Rouwende nieuwe mama

3 jaar geleden kwam ik mijn huidige man tegen. Dat jaar er voor was ik mijn moeder verloren, plots, aan een hartstilstand en was ik net gescheiden.

Hij is papa van 2 en toen ook net gescheiden.

We hadden het leuk, mijn voorwaarde om verder te gaan met elkaar was wel dat hij nog een kindje zou willen, ooit.

Mijn kinderwens was zo groot dat ik die voor niemand aan de kant zou zetten.

2,5 jaar later werd ik zwanger. December 2019.

Het verwerken van mijn moeders dood ging moeizaam en met professionele hulp. Ptss en begin verschijnselen van een depressie. Met behulp van emdr therapie en een scheiding van een narcistisch man, ben ik er aardig bovenop gekomen.

Niet wetend wat een zwangerschap met je hormonen doet.

Mijn vader had kanker en het ging steeds slechter.

Met 20 weken zwangerschap heeft hij, terwijl ik zijn hand vast hield, zijn laatste adem uit geblazen.

Gelukkig hebben we hem nog wel de naam van ons zoontje kunnen vertellen.

Het eerste wat ik dacht toen Kai was geboren was dat hij zo veel op mijn vader lijkt. Heel mooi maar ook heel dubbel, dit kan ik zowel mijn vader als mijn moeder niet vertellen.

De eerste 2 weken deed Kai het super goed, alleen mijn borstvoeding niet en ben ik er dan maar mee gestopt.

De ellende begon, zijn darmpjes konden de voeding niet goed verwerken, alles geprobeerd maar hij bleef huilen.

Honger, buikpijn en verstopping.

Er zijn dagen geweest dat Kai 7uur lang huilde, ik wist het niet meer en ben keihard van mijn roze wolk afgevallen.

Ik begon aan mezelf te twijfelen.

Doe ik het niet goed, ben ik een slechte moeder, waarom krijg ik nou weer een huil baby, dit had leuk moeten zijn. Na 8 weken was het huilen voorbij, we hadden de juiste voeding gevonden.

Ondanks dat Kai een fles te veel krijgt op een dag doet hij het nu goed! Hij is vrolijk en ik weiger om een uur lang met een huilend kind op mijn arm te lopen.

Soms heb ik het zo nodig om even van mijn moeder te horen dat ik het goed doe, even die knuffel en arm om me heen. Een vraag stellen, hoe deed jij dat? Soms mis ik ze zo erg dat ik alleen maar in bed wil liggen huilen, met de dekens over m'n hoofd. Kai voelt dit heel erg aan en word op zulke dagen heel hangerig en huilerig. M'n kind heeft mij nodig en hij is degene die mij er weer bovenop helpt. Want de glimlach van je eigen kind is echt het aller mooiste!!

En lachen doet hij!

Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen die mij helpen, dat scheeld enorm. Ik ben niet alleen en ondanks dat ik soms echt nog slechte dagen heb geniet ik van de leuke momenten met Kai.

Ik hoop dat hij net zo veel van mij gaat houden als dat ik van mijn moeder deed. Daar ga ik voor zorgen ❤️