Roze wolk of donderwolk?

Als je zwanger bent of net bent bevallen zegt iedereen altijd ‘geniet ervan, deze tijd komt nooit meer terug.’ Toen ik net bevallen was van Riv hield ik me daar aan vast, thankgod deze tijd komt nooit meer terug. Genieten? Hoe moest ik in hemelsnaam genieten van deze tijd? Mijn horrorbevalling werd om de haverklap nog afgespeeld in mijn hoofd. En wanneer ik er niet aan dacht herinnerde mijn teveelomoptenoemen-hechtingen me er wel aan. Ontzettend veel mensen in mijn kamer die aan mijn borsten zaten om de borstvoeding op gang te laten komen en als kers op de taart mochten we ook nog een week in het ziekenhuis blijven in verband met de gezondheid van Riv en die van mij. Oh en dan heb ik het nog niet eens gehad over dat wij in één keer verantwoordelijk waren voor een klein, knap mannetje. Hallo, verantwoordelijkheidsgevoel! Een roze wolk? Die was bij mij nergens te bekennen. En de vlieger ‘als je bevallen bent ben je alle pijn wel weer vergeten’ ging voor mij ook niet op. Nu, ruim 3 jaar later weet ik nog precies hoe ik me die dag heb gevoeld. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat ik ook heb geroepen: dit doe ik nooooooit meer. Dat stukje heb ik dan wel los kunnen laten omdat uiteindelijk de drang om mijn gezinnetje uit te breiden groter werd dan de angst voor alles. Dit kostte me wel ruim 2 jaar.

Ik heb de eerste maanden van Riv echt gevoeld als ‘overleven’. Natuurlijk waren er momenten van trotsheid en tranen van geluk maar die momenten konden niet op tegen de tranen van onzekerheid. Ik heb altijd graag controle in mijn leven, ik vind het heel leuk om spontane dingen te doen maar dan wel het liefst mijn eigen bedachte spontane dingen. Ik word graag verrast maar kan hier tegelijkertijd ook weinig mee, ik ben veel te nieuwsgierig en een echte control-freak. Ik ben dus zo iemand die vaak al voor mijn verjaardag weet wat ik cadeau krijg, omdat ik net zo lang aan het vissen ben tot ik meer weet. Vreselijke eigenschap van mezelf want ik verras anderen ook heel graag maar laat mezelf dus heel moeilijk verrassen. Ik ben een typische lijstjes-maker. Lijstjes zorgen voor rust in mijn hoofd. Maar voor een baby kan je geen lijstje maken. En daar ging mijn controle. Ik had maanden nodig voordat ik Riv begon te begrijpen, maar in die maanden hield ik Riv krampachtig vast en wilde ik alles zelf doen. Om zo toch nog ergens de controle te behouden. Dat hield in dat mijn wereld erg klein werd en er buiten mama-Anne geen ruimte was voor een andere Anne. Zo verloor ik alles uit het oog wat ik eigenlijk nog meer belangrijk vond. Quality time met Tim, persoonlijke verzorging (geen paniek, ik ging echt nog wel douchen hoor), vrienden, familie, enzovoorts. Al die andere dingen stonden wel op lijstjes, maar ik kwam daar gewoon niet aan toe omdat het Riv-lijstje voor mij een dagtaak was, het slokte me helemaal op. Tot de dag kwam dat ik weer moest werken… Ik heb gehuild als een klein kind, ik liet Riv achter bij mijn ouders. Die stonden te popelen om een hele dag alleen met hem te zijn, zonder dat ik eromheen dartelde en alles in de gaten hield. Uiteraard wel achtergelaten met een dik boekwerk aan handvaten hoe ze dingen moesten aanpakken. Als ik dat nu teruglees, weet ik dat ik zelfs op afstand nog steeds zorgde voor een strop om de nek. Maar dit boekwerk was het enige, tastbare, wat ik kon doen om toch nog enigszins controle te houden. Eenmaal op het werk, ik ben juf in speciaal onderwijs, werd ik eigenlijk meteen opgeslokt door alle kinderen. Mijn wereld had stil gestaan al die maanden, maar op mijn werk was alles door gegaan. Eigenlijk was de dag omgevlogen voordat ik een keer had kunnen knipperen en heb ik weinig tijd gehad om aan Riv te denken (behalve de kolfmomentjes tussendoor dan). En op de terugweg voelde ik me een ander mens, ik had een bepaalde energie gekregen die ik al maanden niet gevoeld had. Onwijs veel zin om mijn lieve, knappe zoontje te knuffelen maar ook boordevol nieuwe indrukken van de wereld die al die maanden door had gedraaid maar die ik niet meer kon zien. Vanaf die dag werd ik steeds meer Anne, mama Anne nog steeds maar ook Juf Anne, Vriendin-Anne, Dochter-Anne, Schoondochter-Anne, gewoon Anne. Doordat ik niet meer vast zat in mijn mama-rol, kreeg ik ook veel meer plezier in het ouderschap. Ik kon dingen loslaten, overgeven, bekijken van een afstandje en vervolgens met nieuwe energie weer zelf vastpakken. Riv was toen geen baby-baby meer, dus die echte roze wolk heb ik bij hem nooit leren kennen.

Toen Novi werd geboren, aangepakt door Tim, na een droombevalling, thuis in mijn eigen bed met rustgevende muziek op de achtergrond (precies zoals wij graag wilden). Voelde ik me direct anders. Ik zweefde op een hele grote, knalroze, zachte wolk. Zo intens gelukkig, ook heel blij dat ik dit met Riv kon delen zodat we toch nog samen op een roze wolk hebben gezeten. Weliswaar niet op die van hem maar toch. Tegelijkertijd heb ik ook veel gehuild, gehuild omdat ik dit allemaal heb moeten missen bij Riv. Dat ik die tijd nooit meer kan terugdraaien. Maar dan knijp ik mezelf in mijn arm en bekijk mijn prachtige gezin en dan is het enige wat ik vol, intense dankbaarheid en bizar veel liefde.

Jammer genoeg is onze grote roze wolk inmiddels wel even een beetje onderbroken door wat donder en bliksem door de ziekenhuisopname van Novi (hierover in een volgende blog meer). Gelukkig gaat het nu allemaal al weer een stuk beter en zie en voel ik ondanks alles nog steeds heel veel liefde. De sterke basis zorgt ervoor dat ik merk dat die roze wolk er nog steeds is, alleen nu even wat verder op de achtergrond. En die sterke basis heb ik te danken aan Riv en daar zal ik hem eeuwig dankbaar voor zijn.