Rouw, soms heel rauw
Omdat je, ondanks dat je heel gelukkig en gezegend bent met wat je hebt, toch verdrietig kunt zijn om wat niet meer komen gaat.
Laat ik voorop stellen, ik ben gezegend. Een huis om in te wonen, een auto voor de deur, ook nog een mooie mamafiets in de garage, een vent, een konijn en laten we vooral het belangrijkste niet vergeten: 2 heerlijke kindjes. En ook al kan ik de ene soms wel achter het behang plakken (leuk, die peuter-pubertijd) en bezorgd de ander me letterlijk slapeloze nachten (doorslapen, wat is dat?), ik zou ze niet willen missen. Voor geen goud. Geen haar op mn hoofd. Nooit, niks niet.
En ik heb altijd gezegd, 2 kids en dat is het. Ik schreeuwde het nog net niet van alle daken. En nu ik een jongen en een meid heb roept de ene helft van de mensen om me heen: 'nou, je hebt allebei, ben je inderdaad klaar' en de andere helft vraagt: 'komt er nu toch nog een nr3?'. En ik heb stellig altijd nee gezegd. En tja, toen was Sofie daar. En hebben we sindsdien slapeloze nachten, want madam slaapt niet door en komt elke nacht minstens 1x voor een voeding. Lopen we met haar bij de kinderarts en de kno-arts, want ze eet niet goed en is 24/7 verkouden, slaapt daardoor ook slecht. Het is er allemaal niet bepaald rustiger of makkelijker op geworden.
En ondanks alles.. tja ondanks alles kriebelt het stiekem nog steeds. Tijdens mijn zwangerschap had ik op een of andere manier niet het 'dit is de laatste keer' gevoel en eigenlijk kun je die eierstokjes best goed horen. Nou ja, best goed.. ze drummen nog net niet. Dan zou je zeggen, ga ervoor, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Er zijn immers zo voors (leuk, nog zo'n klein humpiedumpie erbij, weer al die mijlpalen, nog meer gezelligheid in huis, etc) en tegens (weer al t gehannes met slaapjes, huis moet verbluwd worden, grotere auto nodig met een nog grotere dakkoffer, weer dat gedoe met al die flesjes, hapjes, spenen, hele dagen luiers verschonen, dag afvallen en marathontraining op korte termijn, etc) die je tegen elkaar weg zet. Ohja, en je moet het beiden willen, dat is trouwens ook wel een pre.
Anyway, ondanks alles blijven het er dus 2. En doe ik, hetzij met een traan ('ooooh, dit stond ook zo leuk' en 'ahh, hier is zoveel mee gespeeld!') de kleertjes weg, verkoop de grote spullen en het inmiddels niet meer gebruikte speelgoed. En tja, rouw ik van binnen een beetje, dat dan toch weer wel. Want met elke mijlpaal die gehaald wordt en elk hoofdstuk afgesloten, neem ik weer een beetje afscheid van nr3. En nogmaals, ik ben gezegend met nr1 en nr2, zij zijn mijn wereld. Maar ja, ik rouw, want het valt me wel rauw. En ergens vind ik dat weer niet eens zo erg, want ja.. dat is menselijk.
... toch?
Plaatje is van lentezoet en ik hoop dat ik deze zo plaatsen mag, deze omschrijft precies mijn 'gevoel' en ik word ook elke keer weer een beetje emotioneel als ik dit lees.
Mdvm
Je beschrijft precies hoe ik me nu voel. Ik worstel ook met deze gevoelens. Ik ben heel erg gezegend met 2 gezonde meiden maar ons gezin voelt niet af. Ik heb een heel sterk verlangen voor een 3e kindje maar mijn man wilt er absoluut niet nog een kindje bij. Ondanks dat ik heel erg gelukkig ben met mijn dames doet het behoorlijk pijn dat er nooit een 3e kindje komt. Is mijn kinderwens sterker dan mijn liefde voor mijn man, misschien wel.......
anoniem2017
Ik had echt het gevoel het is goed zo met 2. Maar als ik het bij jouw zo lees wil je heel graag nr 3. Waar plaats is voor 2 is ook plaats voor 3. Als je man ook zo zijn twijfels heeft zal ik er nog even over nadenken. Sommige keuzes moet je met je hart maken. Je hebt alles al. Kindjes kunnen een tijd samen op een kamer, dus die verbouwing hoeft niet gelijk. Die auto lukt nu ook, 3 kindjes kunnen ook achterin. Kijk niet alleen naar de beren op de weg. Kies met je hart. Ben je de enige met een 3 de kinderwens dan snap ik dat je zegt het is goed en ik rauw om nr 3, maar als je man twijfeld kun je dat altijd nog over houden. Het hoeft ook niet meteen. Over een paar jaar kan ook nog toch.