Secundaire kinderloosheid, niet compleet...

Het heeft even geduurd voordat ik dit op papier kon zetten en terwijl ik dit schrijf denk ik dat er ook veel "kritiek" zal zijn. Secundaire kinderloosheid een dure benaming voor sprake van een gezin met kinderen, maar niet het ‘gewenste’ aantal. 

Het heeft 4 jaar geduurd met IUI en IVF trajecten voordat wij heit en mem mochten worden. Kaj is inmiddels alweer 2,5 jaar en toen Kaj ruim 1,5 jaar was begon het weer te kriebelen, de eierstokken begonnen weer te klapperen. Deze gedachten en gevoelens had ik niet meer verwacht. Ik was super blij met Kaj en het feit dat onze grootste wens eindelijk was uitgekomen, toch ontbrak er iets. 

De trajecten, de teleurstellingen, hormonen, en de bevalling waren geen pretje dus ergens was de wens voor een broertje of zusje ook ver weggestopt.              Dan ga je nadenken, verstand en gevoel, ze botsen. Wij zijn beide niet meer de jongste, de Corona kwam om de hoek kijken en dus zou het moeilijker om weer een traject te gaan opstarten. Wil ik nog een keer platgespoten worden met hormonen, teleurstellingen ervaren en noem het maar op.

Dan is er ook nog het geluk dat we wél heit en mem mochten worden van een prachtig jongetje. Vragen we dan niet teveel... Er zijn zoveel wensmama's en papa's die dit geluk niet hebben. Het gevoel blijft, niet compleet, Kaj zo graag een broertje of zusje willen geven. 

Secundaire kinderloosheid het bestaat en het is een taboe want waarom prijs je je niet gelukkig met 1 kind?!