Soms word ik gewoon echt gek...

Terwijl ik dit artikel zit te typen hoor ik niets anders dan gegil terwijl ze een "wedstrijdje wie het eerst bij de bank is" aan het rennen zijn. Het kan vast niet lang meer goed gaan. Ik weet dan ook dat ik binnen nu en een paar minuten onderbroken ga worden. En op dat moment begint eerst de een te huilen en vlak daarna de tweede. En hoewel ik al meerdere keren heb gewaarschuwd, gevraagd heb of ze willen stoppen en ga zo maar door. Luisteren doen ze niet. Aan de ene kant ben ik blij om te zien dat ze samen lol hebben. Dat is wel vaker anders. Maar het niet luisteren, het eigenwijs doorgaan en de consequenties die daar aan vast hangen zijn soms gewoon echt gek makend. 

Niet altijd zonneschijn.

Het lijkt soms op Instagram wel alsof alles hier altijd zonneschijn is, maar niets is minder waar. Ik ben ook gewoon moe. Op, en uitgeblust. Ik kijk dan ook uit naar het moment dat ze beide weer lekker op school en de opvang zijn. Op die dagen dat ze beide onder de pannen zijn kan ik vaak even mijn gedachtes weer op een rijtje krijgen. Even geen gegil, geruzie en gehuil. 

Een échte peuter en een échte kleuter noemde de buurvrouw ze. En daar heeft ze ook echt gelijk in. Ze zijn aanwezig, luid en stronteigenwijs. Maar god wat ben ik toch gek op ze. Vooral als ze slapen zeg ik wel eens lachend. Maar nee hoor, ik hou altijd van ze. En die kleine momentjes waarop Manu bijvoorbeeld uit het niets zegt, mama hou van jou of wanneer Noé uit het niets even wilt knuffelen, die zijn goud waard!