'Slachtoffer' van veroordelende moeders/vrouwen

Vanochtend om 6.30 uur een rondje met Boef gewandeld, daarna nog even naar bed. Na nog een uurtje dommelen doe ik mijn ogen open en zie dat ik een berichtje heb van een vriendin. Een van mijn blogs staat op Facebook en blijkbaar lokt deze nogal wat negatieve reacties uit. 

De adrenaline begint te gieren. Nieuwsgierig naar het blog, want welke zou het zijn? Ik zie dat het gaat om mijn blog over dat ik Jurre 3 dagen moet missen.Normaal gesproken zit ik klaar met popcorn als een blog reacties uitlokt. In sommige gevallen reageer ik juist met iets liefs en ben ik geneigd om op alle nare reacties te reageren. Nu ik zelf onderwerp ben van alle veroordelingen word ik er ergens ook wel verdrietig van. 

Maar nu overkomt het mij zelf en ergens word ik er toch een beetje verdrietig van. Ik kan echt een heleboel hebben, ik ben geen weekdier. Al suggereren sommige mensen in hun reactie van wel. Terwijl ik dit schrijf zijn er bijna 90 reacties. Ik heb ze niet geteld, maar de lieve en begripvolle reacties zijn op 1 hand te tellen. Ik ben niet zo naïef dat ik denk dat iedereen begripvol is, maar dat sommigen suggereren dat ik psychologische hulp moet zoeken of dat ik niet spoor, man man man. Bestaan er mensen die nooit dingen hebben gedaan waar ze spijt van hebben? Of dingen gedaan uit liefde? Ik ben daar heel erg schuldig aan. Want och, ik heb een vriendschap verbroken vanwege mijn allergrootste liefde. Sluit me op in de gevangenis. Nee, het is inderdaad niet netjes dat ik dat heb gedaan. Eerlijk gezegd zou ik het wellicht nog een keer doen. Mocht het een keer andersom zijn dat een vriend(in) mij zou laten vallen voor de liefde? Natuurlijk zou ik ook boos zijn, maar ik ben ook voor rede vatbaar. Een goede uitleg en excuses doen een hoop. Dat vriend H. mij niet meer wilde zien is toch zijn goed recht? En nee, ik ben niet 'zo'n iemand' die vriendschappen verbreekt voor een relatie. 

Anderen vonden dat ik niet zo moest zeuren, want hun man/vriend is militair/schipper/of elders overzee en vaak weken of maanden achter elkaar weg. Och ja, stom. Dat ik daar niet aan heb gedacht zeg. Het is inderdaad ook wel heel pietluttig van mij om te gaan zeuren over een paar dagen. Over een week of  gaat Jurre een week weg! My oh my, wat gaat er dan wel niet gebeuren. Ik bedoel maar te zeggen dat het voor anderen heel gewoon is, of misschien niet. Maar ook ik mag mijn man toch missen als hij weggaat? 

Sommigen vroegen zich af hoe het zou gaan als er een ziekenhuis-opname zou zijn, ze vonden het een beetje een rare belofte. Ik heb 2x een keizersnee gehad en moest daarom een paar dagen blijven. Jurre is blijven slapen, met uitzondering van 1 nacht. Verschrikkelijk vond ik het. Maar is dat niet onze eigen zaak welke beloftes wij aan elkaar doen?

Volwassen worden kwam ook een paar keer voorbij. Of dat ik mij gedroeg als een verwend nest. Sommigen voelden zich benauwd, zou ik claimen of verlatingsangst hebben. Ik ben er oprecht stil van. En verdrietig. Echt verdrietig. 

Alle reacties samengevat: Ik mag dus niet mijn man missen van wie ik enorm veel hou, ik mag mij daar niet over uitlaten en ben ik degene die rekening moet houden met vrouwen wiens man langer of verder weg is van huis. Ik moet volwassen worden, mij niet zo aanstellen en indien mogelijk psychische hulp zoeken. Ik mag mijn gevoel niet overbrengen op mijn kinderen (wat ik overigens niet doe). Ik mag niet claimen en vooral; adem in, adem uit. 

Bij deze excuses voor het delen van mijn gevoel, voor het intens van mijn man houden (en andersom...) en dank voor alle hartelijke en hartverwarmende reacties. Ik voel mij zo op deze manier ontzettend gesteund en het doet mij echt goed.