Rouwen maar vol verwachting

24 maart 2020 beviel ik van Elijah en Noa. Corona had ook Nederland bereikt en de eerste lockdown was ingegaan. Het werd al snel duidelijk dat de bevalling, kraamweek en de eerste maanden er voor ons als ouders anders uit gingen zien dan dat ik altijd had gefantaseerd en mij had voorgesteld. Maar ik maakte mij er niet heel druk over, want ik was vooral vol verwachting over de inleiding die gepland stond en het eerste ontmoetingsmoment met onze kinderen. Na 2,5 dag in het ziekenhuis gelegen te hebben mochten we met Elijah en Noa naar huis. Het moment was aangebroken om onze pasgeboren tweeling ingepakt en wel in hun Maxicosi's mee naar huis te nemen. Zo trots als een pauw liepen wij als kers verse ouders door de gangen van het ziekenhuis naar de auto. Normaal gesproken zou iedereen juichen, klappen en vol bewondering kijken hoe jij de uitgang van het ziekenhuis zoekt met je newborn baby's. Maar nu liepen we door lege gangen afgezet met rode linten en een donkere sfeer. Romantisch was het in ieder geval niet.

We stapten in de auto naar huis. Josh had best trek gekregen dus we besloten langs de Mac drive te rijden, na de bestelpaal kom je bij het betaalraam. Normaal gesproken ging het raam open met een glimlachende medewerker, zijn arm uitgestrekt uit het raam, pinautomaat in je hand gedrukt en pinnen maar. Nu was het anders er stond een medewerker met handschoenen aan, een stok met daarop gemonteerd een pinautomaat zo door het raam naar buiten door het autoraam gestoken. Ik moet je zeggen dat ik echt het gevoel had dat ik in een slechte film beland was. Maar daar bleef het niet bij,met zo werd ook ons eten aangegeven met een dienblad in plaats van met de hand. Toen trok ik het niet meer ik belandde in een mentaal break down. Nog vol met hormonen en met mijn nieuwe liefdevolle baby's achter in de auto stroomde de tranen over mijn wangen en huilde ik tot we thuis waren. De enige vraag die door mijn hoofd ging was: "in wat voor wereld zijn we beland?" Het voelde letterlijk dat toen we het ziekenhuis ingingen alles nog normaal was en toen we het ziekenhuis uitliepen we in een compleet nieuwe wereld waren gestapt met nieuwe regels en een onpersoonlijk en alleen bestaan. Ineens word je behandeld alsof je levensgevaarlijk bent en iedereen absoluut uit je buurt moet blijven of in ieder geval contact moet voorkomen.

Gelukkig kwam ik in een bubbel terecht en stond ik vol op "aan", want ja ik was net mama geworden en dan kom je in een soort overlevingsmodus. Dus van de meeste maatregelen had ik nog geen last, behalve dat mijn ouders alleen langs mochten komen als de kraamverzorgster weg was, zo ook andere dichtbij staande mensen, de kraamverzorgster die mij geen knuffel mocht geven wanneer ik vol in tranen was van alle indrukken, vermoeidheid en hormonen en Josh die geen broodje carpaccio van de Bagels and Beans voor mij kon kopen, omdat die dicht was vanwege de lockdown. Na negen maanden mocht ik dit eindelijk weer eten en nu kon ik hier niet van genieten, ik had me er zo op verheugd.

Toch kwam het besef goed binnen dat Elijah en Noa in een nieuw tijdperk zijn geboren. Wat voor Josh en mij normaal is zal voor hun vreemd zijn. En dat kwam toen binnen en het komt nog steeds binnen. Als ik allemaal mensen zie lopen met hun mondkapjes op, een stapje naar achteren zetten als je per ongeluk een stapje te dichtbij hebt gezet, door de winkels roepen of je al gevaccineerd bent, je moet laten testen als je gewoon een beetje snotterig bent, ineens een paar dagen/weken thuis moet zitten omdat je in aanraking bent geweest met corona, aan moet tonen dat je niet besmettelijk bent of een vaccinatiebewijs nodig hebt om op vakantie te gaan of een ander uitje te ondernemen. Het is niet meer zoals het was en ik geloof (ook al hoop ik van niet) dat het ook nooit meer zo zal worden.

En dit doet pijn ontzettend veel pijn, het onbevangen vrije leven is voorbij, ingeruild voor een gecontroleerde en angstige maatschappij. Waarbij je kind zich moet opsluiten omdat hij/zij anders misschien een ander persoon kan besmetten en die daarna weer een kwetsbaar persoon besmet en die daar dan misschien aan overlijd. En op een dag als vandaag komt dit keihard binnen en zou ik het liefst de hele dag in een hoekje willen huilen en terugdenken aan hoe het "vroeger" was. En hoe ik had gehoopt dat het "oude" normaal, normaal was gebleven voor mijn kindjes Elijah en Noa.

Maar er is HOOP!

Op dit soort momenten richt ik mijn gedachten en hart op JEZUS want Zijn boodschap is een boodschap van hoop. Hij zegt: Mijn plan met jullie staat vast - spreekt de HEER. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven. {Jeremia 29:11} In de bijbel staat geschreven over een tijd waarin de wereld drastisch zal gaan veranderen maar God spreekt over een uitweg, de weg naar eeuwig leven Hij heeft Zijn weg al uitgestippeld je hoeft alleen Zijn Liefde aan te nemen. Hij heeft Zijn enige zoon Jezus gegeven voor alle gebrokenheid in de wereld maar ook in onze levens en onze keuzes. En Hij geeft ons een uitweg om in de volheid van Zijn liefde te leven. Hij staat met Zijn armen wijd open op jou te wachten als een verwachtingsvolle vader die zijn zoon of dochter ontvangt en je aan Zijn hand meeneemt in het eeuwige volmaakte leven.

En zo ervaar ik deze tijd een tijd van rouwen, maar vol verwachting op naar een hoopvolle toekomst!