Soms heb je van die dagen...

Gister is mijn hond ziek geworden. Details zal ik jullie besparen, maar om een tipje van de sluier op te lichten, hij heeft iets met zijn anus.

Daar sta je dan als alleenstaande moeder. Doodzieke hond die met spoed naar de dierenarts moet en een baby van 10 maanden die je natuurlijk niet zomaar even achter kan laten. Haar meenemen was ook geen optie want ik heb mijn beide handen nodig om mijn hond in bedwang te houden bij de dierenarts.

Gelukkig bood Opa uitkomst en kon hij even op de kleine meid passen. Na een operatie mocht de hond weer mee naar huis en dan begint het grote zorgen. Natuurlijk heeft mijn dochtertje ook aandacht nodig, dus verdeel ik mijn tijd nu tussen zorgen voor de hond en zorgen voor mijn dochtertje. Maandag moet ik wederom met de hond naar de dierenarts en tot die tijd zal hij veel zorg nodig hebben. 

Klagen wil en doe ik niet, want ik verzorg ze allebei met alle liefde die ik in mij heb. Maar eerlijk is eerlijk de afgelopen 2 dagen waren niet mijn favoriete van dit jaar!

Zowel hond als kind zijn nu in slaap en ik heb eindelijk eventjes een rustmomentje. Even een beetje ME time na 2 intense dagen. Heerlijk!