Silver lining in mijn donkere hemel

Dus ik heb tijd voor mezelf genomen en ben echt bij de kapster geweest. Helaas heb ik nog niet de gewenste kleur en mijn haar voelt nu als stro, toch ben ik tevreden om deze stap. Ik heb voor mezelf gekozen en de sprong gewaagd. Ik twijfel alleen nog of ik het kleuren nog een kans geef of dat ik maar een tijdje de korte coupe probeer. 

Ik heb balayage laten doen, de eerste keer was de kleur goed, maar had ze zelf een fout gemaakt met de kleur bij de aanzet. De tweede keer met herstellen had ze een te donkere kleur gekozen. Nu mag ik weer terug om het te herstellen, ik vind alleen dat mijn haar wat droger aanvoelt door al het verven. Mijn haar groeit erg hard, dus als ik het zou kort wieken dan is het met kerst al tegen mijn schouders aan. Luxe problemen I know..... 

Shoppen voor mezelf lukt me alleen nog niet goed, ik ben wel naar de winkel gegaan en had al wat spullen verzameld. Maar mijn man zat wat te mopperen over geld en het minder te besteden hebben deze maand en mijn jongste dochter zat te brullen de hele tijd. Ik raakte zo gefrustreerd dat ik de hele mand liet vallen en de winkel uitgelopen met mijn kinderen. Volgend maand ga ik weer een kans wagen.

Ik heb ook stappen ondernomen voor het afvallen, heb een nieuwe shake bus binnen en hoop hiermee een stabielere eetpatroon te ontwikkelen. 1 shake in de ochtend, salade met lunch (of shake) en normaal avond eten. Dit heeft in het verleden goed gewerkt bij mij. Ik heb vandaag zelfs de zolder wat meer opgeruimd dat er ruimte is voor mij om mijn sport oefening daar te doen. Ben best trots op mezelf, voel me er ook erg positief onder. Ik heb hier verder niet veel mensen over verteld omdat ik de druk van mijn directe omgeving niet aan kan. Hoe goed het ook bedoeld is, maar zodra mijn moeder bijv hier van hoort dan krijg ik non stop adviezen en tips. Kan ik niet zo goed mee omgaan.

De cursus zelf is voor nu wel een punt. Ik heb dit op een vaste dag in de week en heb voor mijn jongste dan opvang nodig. Mijn schoonmoeder is bewust dichter bij ons komen wonen zodat we elkaar kunnen helpen. Alleen is dit nu juist heel lastig met haar. Ik kan mijn vinger er niet precies opleggen waar het probleem voor haar ligt. Ze biedt de hulp aan, maar zodra je het aanneemt dan begint ze al terug te krabbelen, vergeet de afspraak of plant dingen dubbel in. En hoe je het wendt of keert het ligt aan ons. Het regelen van de opvang zorgt bij mij voor veel stress, waardoor ik die hele cursus al in twijfel trek. 

De cursus zelf ben ik ook nog niet erg onder de indruk van, de eerste helft van de dag is vrij prettig. Ik krijg de kans te praten over wat er in me opgaat en leer bereikbare doelen te stellen. En ik moet toegeven het lucht vaak op om te horen dat ik niet gek ben en dat ik me niet aanstel. Maar de tweede helft wordt mij te zweverig...... Er is beeldende therapie met een hele aardige maar zeer zweverige dame en daar word ik erg onrustig van. Ik blijf het een kans geven, ik merk wel dat ik nu meer open sta voor nieuwe stappen.

Al met al voel ik me beter dan ik me voelde een maand geleden. Ik geniet weer een beetje meer met de meiden, heb mijn sociale contacten opgepakt (iets te veel op dit moment) maar boven al, het is af en toe ook echt gezellig in huis. Voor mij zie ik nu die silver lining achter de dikke bewolking die er hing. Het voelt goed om te weten dat ik de weg aan het vinden ben naar een gezonde ik, een gezonde en gelukkig mama. Het kan zijn dat het stoppen met borstvoeding ook zeker zijn positieve invloeden heeft op mijn gemoedstoestand. Ik hoop snel van de bijwerking van mijn medicatie af te komen. En vol op te genieten van mijn leven, want eerlijk is eerlijk ik mag echt niet klagen eigenlijk, maar doe het toch.