Rouwende mama van Joshua 💙

Bijna 1 jaar geleden dat onze wereld abrupt werd omgegooid en pikzwart werd. Op 17-8-2019 zijn wij papa en mama geworden van Joshua, ons stil geboren knappe mannetje. Hij was zo perfect, helemaal af. 10 vingertjes, 10 teentjes, helemaal compleet. 

Op 16-8-2019 moest ik naar het ziekenhuis voor een glucosetest, omdat ons mannetje wat aan de grote kant was en ik te veel vruchtwater had. Ook voelde ik mezelf die dag niet zo lekker en heb ik dus gebeld of ik soms tussendoor bij de gynaecoloog kon komen, omdat het niet helemaal goed voelde. Eerst het bekertje met dat smerige spul moeten drinken en daarna heen en weer lopen naar en van de gynaecoloog omdat je 2 uur moet wachten voor ze pas kunnen prikken. 

Bij de gynaecoloog aan de ctg gezet en alles was helemaal goed. Een perfecte hartslag, helemaal niks om me zorgen over te maken, alleen voor het teveel vruchtwater wilde ze me toch doorsturen naar het Erasmus MC Rotterdam. Hierover zou ik gebeld worden wanneer we langs konden komen. De suikertest was goed en ook hebben ze onderzocht of er misschien iets anders aan de hand was zoals infecties ofzo. Dit was allemaal goed en daarom wilde ze me toch doorsturen. Dit wilde ik maar al te graag, want zekerheid boven alles als het om je ongeboren kindje gaat. 

Ik liep wel al weken met blaasontsteking die maar niet weg wilde gaan en daarom elke keer moest afwisselen van antibiotica omdat ze maar 2 verschillende antibiotica mogen geven als je zwanger bent. Alles was in orde, dus gingen we naar huis. In de avond begon ik mezelf niet lekker te voelen. Pijn in mijn buik en het ging maar niet weg, dus gebeld naar de gynaecoloog die zeiden: neem een paracetamol en een kruik tegen je buik en probeer even te slapen, mocht het niet beter gaan bel dan terug. Daarna zakte het wel maar ik heb 's nachts bijna niet kunnen slapen.

Vroeg in de ochtend rond een uur of 7 draaide ik om op bed en kreeg ik ineens een stekende pijn rechts onderin mijn buik. Ik dacht, dit is bandenpijn want was echt precies op die plaats maar de pijn bleef aanhouden en ik kon niet meer liggen. Ik voelde dat ik naar de wc moest en heb met pijn op de wc gezeten tot ik erachter kwam dat ik mezelf niet meer kon afpoetsen van de pijn. Ik heb m'n man wakker gemaakt en de gynaecoloog gebeld en die wilde dat we gelijk kwamen. Ik heb toen snel m'n moeder gebeld om op ons dochtertje van 3 te passen die nog lekker lag te slapen. Ik zat inmiddels op een zwangerschap van 29+5 dagen en ons dochtertje is op 28+6 weken geboren na spontaan breken van mijn vliezen tijdens mijn werk. We waren voorbij deze termijn en dachten er kan ons niks meer gebeuren. 

We zijn dus toen m'n moeder er was naar het ziekenhuis gereden ik had zo een pijn de hele reis en kon niet normaal zitten of liggen in de auto. Ik moest ook elke keer overgeven van de pijn. Bij het ziekenhuis aangekomen hebben ze allereerst gevoeld of ik ontsluiting had, maar dat was niet zo. Dus ze wilde het echo apparaat wat eventjes duurde voor ze die hadden en toen hadden ze een hartslag te pakken van ongeveer 80 per minuut. Ze dachten in eerste instantie dat dat mijn hartslag was, maar dat kan niet als je vergaat van de pijn dus toen zijn we met spoed naar de OK gereden wat hooguit 3-4 minuten heeft geduurd van de kamer naar de OK. 

Ik ben onder narcose gebracht en toen ik wakker werd, vertelden ze me dat mijn kleine mannetje het niet heeft overleefd. Dat was het moment waarop onze hele wereld instortte en stilstond 😭 Later kreeg ik te horen dat mijn baarmoeder was opengescheurd en dat ons mannetje losgeraakt is van de placenta. Ze hebben zelfs moeten zoeken waar hij was, want hij lag helemaal bij m'n ribben. Ook vertelden ze ons dat als we ook maar 5 minuten later waren geweest ook ikzelf hier niet meer was geweest. De artsen stonden en staan nog steeds voor een raadsel hoe dit heeft kunnen gebeuren, want normaal scheurt het litteken van de baarmoeder pas als je weeën hebt en die hebben ze niet kunnen vinden op de ctg, terwijl ikzelf denk dat de pijn in mijn schaamstreek elke paar minuten wel weeën zijn geweest. 

De zwartste dag in ons leven de dag dat we ons knappe perfecte mannetje verloren... 😭 En toen hebben we grote zus erbij gehaald, zodat ook zij afscheid kon nemen en het geen raadsel voor haar zou zijn waarom mama eerst met een dikke buik liep en vertelde dat haar broertje daar zwom en nu ineens niet meer. Zo hartverscheurend om ons dochtertje te zien. Zo trots als een pauw, maar wel de vraag stelde: mama en papa waarom huilt Joshua niet? Baby's horen te huilen.  

Gelukkig hebben we wel heel fijn afscheid mogen nemen. Joshua heeft een week bij ons thuis in zijn eigen bedje gelegen wat ons en grote zus erg veel goeds heeft gedaan, omdat we zo toch hele mooie herinneringen hebben kunnen maken die we nooit hadden willen missen. Foto's, filmpjes, zo belangrijk die herinneringen die we nooit zullen vergeten en ons knappe mannetje die als 2 druppels water op zijn grote zus leek nooit de herinneringen te hoeven missen. 

De uitvaart was heel erg mooi en het kistje is speciaal voor ons samengesteld en gemaakt naar onze wensen, omdat we eerst een kistje hadden besteld maar deze ineens niet meer leverbaar was en dat vond deze mevrouw zo erg bovenop ons verdriet dat 2 geweldige mannen een kistje gemaakt hebben speciaal naar onze wens en het was nog mooier dan dat we in gedachten hadden. De uitvaart is erg mooi maar zwaar geweest. Papa wilde zelf het gat dicht gooien zonder hulp van iemand anders wat hij geweldig mooi heeft gedaan voor ons mannetje maar o zo vreselijk zwaar om zelf het gat waar je kindje ligt dicht te maken. Onze lieve knappe kleine Joshua 💙 voor altijd in ons ❤️ onze lieve kleine schat 🌟