Schrijven als je het niet zeggen kan.

‘Als je het niet zeggen of zingen kan, koop een dagboek, pak een notitieblok, schrijf het op. Schrijf het allemaal op.’

Het beste advies dat ik misschien ooit wel gekregen heb. Want, ik ben een binnenvetter én knettergevoelig. Niet de meest ideale combinatie, en zingen? Nah, dat zou ik niemand aan willen doen.

Maar waar moet of wil ik dan over schrijven? Ditjes en datjes? Dagelijkse strubbelingen en geluksmomenten die iedereen herkent? Of ga ik die zenuw bloot leggen en laat ik alle pijn er uit? Want dat is eigenlijk de bedoeling van dat hele amateuristische schrijven van mij. Ik ga mezelf in het diepe gooien, “Facing my demons.” Want in het Engels klinkt dat zo veel beter voor iets wat zo verschrikkelijk is. Zielenpijn, pijn die je voelt tot in de kern van al je botten in de kern van heel je bestaan. Maar naast die pijn dringt ook geluk door op momenten dat je het niet verwacht of denkt te verdienen.

Maar jeetje, hoe begin je? Laat ik beginnen met een korte introductie. Als eerst ben ik een moeder van twee schattige draken van kinderen. De één is zes en de ander is 8 maanden. Ze maken de dagen lichter en de nachten vaak zwaarder, dat laatste is vooral van toepassing op mijn jongste, want hallo.. slapen is toch zeker niet voor baby’s? En dus ook niet voor mama’s (en papa’s).

Naast dat zij, samen met mijn geweldige man de rode draad in mijn leven zijn, hebben we vooral het afgelopen jaar veel narigheid voor de kiezen gehad, dat is die zenuw die bloot ligt en een wortelkanaalbehandeling nodig heeft. Zwanger blijken te zijn terwijl dat voorlopig niet de planning was omdat mijn vader letterlijk doodziek was, zijn overlijden, de burn out van mijn man, de geboorte van onze jongste, een pandemie, een hooggevoelige en hoogintelligente dochter, het onverwachte overlijden van mijn zus die een dochter van 5 jaar achter laat. Kortom, een rollercoaster.

Ik kan niet zingen en praten is lastig. Want als je eenmaal praat en er is iemand die luistert, begrijpen ze het allemaal niet. Dus ik ga schrijven, schrijven, lachen om de mooie dingen, en huilen inclusief snottebellen waar geen pcr test voor nodig is en misschien wat lucht geeft. Ik neem mijn tijd.

“Write hard and clear about what hurts.”

Dankjewel, Ernest. Voor dit duwtje in de rug-