Sometimes you can't make it on your own

Verdriet... wanneer stopt het?

Soms dan denk ik... Ik kan het wel alleen... Ik heb het een plek kunnen geven! Maar ineens is daar een trigger... Een liedje, een plaatje, een stukje tekst.. en dan geheel uit het niets...daar is dan weer dat verdriet.

Inmiddels is het al weer ruim een jaar geleden dat wij ons kindje verloren hebben door een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

De afgelopen weken heb ik me sinds 2 september aardig groot weten te houden. Heb me er doorheen weten te vechten en dacht dat ik er wel was. Maar vanavond ineens uit het niets kwamen de tranen die waren weggestopt. Het voelt zo oneerlijk en nog steeds maakt het me zo boos! Waarom was dit wonder ons niet gegund! Waarom mocht ik niet nog een keer mama worden?

Vragen die blijven komen en waar ik waarschijnlijk nooit antwoord op zal krijgen.

Ik merk wel dat ik het niet alleen kan... Ik wil een sterke mama zijn voor m... Dat verdient hij zo erg! Morgen maar is praten met m'n vriend. En volgende week maar is contact opnemen met de huisarts. Een extra oor zou fijn zijn om te leren hier mee om te gaan.. sometimes you can't make it on your own.