Scherven

Het worden er steeds meer, de stukjes, de scherven. Elke maand valt mijn hart uiteen en met elke maand worden er minder scherven weer terug aan elkaar gelijmd.

Je moet wel, dat lijmen. Opnieuw hopen, positief denken, want stuk, dat ga je. En steeds een beetje meer. En de stukken die niet gelijmd worden, die zijn scherp en prikken, in je huid, in je hart. Als zo'n net te groot stukje chips dat in je slokdarm blijft steken bij het doorslikken.

Het is rouwen, het is doorstaan, het is geen controle hebben, het is leegte, het is boosheid, het is verdriet. Het is je afvragen waarom, het is elke gevonden wimper zorgvuldig wegblazen om een wens te kunnen doen, het is onbegrip, het is vermoeiend, het is verbergen, het is alleen. Heel alleen. Mijn hart in 1058 stukjes, en de lijm is even op.