10 jaar geleden
Rust, Reinheid, Regelmaat? UGH...
Lange dagen, korte dagen, dagen met de kids. Is het erg als ik de rust, reinheid en regelmaat niet altijd trek? Als ik verlang naar wat was?
Laten we voorop stellen dat ik helemaal niet mag klagen. Ik heb twee schatten van kinderen, 3 maanden en bijna 2 jaar, een lieve man, leuke vrienden en een mooi appartement. Maar ik woon wel twee hoog, zonder lift en de meeste van mijn vrienden (en ook mijn man) werken. Wat doe je dan op een dag...
Soms heb ik het idee dat de dagen zich aaneen rijgen, met name op weekdagen. Ik lijk wel een ritme te pakken hebben van opstaan, eten, kinderen-in-leven-houden-en-entertainen, eten, middagslaapje-voor-de-kids/mama-rent-als-een-malle- door-het-huis-om-het-leefbaar-te-maken-of-houden, kinderen-in-leven-houden-en-entertainen, eten, kinderen-naar-bed, en zelf uitgeblust op de bank ploffen. En ik vind het saai!
Ik mis dan die werkdagen waarop ik mentaal zo uitgedaagd werd dat ik dacht dat ik mijn werk niet meer leuk vond. De dagen waarop ik thuiskwam en niks meer kon vertellen. De dagen waarop ik om 8 uur naar bed ging omdat ik op mijn werk alles gegeven had wat ik in me had.
Nu gaan de dagen volgens een vast stramien. Gaan de gesprekken over Bumba, of Bassie en Adriaan. Gaan de discussies over of het volgende hapje wel of niet gegeten moet worden, of er wel of niet een middagslaapje gedaan moet worden. Houd ik hele conversaties in goegoe en gaga, inclusief prrr met consumptie. Is de grootste uitdaging het middagslaapje van de oudste, of de timing van het voeden van de jongste. Speel ik me een ongeluk, duplo en 'koken', is favoriet. Is de enige planning die ik doe het plannen van de avondmaaltijd, of het even naar buiten gaan met twee kinderen (regent het of gaat het regenen, hoe neem ik ze mee, waar gaan we naar toe, moeten er nog boodschappen gehaald?). En ga ik soms om 8 uur naar bed omdat ik weer 'de nachtdienst' had.
Ik voel me soms zo afgezonderd van de wereld, alsof ik niet meer meedoe. Ik kijk op facebook, op Nu.nl om verbonden te zijn met de wereld. Ik maak een praatje bij de kassa in de supermarkt, mail een vriendin, schrijf een blog, alles om bezig te zijn met andere dingen dan de rust, reinheid en regelmaat die meestal in mijn huishouden heerst.
Wanneer ik oppas heb, of wanneer mijn man thuis is maak ik dankbaar van de gelegenheid gebruik om even 'uit de band te springen'. Ik ga alleen weg (heerlijk, niet plannen wanneer ik weg kan en wat ik allemaal mee moet nemen), spreek af met een vriendin of lees een tijdschrift. Even niet bezig met de alledaagse sleur. Even heel erg dankbaar voor anderen die voor de kids zorgen.
Ben ik de enige die me zo voelt? Dat je ondanks je enorme rijkdom omdat je kinderen hebt, ook wel eens verlangt naar iets anders en dat je je daar dan bijna schuldig over voelt?
