Secundaire kinderwens

Inmiddels zitten de bestralingen er al bijna een maand op, en ben ik hard bezig met revalideren. Met behulp van een oncologisch fysiotherapeut probeer ik zoveel mogelijk kracht en conditie terug te krijgen, alvorens mijn volgende en tevens laatste medische behandeling begint. 

Een half jaar aan de chemopillen, die dat laatste beetje extra overlevingskans moeten verzorgen. Een gekke gedachte, de tumor is uit mijn lijf, heel langzaamaan voel ik mij weer steeds beter en sterker worden, en toch is de komende paar jaar mijn overlevingskans met of zonder kanker nog steeds lager dan bij iemand die geen kanker heeft/ heeft gehad. Sterker nog, de kans dat de kanker binnen 5 jaar terug komt, is nog altijd 40%! En met die gedachte in mijn achterhoofd, gaan er toch ook weer andere radartjes draaien, andere gedachten door mijn hoofd.

Op instagram lijkt het wel of er weer een babyboom gaande is, zoveel vrouwen die zwanger zijn of net bevallen. Hoewel ik deze vrouwen bijna allemaal al behoorlijk lang volg, en ik het ze onwijs gun en oprecht blij ben voor hun, komt bij mij die secundaire kinderwens wel weer naar boven. Zeker nu over ongeveer een half jaar mijn behandelingstraject klaar is. (Medisch traject dus, mentaal en fysiek gezien zal het nog wel even doorgaan).

Een aantal van jullie weten dat onze secundaire kinderwens, op dit moment, al ruim 4 jaar loopt. Hoewel ik binnen een maand na het stoppen met de pil, zwanger was van Milo, bleek ik, nadat we voor een tweede kindje wilden gaan, PCOS te hebben. Na 3 jaar wachten en maar 2x een menstruatie was dat uiteindelijk de uitslag van het onderzoek. En hoewel het daarna nog wel 1x “gelukt” is, wat resulteerde in een miskraam, werd de kinderwens wel even keihard onderuit geschopt door de kankerdiagnose. En we weten allemaal, dat een chemotraject je vruchtbaarheid kan aantasten, danwel vernietigen.

Uiteraard is mij de kans geboden om eitjes in te vriezen, voor het medisch traject begon. Echter door diverse redenen had ik besloten dit niet te doen, mede ook om uitstel van mijn behandelingen te voorkomen. In het uiterste geval kon de vertraging namelijk zo’n 11-12 weken zijn en officieel gezien, moet je binnen 5 weken na de diagnose begonnen zijn aan je eerste behandeling. Met een agressieve tumor leek mij dit niet verstandig, één van de vele redenen dus om het niet te doen.

Nu het “einde” in zicht is, begin ik mij langzaam af te vragen, of het ons toch nog “gegund” is. Na de chemopillen moet ik officieel nog een half jaar wachten, daar alle troep van de chemo en andere behandelingen nog schadelijk kunnen zijn voor een embryo of foetus. Ik zou het mijzelf nooit vergeven, als ik toch zwanger raak en ik mijn zwangerschap dan moet beeïndigen.

Een jaar na de chemo kan ik pas laten testen of ik überhaupt nog vruchtbaar ben. Ik was blij dat ik geen hormoongevoelige tumor had, want dat betekende dat ik geen hormoontherapie meer hoef en dus niet kunstmatig in de overgang kom. Echter is er nog een kans dat de chemo mij alsnog in de overgang gebracht heeft/ gaat brengen.

Maar omdat ik PCOS heb, en ik de “variant” heb waarbij ik een overschot aan eitjes had, ipv lege eicellen/ blaasjes, bestaat er een kleine kans dat ik misschien door de chemo juist vruchtbaarder geworden ben. Dit omdat het overschot aan eitjes dan teruggebracht is naar een normale hoeveelheid. Echter is er nog te weinig bekend over PCOS en kanker en wat dat voor gevolgen heeft voor de vruchtbaarheid, dus veel meer kon de fertiliteitsarts mij niet vertellen. Ergens baal ik hier dus juist van, want de onzekerheid is daarmee groter, er is ergens nog een kans dat het misschien toch mogelijk is. En om iets meer zekerheid te krijgen hierin, zou ik dus pas over nu anderhalf jaar een onderzoek kunnen laten doen (als ik voor die tijd dus niet zwanger ben geworden). En tsja, wat heb je dan voor zekerheid als blijkt dat mijn vruchtbaarheid nog niet volledig voorbij is, dan blijft nog de onzekerheid.

Als ik dan vervolgens ook kijk naar Milo, hoe zorgzaam hij is, hoe hij voor zijn poppen zorgt, hoe hij zelfs filmpjes op YouTube kijkt van zwangere vrouwen, en over hoe een zwangerschap gaat, hoe de baby groeit enz, dan zou ik zo graag een broertje of zusje voor hem willen. Ik weet gewoon dat hij de beste grote broer ooit zou zijn.

En als ik dan kijk naar hem, hoeveel liefde hij ons en anderen  geeft, hoe blij ik van hem word, hoe hij, oprecht, ons leven echt zoveel mooier heeft gemaakt, dan wil ik ergens toch zo graag nog zo’n leuk, lief, knap kind, hoeveel ik ook van Milo hou en ik ook echt niet meer zonder hem kan!

De tijd zal het leren......