Soms moet je even op de rem trappen

De laatste tijd ben ik wat minder actief geweest, en dat heeft zo zijn redenen.

Even terug naar het begin;

Toen de oudste een paar maanden was besloten we dat we graag nog een kindje zouden willen als het zou lukken. Al snel werd ik zwanger: dit keer waren het er twee! De zwangerschap was pittig, en tegen de keizersnede zag ik erg op.

Nadat mijn twee prachtige en kerngezonde zoons waren geboren kon ik mijn geluk niet op. Helaas begon de kraamweek al met een ziekenhuisopname van een van de jongens. En ook het eerste jaar was een drukke periode geweest veel bezoekjes aan de huisarts, de SEH en ziekenhuis opnames. Zelfs de huisarts maakte er maar een grapje van ‘Zo nu is de bingokaart weer vol’ en ‘ik hoop je volgend jaar minder vaak te zien’. Als moeder sta je altijd ‘aan’. Maar na zóveel bezoeken bij de artsen raakt soms de pijp leeg. En natuurlijk ga je door, maar de batterij raakt beetje bij beetje leger. En wanneer je zelf niet op de rem trapt, doet je lichaam dit voor je.

Ik werd ziek (amandelontsteking). Sommige zullen het puur toeval noemen. Maar als ik té lang doorga, laat mijn lichaam weten dat het genoeg is. Ik ben gelukkig bijna nooit ziek, ondanks dat mijn drie jongens en man wel relatief vaak ziek zijn. Ik kan wel stellen dat ik een goede weerstand heb. Maar genoeg is genoeg, mijn lichaam trapte op de rem. Ik kreeg een antibiotica kuurtje.

Na een paar dagen de kuur te hebben geslikt belande mijn vader op de SEH. Hij had een hartaanval gehad. Na een week, gedotterd en wel, mocht hij naar huis. Ik was die week om de dag met mijn moeder meegereden naar papa. Mijn moeder durft geen auto meer te rijden. Ik de ene dag, mijn broer de andere. En ookal ben je ziek; dit doe je, dit wilde ik, dit hoort er bij.

Later in de week kwam ik er achter dat ik de rest van mijn kuurtje vergeten was, shit! Nouja, dan maar niet, en hopen dat het niet terugkomt. Zo nuchter zijn we dan ook wel weer. Maar dit was, buiten het ziek zijn om, wéér een teken dat ik echt even op de rem moest trappen en aan mezelf moet denken.

We hebben heerlijk kerst en oud&nieuw gevierd. Mijn man en ik hebben beide de eerste week van januari vrij. Dit was écht even nodig: lekker samen naar de sauna, een massage boeken, in het huis rommelen, maar vooral: even helemaal niks moeten en bijtanken.

Een vriendin van mij zei laatst: ‘dat jij nog op beide benen staat’. En het gekke is; ik vind het heel normaal. Het leven gaat door, je hebt geen keus, je moet door. ‘Stilstaan’ is simpelweg geen optie. 

Maaaar, wel een wijze les van de laatste tijd: soms moet je even extra lief zijn voor jezelf en wat extra rust pakken. Dit zorgt er voor dat je lichaam (en geest!) weer oplaad.