop der jaren nam ik de klachten steeds meer voor lief. Het zou er wel bij horen. En iedereen heeft wel eens een pijntje.

Na de bevalling van Guus werden de maandelijkse bloedingen echter zo heftig, dat ik bijna flauw viel door het enorme bloedverlies. Wanneer ik in het toilet keek, nadat ik mijn bevallige billetjes had afgeveegd, leek het wel of er een nieuwe "chainsaw massacre" of een andere bloederige thriller was opgenomen in het toilet.  Dit kon zo niet langer.

In eerste instantie raadde de huisarts aan om de pil door te slikken, zodat ik minder vaak een bloeding zou hebben. Echter hielp dit maar 2 maanden waarna er een doorbraakbloeding kwam, die gewoon net zo heftig was als de bloedingen daar voor.

Op naar de gynaecoloog dus. Vrij vertaald vrouwenarts. Daar zat ik in de wachtkamer waar ik zo’n 9 maanden daarvoor zat met Guus nog in mijn buik. En helemaal alleen. Door Corona mocht ik naar al mijn afspraken alleen. Tom is niet mee geweest, naar welke afspraak dan ook. En eigenlijk vond ik dat toen nog niet eens zo erg. Ik hoopte toentertijd alleen heel hard dat hij wel bij de bevalling mocht zijn en dat mocht toen gelukkig.

Maar ik zat dus weer in die wachtkamer, alleen. En nog steeds vond ik het niet erg. Toen de dokter mij binnen riep, liep ik dan ook vol goede moed naar hem toe. Tijdens het lichamelijk onderzoek kwamen gelukkig geen lichamelijke afwijkingen naar voren, maar het leek deze arts wel verstandig om over te stappen op een andere vorm van anticonceptie. Hij raadde de spiraal aan.

Na overleg met Tom, besloot ik er voor te gaan. Dus wederom op naar de gynaecoloog. En weer was ik alleen. En ik maakte thuis, vlak voordat ik ging, nog een enorme fout door even te “googlen” naar ervaringen met het plaatsten van een spiraal. Google nooit op de ingreep die jij gaat hebben! NOOIT! 

 Nu zat ik in de wachtkamer niet te bedenken hoe het ook al weer was om zwanger te zijn, nee, nu schoten zinnen als “het deed enorm veel pijn” en “Had ik het maar nooit gedaan” door mijn hoofd. En normaal deed een inwendig onderzoek al zo’n pijn bij mij. Waar was ik aan begonnen? En wat had ik graag Tom nu wel aan mijn zijde gehad.

Op van de zenuwen liep ik de behandelkamer binnen, nadat de arts mij geroepen had. De tranen rolde over mijn wangen van angst. En niet omdat ik dit niet wilde, maar omdat ik zo bang was voor de pijn die zou gaan komen. Op dat moment had ik veel liever een kind gebaard omdat ik dan had kunnen roepen “doe mij maar een ruggenprik”. De arts begon zijn werk te doen en voordat ik het goed en wel in de gaten had, was het al achter de rug.

Deed het bij mij ook “Enorm veel pijn” en had ik “spijt dat ik hem heb laten plaatsten”? Nee! Het is geen gezellig uitje, dat geef ik toe. Maar de pijn is mij 100% mee gevallen. Er zijn wat momenten in het proces die wat pijnlijk zijn, maar ik zou het zo weer doen!

Nu zit ik op de bank met een lekker kopje koffie en even met de beentje omhoog, want ik heb wel wat kramp die vergelijkbaar is met krampen tijdens mijn menstruatie, maar dat is volkomen normaal.

Mocht je een spiraaltje overwegen, zou ik wel aanraden om dit bij een gynaecoloog te laten doen en niet bij de huisarts. Simpelweg omdat een huisarts geen echoapparatuur in huis heeft en dus niet gelijk kan kijken of het spiraaltje goed geplaatst is. En niet geheel onbelangrijk, de gynaecoloog heeft een gynaecologische stoel, je weet wel zo’n stoel met van die beensteunen waardoor je automatisch in de goede houding ligt, waardoor het plaatsen een stuk comfortabeler is. En mijn laatste pro; voor een gynaecoloog, een vrouwenarts dus, zij handelingen bij het vrouwenlichaam eigenlijk een soort lopende bandwerk, hij doet deze handelingen dagelijks dus het gaat heel soepel. 

Op naar wat minder heftige menstruaties!