Soms lukt het niet

Soms lukt het niet. En ik zeg dat het wel lukt. Soms kan ik nergens tegen. En ik geloof mijn eigen woorden. Ik kan uuuren door, maar dit lijf wil liever maar heel even. En ik luister naar wat ik hardop zeg. Tegen die vriendin, die lieve buurvrouw of m’n man. Tegen mijzelf. Alsof ik opeens niet meer helder denken kan. Natúúrlijk houd ik van moeder zijn. Ik zorg voor m’n kind als geen ander.

De wereld is groot en ligt aan onze voeten. Al zijn ze klein. Ik zal niet anders kunnen en ook niet anders moeten. Maar die wil om even niet in die wereld te hoeven kijken, om niet verder dan m’n eigen vers aangetrokken uitgerekte thuispak te hoeven reiken. Gewoon. Helemaal niets. Niemand. De maan mag voor mijn part de hele dag als bonus aanstaan. Al doet ie dat stiekem altijd al speciaal voor wie dat wil. Ik ben nu ook zo eentje. Ik meld me aan bij de club ‘kom in m’n hoofd binnen maar wees overdreven stil’.

Ik ben moe geluisterd. Doof gekieteld door heel veel leuks en misschien een beetje gezeik. Ik wil gewoon even terug naar vroeger. Het is nog zo kort maar niets is wat het lijkt. Ik ben zo’n Coromama. Ik stapte het normale leven uit. Kwam in een nieuw jasje weer tevoorschijn. Met een masker en een soort van ongeziene spruit.

En nu ik er weer vrolijk ben wil ik er heel even niet zijn. Ik voel me goed. Echt. En voor de rest, het lukt allemaal best. Ik herinner mij het briefje van vroeger. Van m’n moeder, aan de deur. ‘Doei hele wereld, ik sta even niet aan’. En soms lijkt het mij ook heerlijk. Om gewoon heel even vast aan een ander hoofd te bestaan.