Schrijven is helend
Onlangs heb ik gehoord dat schrijven helend is en een belangrijke rol speelt in verwerking. Waarom vind ik het dan zo moeilijk? Ik merk dat het werkt, ik schrijf het van mij af en ik voel mij minder zwaar. Het heet ook niet voor niets ‘van je af’ schrijven natuurlijk. Dat is ook niet wat ik als moeilijk ervaar. Ik vind het lastig als de woorden eenmaal op papier staan. Ik denk omdat het dan definitief is. Het gevoel, de kwetsbaarheid is zichtbaar. Voor het blote oog te zien. Dat voelt moeilijk, confronterend en ik denk dat ik mij ergens ook schaam. Voor de donkere gedachten en de kwetsbaarheid. Terwijl ik rationeel gezien best weet dat dat onnodig is.
Als het zorgt voor rust in mijn hoofd is het zeker de moeite waard. Het nadeel is van het hier benoemen is dat ik het papier morgen niet kan verscheuren. Of is dat een goede stok achter de deur?
Heb jij al een gratis en vrijblijvend account op Mamaplaats? ❤️
Momsdiary
Als reactie op je antwoord op mijn gestelde vraag: Daar kan ik mij in inleven. Bedankt voor het delen.
Krijg nou tieten!
Ik vond het vooral een fijne uitlaatklep waar je ongefilterd je verhaal kan delen. Het is veilig en je bent daar redelijk anoniem. Maar ik ervaarde op een gegeven moment een afkeer omdat het me teveel werd en toen gestopt.
Momsdiary
Dankjewel voor je reactie. Het verraste mij want had eigenlijk geen reactie verwacht. Ik denk dat je gelijk hebt, het is erg onwennig maar ik geloof ook door het van je af te schrijven op dit soort plekken je het niet alleen draagt en er vast altijd wel iemand is die herkenning vind in je verhaal. Bedankt voor je mooie compliment ook! Mag ik vragen of je veel aan de lotgenoten groep hebt gehad? Ik heb mij onlangs wel op facebook aangemeld voor lotgenoten groepen (mijn dochter heeft leukemie gehad, dit jaar met succes haar behandeling afgerond) en overweeg actief deel aan te nemen. Tegelijkertijd voelt het ook als 'veel' om dit nu al te doen. Groetjes!
Krijg nou tieten!
Mooi geschreven en ik herken de gevoelens die je schrijft. Het is ook iets nieuws en onbekends en dat voelt denk ik ongemakkelijk. Ik had hetzelfde gevoel en ik heb mijn verhaal eerst voor mijzelf opgeschreven. Later gedeelt in een lotgenoten groep. Later in therapie voor mijzelf en laten voorlezen door mijn therapeut en nu schrijf ik 4 jaar later weer en nu schrijf ik het op voornamelijk om het uit mijn hoofd te krijgen. Dat anderen het nu lezen is wennen maar ik haal er ook kracht uit en hoop anderen die worstelen met vergelijkbare shit te helpen door te zeggen jij bent niet alleen! En wat je voelt mag er allemaal zijn. Je bent dapper vrouw!