Schoolpleinmoeders

De schoolpleinmoeders.

Vre-se-lijk vond ik ze altijd.
Die moeders die de kinderen naar school hadden gebracht en dan nog lange tijd stonden te beppen op of voor het schoolplein. Of die ruim 15 minuten voor de school uit was zich alweer verzamelden.

Waarom deden ze dat niet gewoon thuis? Dat kletst toch veel lekkerder, kopje thee en wat lekkers erbij.
Ik kreeg er altijd zo'n kliekjes gevoel van. Stond je erbij dan hoorde je bij de popi jopi's, de moeders (en enkele vader) die op het laatste moment aankwamen, dat waren degene die er niet bij hoorden: de buitenbeentjes.
Met een schuin oog werden ze aangekeken wanneer ze het schoolplein op stapten, er werd nog net niet geroepen: wat moet je hier?

Zo zou ik dus nooit worden! Echt niet, mij niet gezien!
En toen werd M. 4 jaar. Tijd voor school dus. Een beetje ongemakkelijk stapte ik met mijn kleine man aan mijn hand het schoolplein op. "Ze" stonden alweer in hun verzamelde groepjes te kletsen, ik voelde ogen branden in mijn rug. Of verbeelde ik het me maar? We waren vroeg want op zijn 1e echte schooldag wouden we niet te laat komen, dus stonden we al vooraan de deur te wachten tot school open ging. Mijn ogen strak op M. gericht.

M. ging alweer een tijdje naar school en inmiddels sprak ik geregeld ook met enkele moeders, en hoewel school ''pas'' om 14.00 uur uit ging, betrapte ik mezelf erop dat ik soms al om 13.30 richting school reed. Uiteraard was dit alleen maar omdat ik mijn auto dan wat dichter bij school kon parkeren. En echt niet omdat ik dan gezellig kon beppen met de andere moeders die zich al zo vroeg op of voor het schoolplein hadden verzameld, Terwijl ik dan richting het schoolplein liep keek ik waar ons vaste ''kliekje'' stond, voegde me erbij en bepte er lekker op los over van alles en nog wat. 
Wanneer M. dan enthousiast de school uit kwam lopen pakte ik zijn tas aan en kletste nog even door met de moeder die bij me stond. Soms gingen we vlak daarna richting huis, maar soms hoorde ik M. zeggen: mama, gaan we nou?

Ineens besefte ik het me. Ik ben er 1, een schoolpleinmoeder! En eerlijk is eerlijk, zo vreselijk als het leek toen ik tiener was, zo erg is het helemaal niet!