Soms loopt het leven net even iets anders dan gepland...

Tien jaar oud en ik zag het al helemaal voor me. Een huisje, boompje, beestje en uiteraard mijn baan bij de politie. Het was al vroeg besloten (door mezelf) dat ik jong moeder wilde worden. Het was mijn plan om voor mijn 25ste zwanger te zijn van mijn eerste kindje (en laten we eerlijk zijn, dat is gelukt!). Ik kon me dan ook toen al helemaal inbeelden hoe ik er tegen die tijd bij zou zitten. Aan mijn zijde een hard werkende, grappige en vooral betrokken man en vader voor mijn twee kinderen. Een jongen en een meisje. Die hoogstwaarschijnlijk iets van Tim en Anne zullen hebben geheten in mijn hoofd. Want de hippe namen die we tegenwoordig aan onze kinderen  geven waren toen nog helemaal niet hip. Sterker nog de namen ‘Stormy’ en ‘North’ werden niet eens gezien als namen. Eerder als een teleurstellende Engelse weersvoorspelling. Je had me toen moeten vertellen dat mijn zoon Jay-Dean zou gaan heten. Ik had je ongeloofwaardig aangekeken en daarna waarschijnlijk over de grond gerold van het lachen. En bedankt ' vroegere ik'  -.-' Maar dat even ter zijde... 

Mijn toekomst had ik sowieso al helemaal uitgestippeld vanaf het moment dat ik begon op de middelbare school. Ik zou in 5 jaar mijn havo diploma halen. Daarna, aangezien ik nog geen 18 was (en je toen voor de politie opleiding 18 jaar moest zijn) als opvulling een jaar werken als Au Pair in Amerika. En tot slot zou ik een 4-jarige BBL opleiding doen tot politiekundige. Daarnaast zou ik niet vaak uitgaan en zou ik absoluut never nooit niet alcohol gaan drinken. ‘Dat heb ik toch helemaal niet nodig! Ik dans sowieso wel, of ik nou heb gedronken of niet!’ deelde ik mijn moeder vaak mee. Dat waren nog eens tijden. Toen was ze nog trots..

9 jaar later en een aantal gezellige avonden met (niet zo) Virgin Gin Tonics verder was mijn leven toch heel anders uitgelopen dan verwacht. 

In deze blog hang ik de vieze was buiten door middel van een ‘ochtend’ te omschrijven van voor de mom in mij geboren was en ik nog werkte in de avond/nacht horeca. Zo is het contrast tussen nu en toen misschien wat meer te zien.. Aldus een ‘ochtend’ uit mijn horeca bestaan:

De warmte van de volle zon streelt mijn gezicht. Vogeltjes fluiten harmonieus hun favoriete lied terwijl ik langzaam ontwaak uit mijn slaap. Ik open mijn ogen iets en neem door de spleetjes van mijn ogen waar dat ik de gordijnen niet heb gesloten de avond er voor. Als ik mijn ogen helemaal probeer te openen merk ik dat dat niet lukt. Na wat gewrijf in mijn oog ontdek ik de oorzaak, onafgehaalde mascara. 'Shit, weer niet afgehaald'. Afijn. De tijd op mijn mobiel bevestigd wat ik eigenlijk al wist. Het is half 3 ’s middags en ik moet over een uur weer drankjes, eten en liefde uitserveren. Met een lach ook nog..

Ik stap (rol, stuntel, schuif..) met een nog half slapend lichaam mijn bed uit. Met de kennis dat ik enige haast heb, sjok ik mijn badkamer binnen. De chaos van de avond ervoor heeft zich helaas wederom niet zelf opgeruimd. Een bh over de reling van het douchegordijn, een werkbroek in de wasbak, een paar schoenen op de wc klep (hoe heet zo’n ding?). Ik grits geïrriteerd, snel alle kledingstukken van de badkamer vloer en overige verstop plekken. De wasmand loopt over van kleding. Sommige stukken maar een halve dag gedragen andere onder de wijn-/voedselvlekken #horecaleven. Als ik mijn string na flink wat friemelen los krijg van de zwanenhals van de wasbak zwiep ik met een vaart mijn hoofd omhoog. Kapow! Vol met mijn achterhoofd tegen de onderkant van de wasbak. Angstvallig streel ik mijn achterhoofd om te controleren of het een ernstige verwonding is. Een bult/bloed, de ja of de nee? Want een ei ter grote van de Mount Everest op mijn achterhoofd, met als kers op de taart wat opgedroogd bloed lijkt mij meer iets voor 2018 en aangezien we pas begin 2019 zitten wil ik dat toch nog wel even uitstellen, danku! Het valt allemaal wel mee, geen bloed, geen bult wel aanstelleritis.

Terwijl ik tot die realisatie kom ontmoet ik mijn spiegelbeeld. 'Hallooo zeg!' Die hoef ik niet te strelen om te kunnen veronderstellen dat het daar wat minder goed mee is gesteld. De drang om mijn patio op te lopen richting mijn perfect gedecoreerde tuin (sarcasme) om vanuit daar, met een mooie, grote steen, weer terug te lopen naar mijn spiegel om vervolgens de spiegel zelf dan wel even te "strelen" (lees: bewerken) met die steen is groot. Uiteraard veel te lui om dat plan daadwerkelijk in motie te zetten. Dus in plaats van dat tel ik snel even alle nieuwe puistjes die zich vannacht hebben ontwikkelt. Boen ik mopperend de aangekoekte mascara van mijn wimpers (en van de rest van mijn gezicht). Poets ik snel mijn tanden en gooi ik voor het idee snel een ‘super mega relax’ masker op mijn snoetje. Waarvan mijn vriendin beweerde dat het een oh zo fijn masker was. Nou, fingers crossed!

Verstrooid check ik even snel mijn mobiel en lees “3 WhatsApp berichten van…”. Hij heeft gereageerd! Gisternacht na werk had ik hem gevraagd hoe zijn dag was geweest en hem een fijne nachtrust gewenst alleen had hij niet meer gereageerd. Vol verwachting unlock ik mijn scherm om de volgende berichtjes te lezen;

Berichtje 1

“Hee Babe, ja had een leuke dag. Motor gereden met vrienden. Daarna uitgebreid gekookt voor mijn huisgenoot en mij. Na de sportschool nog heel even langs mijn moeder gegaan om haar te helpen met een probleem van haar computer.”

Berichtje 2

“Heb wel veel aan je gedacht vandaag. Hoe was jou dag? Je was afgelopen dagen niet helemaal lekker, voel je je nu wel weer beter?’

Berichtje 3

“Thanks! Ja, ik ga nu inderdaad lekker slapen. Jij zal al wel slapen wanneer ik dit stuur. Had bar dienst, vandaar! Ik kom morgen sowieso even langs, maakt niet uit of het je uitkomt of niet! Zie je morgen! Xxx..”

Hoe fijn is het als de jongen die jij leuk vind net zo enthousiast is om van jou te horen als jij van hem? Ik heb daadwerkelijk geeen idee hoe fijn dat is want de bovenstaande berichtjes zijn gefantaseerd en absoluut niet waarheidsgetrouw. Onderstaande berichtjes waren wel de berichtjes die ik ’s middags op mijn gebroken Alcatel schermpje te lezen kreeg..:

Berichtje 1

“Ja, gewoon”

Berichtje 2

“Die van jou?”

Berichtje 3

“Oke, jij ook slaaplekker”

Toen ik de berichtjes las sprong mijn hart over, zo hup! de prullenbak in.

Na het lezen van die ellenlange liefdes verklaring wilde ik mij ontdoen van het ‘super mega relax’ masker. Niet geheel onverwacht trok ik met het er afhalen een groot deel van mijn linker wenkbrauw van mijn hoofd. Ik hoor haar nog zo zeggen; 'Moet je proberen dit masker' zei ze. 'Super mega relaxed' vertelde ze mij.. Nou ik weet in ieder geval wel wat ik in huis moet halen als de wenkbrauw loze look weer in de mode komt.

Ik vervolgde mijn voorbereiding op werk met het 3x opnieuw tellen van mijn puisten want ik zou zweren dat er een uur geleden nog maar 3 puistjes zich hadden genesteld in mijn huid en geen 4. Kostte het mij minstens 15 minuten, 20 scheldwoorden in 3 verschillende talen en mijn mooiste nagel om mijn scooter te starten. En was mijn werkgever natuurlijk onwijs over mij te spreken toen ik 10 minuten te laat aan kwam druipen met maar een 1,5 wenkbrauw.

Zo zie je maar weer het leven kan heel anders lopen dan je 9 jaar daarvoor in gedachten had. Daarom is voor mij dan ook de leukste vraag ‘Waar zie je jezelf over 5 jaar’. Geen idee! Wil ik het weten...?