Schrikken en paniek!

De dag begon als ieder andere schooldag. Om 14:00 kwam onze zoon Blaine (11) uit school en zoals altijd wat lekkers (hij nam een napoleonbal) en even wat drinken. Op het moment dat hij in de keuken rommelt, zit ik aan de keukentafel en mijn man achter de pc in de woonkamer. Ik voel getik op mijn bovenarm en kijk opzij. Daar staat Blaine, rood aangelopen en enorme grote ogen met angst. Hij wees naar zijn keel. Ik zag dat het mis was. Meteen sprong ik op en deed de buikstoot (heimlich greep) dit helaas zonder effect omdat ik niet genoeg kracht had. Mijn man nam het over. Tijdens dat mijn man het probeert komt er allemaal slijm en kwijl uit Blaine zijn mond en nog steeds rood aangelopen en bezweet hoofd. Al die tijd stimuleerde we Blaine te hoesten. Na een paar stoten lijkt het iets naar beneden te zakken en Blaine krijgt iets lucht. Bij het inademen hoorde je letterlijk de lucht langs het snoepje gaan (roggelend geluid) . Ik pak me telefoon en omdat hij iets wat lucht kreeg belde ik de huisarts en op de spoedknop. Ze hoorde hem op de achtergrond roggelen en hoesten en we konden gelijk komen. Gelukkig zit de huisarts om de hoek en met een vaart ging ik met Blaine naar de arts. In de auto leek het weer iets verder te zakken maar hij voelde hem nog zitten op de plek van het kuiltje net onder zijn keel. Bij de huisarts werden we gelijk geholpen. Het snoepje zakte gelukkig vanzelf bij de dokter naar beneden. Blaine begon van ontlading en blijdschap enorm te huilen. Nadat Blaine was bijgekomen zijn we naar huis gegaan. De pijn in zijn keel is irritatie en zal vanzelf weg moeten trekken. Wat zijn wij en vooral Blaine geschrokken. Mijn man bleef heel rustig maar bij mij sloeg de paniek toe. We hadden 112 mogen bellen en dat gaan we ook zeker gelijk doen. Omdat hij iets lucht kreeg belde we de huisarts, het is dat ie bij ons om de hoek zit, maar mocht het weer gebeuren... dan is 112 het eerste wat ik bel! En ondanks de EHBO wat ik heb kreeg ik de buikstoot niet voor elkaar. Geen kracht? of wat mijn man dacht, misschien bang om kracht te zetten.. Ik weet het niet maar wat ik wel weet is dat ik zoo enorm blij ben dat het oke is met hem.