Soms moet je gewoon even je ei kwijt

Eens werd mij wijs gemaakt dat de overheid ( en dus ook het rechtssysteem) altijd het belang van de kinderen voorop zet. Dat koste wat kost de kinderen goed verzorgd moeten worden.

Dat daarom een alimentatieregeling bestaat die zonder discussie altijd nagekomen moet worden.

Eens was ik schappelijk en besloot ik niet de maximale alimentatie te eisen, zodat iemand zijn financiele rotzooi op kon ruimen en wellicht na 30 jaar schulden maken eindelijk de boel op orde zou kunnen brengen. Eens dacht ik dat die instelling zou kunnen helpen om mijn kinderen niet tussen 2 vuren te laten belanden. Wat was ik schattig naïef.

Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik er in geluisd was, dat mijn goede vertrouwen ervoor zorgde dat mijn huis, mijn baan en vooral de toekomst van mijn kinderen op het spel werden gezet door iemand wiens enige talent het uitgeven van andermans geld is heb ik ervoor gevochten om er het beste van te maken. Natuurlijk was ik toen, blind en naïef als ik was, al getrouwd.

Vechten tegen de bierkaai noemen ze dat. Uiteindelijk gaf ik de moed op en heb ik, vooral in het belang van de kinderen, besloten om alleen verder te gaan. Van een relatie was, na meerdere vreemdgangacties van de tegenpartij, al jaren geen sprake meer. De enige manier om de kinderen een enigszins onbezorgde jeugd te geven was om alleen verder te gaan. De beste keuze ooit.

De periode daarna heb ik, als alleenstaande moeder zonder succes op honderden sollicitatiepogingen, keihard geknokt om de boel op orde te krijgen. We hadden een leuk huisje, de kinderen leefden niet in luxe, maar hadden wat er nodig was. Ik heb zelfs, van mijn karige ww-tje op de een of andere manier duizenden euro's afgelost aan schulden die iemand op frauduleuze manier op mijn naam had veroorzaakt, afbetaald. Uren, dagen ruzie heeft het opgeleverd. Helaas is er voor het rechtssysteem meer nodig dan een mondelinge bevestiging van de dader dat hij fraude heeft gepleegd, dat mijn DigiD niet veilig was en hij daarmee voor duizenden euro’s aan onterechte toeslagen claimde om uit te geven aan online games, en werd op die manier een aangifte, en dus recht op teruggave van mijn geld, onmogelijk gemaakt.

Natuurlijk sta ik aan de andere kant van de scheidslijn bekend als de grote boosdoener. Ben ik degene die de ander in de problemen bracht. Ben ik zeker niet degene die uren heeft besteed aan het openen, sorteren, uitzoeken en nabellen van stapels ongeopende post van deurwaarders, incassobureaus, rechtbanken enzovoort die na de bruiloft tevoorschijn werden gehaald. Ben ik degene die vreemd ging, ben ik degene die overal schuld aan heeft. Vrij logisch, want waarom zou iemand zijn verantwoording opeens nemen? Daar heb ik me jaren geleden al bij neergelegd. De mensen die dat geloven zijn mijn zorgen niet waard.

Waar 2 vechten hebben 2 schuld. Eens. Maar hoe lang moet je kapot gemaakt worden voordat je terug mag vechten? Hoe vaak moeten de kinderen eronder lijden dat ze een verkeerde donor getroffen hebben?

Inmiddels heb ik een fijn leven, de beste man ooit en 2 heerlijke kinderen die nu de juiste persoon papa noemen. Een papa die ze eindelijk, na 8 en 5 jaar, zo hard verdienen. Een papa die keihard werkt voor zijn gezin en die ik zo graag jaren eerder had ontmoet zodat onze kinderen zijn naam zouden dragen, iets wat ze zo graag zouden willen.

Toch blijft er die schaduw, die zich nu weer via de mail in de persoon van een advocaat meldt. De donor heeft het voor elkaar. Zijn onuitputtelijke vermogen tot veroorzaken van ellende bereikt een nieuw hoogte- of liever gezegd dieptepunt.

Waar mij werd wijsgemaakt dat kinderen altijd voorop staan wordt nu het tegendeel bewezen. Donor gaat de schuldsanering in. Voor de 2e keer in zijn leven, hoeveel bewijs van onkunde wil je hebben. Maar, laten we het die zielige, arme, hulpeloze donor toch vooral niet al te ingewikkeld maken. 6 keer is het hem gelukt zich voort te planten. Slechts voor 2 daarvan moest hij een kleine bijdrage leveren aan hun leven. Aan hun eten, kleding, school enzovoort. Zwemles, speelgoed, verjaardagen etc, was hij al van vrijgesteld. Maar nee. Zelfs die kleine bijdrage, een schamele 9% van zijn maandinkomen ( toeslagen e.d. nog niet meegerekend) kan hij als alleenstaande zonder inwonende kinderen, nu niet meer missen. Bijna 4000 euro per maand. In zijn eentje. Door allerlei zielige verhalen in een sociale huurwoning, houd je toch zo'n 3200 over. Auto op naam van zijn vriendin, dus die kosten tellen we niet mee. Verzekeringen, doe gek, 150,-, Ronden we in zijn voordeel af, zoals hij gewend is, 3000,-. En dan kan hij niet bijdragen? Moeten 2 kinderen afhankelijk zijn van de goedheid van iemand die ze heeft aangenomen als zijn eigen kinderen, maar officieel geen enkel recht van spreken heeft? Moet ik ze vrijdag weer tandenknarsend meegeven aan degene die er niet om maalt dat 1 van zijn andere producten zijn vieze handen niet thuis kon houden en er voor heeft gezorgd dat mijn kind al 2 jaar finaal in de knoop zit en ze een fijn weekend wensen? En dit keurt een rechter goed??

Nooit heb ik hier eerder alles over verteld. Iedere keer weer hield ik het binnenshuis. De telefoontjes met politie, advocaat, artsen enzovoort. De nachten met huilende kinderen. De blinde paniek, de angst, de nachtmerries. De woedeuitbarstingen, de paniekaanvallen, het onuitstaanbare gedrag. Lang heb ik dit alleen opgevangen, tegenwoordig doe ik het samen met de man die eigenlijk ook op papier hun vader had moeten zijn.

Nederland zorgstaat. Zorg inderdaad. Zorgen om wakker van te liggen, om je kwaad te maken, je op te winden en je te beseffen dat je machteloos staat. Omdat de staat het belangrijker vindt dat 1 van zijn werknemers voor de zoveelste keer uit zijn zelfveroorzaakte rotzooi wordt geholpen dan dat er 2 kinderen fatsoenlijke kansen krijgen. Dat 2 kleine mensen leren hoe ze zichzelf kunnen redden zonder afhankelijk te zijn van anderen, dat ze leren dat voor niks de zon op gaat, maar er altijd mensen zijn waar je op terug kunt vallen. Dat een vader niet perse je verwekker is en zeker je verwekker niet altijd je vader.

Ik mail nog maar eens naar mijn advocaat. Tegen beter weten in. Ik zet nog maar eens wat op Marktplaats en geef mijn man, MIJN man, de vader van mijn kinderen straks, als hij thuis komt van zijn werk, waar hij ondanks een hardnekkige griep toch maar weer naar toe is omdat er nu eenmaal brood op de plank moet komen, een extra dikke knuffel. Omdat we, ondanks alles, inmiddels toch zien dat er wel echte mensen bestaan. Mensen die wel om een ander dan zichzelf kunnen geven. Die, ook als straks de frustratie weer groot is omdat een rechter waarschijnlijk beslist dat de donor toch echt meer hulp verdient dan 2 minimensjes die van alle ellende vrijwel niets meekrijgen, op zoek gaat naar een oplossing en een manier om ons, ONS, leven, niet compleet te laten vernielen door een zelfdestructieve homp volgevreten profiteur. MIJN man, die niet de moed opgeeft. De moed die mij al zo vaak in de schoenen is gezonken. MIJN man, die blind voor ons alle 3 gaat. Ondanks alles.

Nee, de zorgstaat bestaat in mijn ogen niet meer. Kinderen, die over niet al te lange tijd voor ons moeten zorgen omdat de huidige generatie er een zooitje van maakt, worden aan hun lot overgelaten. Degene die afhankelijk zijn van onze hulp, van onze ervaringen en van ons gezonde verstand leggen het af tegen degenen die er keer op keer een zooitje van maken. Die na 45 jaar nog steeds niet geleerd hebben dat mammie niet kan blijven helpen. Dat de overheid geen vervangende mammie is.

Wat ik bereik met dit relaas? Ik maak me geen illusies meer. Ik bereik er niks mee. Niets concreets in ieder geval als in de vorm van een oplossing. Mijn bezwaar tegen de nihilstelling van de alimentatie zal worden afgewezen. Mijn bezwaar tegen het moeten meegeven van mijn kinderen aan de persoon die weigert te erkennen dat hij ze geen veilig onderkomen geeft, die, ondanks onweerlegbare bewijzen, blijft ontkennen dat 1 van zijn andere producten een vieze aanrander is, die mij tegenover de kinderen zwart blijft maken, die het belangrijker vindt dat hij 3x per week zijn eten kan laten bezorgen dan dat kinderen een winterjas, zwemles, of zelfs maar eten op hun bord hebben, dat bezwaar interesseert, buiten onze eigen kring van huishouden, familie en vrienden, helemaal niemand. Om met de woorden van jeugdzorg te praten : ‘neem de gok maar, geef ze maar mee, dan zien we wel of het goed gaat.’, zover gaat de interesse van onze zogenaamde zorgstaat.

Nee, ik bereik er niks mee. Of eigenlijk bereik ik alles.

Ik bereik ermee dat er even, heel even maar, een paar bakstenen van mijn schouders vallen. Dat ik even mijn verhaal kwijt ben. Dat ik straks lachend op het schoolplein sta om mijn kinderen op te halen voor een boterham. Dat ik straks dolgelukkig tegen mijn man aankruip en besef hoezeer we het getroffen hebben. Ik bereik ermee dat ik niet compleet doordraai. Dat dat stuk onbenul het niet lukt om zelfs na de scheiding mijn leven te blijven verwoesten. En dat ik daarom kan blijven vechten voor mijn kinderen. Voor mijn gezin.

Ik bereik ermee dat ik even mijn ei kwijt ben. En voor nu is dat genoeg.