social media - keep it real

Al langere tijd loop ik rond met een soort haat-liefde verhouding met social media (instagram), mijn account heb ik opgestart omdat ik zwanger was en ik inspiratie zocht voor baby kamers. Ik begon accounts te volgen die mij aanspraken, vrouwen die net als ik zwanger waren en dus in de zelfde levensfase zaten. Later vond ik het leuk dat bekenden Vieve konden volgen, hoe ze groeide en de leuke dingetjes van de dag. Heel onschuldig. Ik kon mijn foto’s kwijt en het werd eigenlijk een soort dag boekje. Toen werd ik zwanger van de tweeling en kreeg ik plots meer volgers, erg leuk. Nog steeds deed ik wat ik leuk vond en mijn dagboekje werd verder gevuld. Ik nam Instagram nooit zo serieus tot ik door kreeg dat heel veel mensen dachten dat wat ik online plaats ook mijn hele leven was.

Afgelopen zomer deelde ik dat ik overspannen was en in die tijd viel er bij mij een kwartje, social media wordt veel te belangrijk gemaakt door iedereen. Vaak onbewust. Iedereen die een instagram account actief bij houdt laat alleen haar eigen waarheid zien, het leven met een filtertje, nooit volledig zoals het echt is. Dat kan ook niet, begrijp me goed.

In de tijd dat het niet goed met me ging zat ik veel op instagram, zelf plaatste ik niks, daar had ik de energie niet voor. Op een slechte manier beïnvloedde dit mij, al die leuke stories met gezinnen die iedere dag de leukste avonturen beleefden. Iedere dag inspirerende posts met diepe overdenkingen en levenslessen, allemaal mensen die hun leven perfect op orde hebben en zich willen profileren als dat gezin wat altijd zo gewoon is gebleven (no offense!). Mijn leven lag voor mijn gevoel in puin, kon amper voor mijzelf zorgen laat staan goed voor de kinderen, ik had gelukkig Wijnand die dan ook echt alle lasten op zijn schouders droeg.

Een dag voordat ik bij de dokter te horen kreeg dat ik overspannen was ging ik met de kinderen er op uit, ik weet zo even niet meer hoe het precies ging maar een volger sprak mij aan. Wat ze precies zei weet ik niet meer maar het kwam er op neer dat ze het zo knap vond dat ik dit soort dingen altijd deed (in mijn eentje), met enige ‘schaamte’ zei ze dat ze zelf wel iemand had mee genomen om te helpen. Met andere woorden: jij doet er 3 alleen en ik ben hulp nodig bij 2.. Alsof dat ‘zwakker’ is, en ik het moederschap door had. Wist ze maar dat ik in de dagen erna totaal instortte en niks meer kon, alles te veel was, wie is/was er dan beter bezig?

Het overspannen zijn voelde als falen en het liefst hield ik het geheim en voor mijzelf, tot het mij vaker opviel dat ik mij beter moest voor doen om het perfecte plaatje te laten zien. Toen ik een post hierover plaatste en besloot IG even van mijn telefoon te verwijderen kreeg ik pas rust. Ik heb de app pas weer geïnstalleerd toen ik mij sterk genoeg voelde om niet meer beïnvloed te worden door anderen. Het werd weer een beetje zoals vroeger, als er niets te melden was postte ik ook niets, irriteerde ik mij aan een account dan ontvolgde ik deze. Mijn account is bedoeld als dagboek en dat moet het blijven.

Ik denk dat het goed is om je te beseffen dat echt niet iedereen de hele dag door maar van alles beleefd, iedere dag de leukste activiteiten doen met hun kinderen (en dat dit ook prima is), altijd maar de perfecte moeder is en dat er heel vaak van een mug een olifant wordt gemaakt. En dat je vooral niet moet denken dat je van jezelf een influencer kunt maken. Dat ben/wordt je of niet, je bent interessant of niet. En ook de niet-influencers (zoals ik) zullen nooit 100 procent hun echte leven (kunnen) laten zien, ook ik plaats alleen de mooie foto’s, plaats geen story’s waarin Vieve een brutale opmerking maakt of waarin ik laat zien dat ik even de controle kwijt ben en werkelijk alles in de soep loopt. En ook al laat iemand wasmanden vol niet gevouwen was zien, de rotzooi er omheen blijft vaak uit beeld (mooie metafoor dacht ik zo ;) ).

Ergens voelt dit als een open deur in trappen, zie het meer als een reminder.

xx.