Roze wolk? Zeg maar gerust mega grote donder wolk....

Ik ben ongeveer 3 maanden geleden begonnen met het schrijven over mijn zwangerschap en bevalling, alleen mijn kraamweek ontbrak nog. En na al die tijd vind ik het nog altijd lastig om er open over te praten... 

Ik vond mijn kraamweek op zijn zachts uitgedrukt erg zwaar.. Wij hadden helemaal geen klik met de kraamzorg. Achteraf zegt iedereen 'waarom heb je niet om iemand anders gevraagd?' Nou.. daar was ik mij op dat moment helemaal niet bewust van, het was één grote rollercoaster...Om dan maar meteen met de deur in huis te vallen wat ik het zwaarste vond.. Ik voelde niet zo veel voor Jake. Als ik hem moest voeden zag ik daar tegen op, als hij huilde deed het me niks en ik vond hem zelfs irritant af en toe...Ik kon de eerste 2 weken ook vrij weinig. Ik heb de meeste tijd liggend in bed gespendeerd en kon daar door ook minder met Jake doen. Iedere keer als er een luier gedaan moest worden of Jake moest eten riep ik altijd mijn vriend omdat ik moeilijk uit bed kon komen en ontzettend veel pijn had.

In mijn kraamweek heb ik vaak genoeg de vraag gehad of ik verliefd was op Jake en altijd zei ik vol overtuiging ja omdat ik mij schaamde dat het niet zo was.

Omdat ik bevallen ben in de corona lockdown kon er niet veel bezoek komen en dat vond ik helemaal niet erg. Eerst even zelf met zijn 3tjes wennen voordat iedereen langs kwam.

Jake is nu ondertussen alweer 5,5 maand en wat ben ik toch gek op hem! En nee niet gelogen! Ik ben super blij dat ik zijn mama mag zijn en ben mega verliefd! 

Toch heb ik besloten om hulp te gaan zoeken om over alles te kunnen praten. Ik voel me nog altijd heel schuldig naar Jake toe en moet alles nog een plekje gaan geven.

Let´s do this!