Soms verlang ik

Soms verlang ik naar het onbezorgde leven. Vrienden, terrassen, zon, geen verplichtingen. Relaxen, lummelen, helemaal niks. Lekker onbezorgd aan het werk en daarna het café in of het terras op. Genieten tot de zon ver onder is, buiten blijven tot de sterren aan de hemel staan en alleen de maan en kaarsen de straten nog kunnen verlichten. Geen verantwoordelijkheden. Niet op tijd thuis moeten zijn. Uitslapen op zondag. Een brakke dag op bed of op de bank en Netflixen tot je een ons weegt. Naar het strand. Een cocktail in je hand. Even. Helemaal. Niks.

Altijd verantwoordelijkheid

Als je eenmaal papa of mama wordt, heb je altijd een verantwoordelijkheid. Ja, je kunt naar het terras. Je kunt flesjes, fruithapjes en zelfs een avondmaaltje meenemen. Niemand kijkt er gek van op als er even iets moet worden opgewarmd voor een kleintje. Mensen kijken vol vertedering naar je als je met je kleine knuffelt. Kijken vol bewondering naar je, terwijl je met je mini op je arm een slok neemt van je drankje en vervolgens ook vakkundig nog even een glas van iemand anders, redt van een allesverwoestende armzwaai van die mini.

Je kunt best nog heel veel doen, maar die échte vrijheid… Die verdwijnt een beetje. En heus, ik voel me niet gevangen in mijn leven als moeder. Sterker nog, ik geniet er 99% van de tijd met volle teugen van. Maar soms… Verlang ik 100% naar die onbezorgde tijd. Zou ik er alles voor geven om even een dagje weg te zijn - of zelfs een week. En dan écht weg. Een dag op pad gaan met een vriendin kan namelijk altijd nog wel. Maar zelfs dan, zelfs als je volledig als jezelf - en dus niet als mama - op pad bent, denk je continu aan thuis. Verlang je zelfs naar thuis. Het is een vreemd iets, dat moeder zijn.

Het is niet erg

Elke papa of mama verlangt denk ik wel eens naar die onbezorgde tijd. Die continue verantwoordelijkheid weegt zwaar. En oké, ik heb nog geen peuterpubertijd meegemaakt. Geen driftbuien, geen kind dat in de supermarkt niets anders wil dan op de grond liggen en keihard schreeuwen, terwijl hij of zij met de vuistjes woest op de grond slaat. Maar zo’n eerste jaar… Dat is ook niet niks. Er verandert zo vreselijk veel in je relatie in het eerste jaar dat je een kind krijgt. Waar je voorheen misschien alleen maar oog had voor elkaar, je haast niet van elkaar af kon blijven en de vonken er vanaf spatten, heb je nu een flinke vermoeidheid (“Seks? Nee, ik ga liever slapen.”), wallen van hier tot Tokio én een kleine die je altijd in de gaten moet (en wil!) houden. Oog voor elkaar? Elkaar aankijken is al een uitdaging met een kleine die net is begonnen met kruipen of lopen.

Het is dus helemaal niet raar dat je af en toe terugdenkt aan hoe het was, pre-baby. Het is volledig menselijk om die verlangens te hebben. En laat ze er ook vooral zijn. Bespreek het. Regel een oppas, ga samen een dagje weg. Breng een campingbedje bij je ouders of vrienden en ga een avondje naar een hotel. Geniet van dat even weer helemaal niets. En oké, vooruit, je mag best even op je telefoon kijken, om te zien of je al een foto hebt gekregen van de oppas. En je mag het dan ook best de hele avond over die ene extreme poepluier, dat onwijs lieve lachje of de razendsnelle ontwikkeling van je kleine hebben.

Het is ook eigenlijk helemaal niet erg dat je misschien niet 100% weg kan zijn. Dat je continu de neiging moet onderdrukken om een berichtje te sturen naar de oppas. Dat hij/zij niet moet vergeten om te zeggen dat jij zielsveel van je kleine houdt. Dat hij/zij niet moet vergeten dat de favoriete knuffel mee naar bed moet, dat hij/zij niet moet vergeten om een kus te geven voor het slapengaan. Dat er nog moet worden voorgelezen. En dat je bij dat ene hoofdstuk bent gebleven. Het is niet erg dat je, vlak voordat je gaat slapen, helemaal niet verlangt naar seks, maar dat je liever je kindje zelf die kus zou willen geven. En het is ook helemaal niet erg als die seks er helemaal niet meer van komt, maar jullie na een avond barhangen elkaar tevreden aankijken en zeggen: “Laten we anders maar gewoon gaan slapen.” Om vervolgens op een onmenselijk vroege tijd wakker te worden. Want tja, dat ben je nu eenmaal gewend.

Soms verlang ik

Soms verlang ik naar vroeger. Naar ellendig lang op het terras hangen. Naar het niet hoeven bijhouden van een luiervoorraad. Maar als Noortje dan weer wakker wordt en me vanuit haar bedje aankijkt, met haar prachtige blauwe ogen en haar vrolijke lach, weet ik dat het goed is. Dat dit het fijnste is dat ik ooit heb gehad. Dat het allemaal wel weer goedkomt als het even tegenzit. Dat die passie in onze relatie wel weer komt. En dat die relatie ook zonder elke-dag-seks-tot-in-de-late-uurtjes goed zit. En dat je heus een keer een oppas mag regelen om weer even tot die late uurtjes op het terras te zitten, om vervolgens giechelend samen thuis te komen en de oppas weer uit te zwaaien. En daar de volgende ochtend flink spijt van te hebben, maar elkaar ondanks de kater lachend en vol liefde aan te kijken. “Koffie? En ibuprofen?” “Ja, graag.”