Shout out to de papa’s

Bij de geboorte van je kleintje gaat natuurlijk alle aandacht naar jou en naar de kleine. Maar laten we vooral de papa’s hier in niet vergeten. 

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef had ik geen top bevalling en was mijn herstel erg langzaam en pijnlijk. 

De kraamweek was voor mij heel zwaar en gelukkig hadden we een hele leuke en lieve kraamhulp maar zonder mijn vriend had ik ook echt niet geweten hoe ik het allemaal had moeten doen. 

Hoor vaak verhalen dat ondanks dat de vrouw nog niet volledig is hersteld alweer veel zelf moet doen. Zelf had ik het geluk dat mijn vriend mij 100% steunde in alles en 6 weken verlof had.

Eenmaal thuis na 3 dagen ziekenhuis kon ik meteen mijn bed weer in. Door mijn keizersnee kon ik niet goed lopen en ook geen draai bewegingen maken. Ons bed stond voor de kraamhulp op klossen, maar voor mij was ons bed echt onmogelijk hoog geworden en moest ik het bed in gelift/geduwd worden.

 Omg wat een ellende was dat. Leuk hoor dat het bed voor de kraamhulp op een bepaade hoogte moet zijn maar daarbij wordt er totaal geen rekening meer gehouden met de moeder. Gelukkig zag de kraamhulp dit na 2 dagen ook in en mochten die dingen er onder uit. Kon ik teminsten zelf mn bed in komen. En daar was ook alles bij gezegd, overal had ik verder hulp bij nodig. Mocht de 1e 2 weken weinig tot geen trappen lopen en helaas woonde wij in een apartament waar de badkamer en wc beneden was. 

2x per dag ging ik naar beneden om te douche en om even een andere ruimte te zien dan mijn slaapkamer die ondertussen echt m’n neus uitkwam. Verder hadden we op onze gang een wcstoel staan zodat ik echt maar 2x per dag naar beneden hoefde. En ja mijn vriend moest me ook hier bij helpen. Vond dat toch wel echt een drempel die ik over moest hahah en voelde me ook echt een klein kind. Maar mijn vriend deed alles zonder te zeuren en vond het allemaal niet meer dan logisch om dit voor mij te doen na alles wat ik al had doorstaan. 

Doordat ik bijna niks met de kleine kon doen en elke keer als ik hem vast wilde houden ik daar iemand voor moest vragen, voelde het de 1e week niet echt als mijn zoon. Heb me die 1e week echt een hele slechte moeder gevoeld, terwijl mijn Zoon naast me lag te huilen moest ik eerst naar beneden bellen om te vragen of iemand hem mij kon aangeven. Je kind niet te kunnen troosten wanneer hij dat nodig is voelt echt vreselijk. 

Meer vrouwen die hier last van hebben gehad? En hoe gingen jullie hier mee om?

Gelukkig is dat gevoel helemaal verdwenen nu en weet ik dat ik een goede moeder ben voor mijn zoon.:)

Maar waar veel vrouwen in de kraamweek op een roze wolk zitten heb ik dat totaal niet zo ervaren en was hij meer zwart dan roze. 

Als je zo kwetsbaar en hulpeloos bent besef je pas hoe belangrijk hulp en steun is. En gelukkig heb ik een fantastisch vriend, lieve famillie en een super vriendin die mij door deze periode geholpen hebben en mij weer zelfvertrouwen hebben gegeven.

Blessed by the people arround me ❤️